Trzy kolory...

SZARY

 

Kiedy się spogląda na J. można odnieść wrażenie, że wyszedł z dobrego katalogu mody. Jest zawsze nienagannie ubrany, pełen dobrych manier, zadbany, pachnący i nieco staroświecko elegancki. Jako jedyny chyba w całym kombinacie jeździ dziś już raczej nietypowym, ale przecież nieustająco rasowym samochodem.  Ma swój własny styl.

 

J. zresztą w wielu aspektach służyć mógłby za wzór. Kłania się na przykład z daleka każdemu, nawet byle portierowi, bez ucinania i mruczenia odzywa pełnym „dzień dobry” i demonstracyjnie maszeruje "na produkcję" okrężną drogą za kontenerami zamiast jak niektórzy przepychać się przez naszą budkę. Choć jeśli mam być szczery to to ostatnie akurat wespół z historią, o której opowiem nabiera nieco innego wymiaru…

 

Którejś Wigilii J. przyjechał przed południem po jakieś drobiazgi zostawione w biurze. Nie był tego dnia pierwszym, ani też ostatnim, ale to właśnie jego wizyta została mi w pamięci na zawsze. Oddając klucze złożył mi przy okazji jak wszyscy chyba tego dnia życzenia świąteczne.  Stał może o dwa kroki przede mną, więc w naturalnym odruchu wyciągnąłem do niego dłoń i… napotkałem pustkę. Oraz coś gorszego – cofającą się bezwiednie rękę mojego rozmówcy. Szybkie spojrzenie prosto w twarz i oto zobaczyłem zdegustowanie tak prawdziwe, tak czyste, że w sekundzie niweczące wszystkie piękne słówka z rozpędu jeszcze płynące w moją stronę.

 

Zapewne zgodnie zresztą z odczuciem wewnętrznym moja mina wyrażała w tej chwili tylko wściekłość, bo po sekundzie konsternacji wyraźnie zagubiony J. kordialnie już ściskał obiema dłońmi moją i raz jeszcze, teraz już głosem prawie że ojcowskim składał mi życzenia.

 

Pewien jestem, że po tym spotkaniu obaj umyliśmy ręce z obrzydzeniem, choć możliwe, że on w droższym mydle…

 

CZARNY

 

W. jest bardzo obrotnym i odnoszącym sukcesy biznesmenem. Prowadzi prężną firmę, zatrudnia wielu pracowników i posługuje się najnowszym w swojej branży sprzętem. Gdybyście spojrzeli na niego jak ja, choćby tylko przez te kilkadziesiąt sekund od momentu gdy wjeżdża przez bramę do chwili gdy znika w czeluściach fabrycznej hali mielibyście obraz kogoś pewnego siebie, dynamicznego, zorganizowanego i nowoczesnego. Właściwie to encyklopedyczną ilustrację „młodego wilka”.

 

Wobec kogoś takiego, zapewne nie tak znów wiele młodszego ode mnie, ja, zwykły śmieszny portier za jeszcze śmieszniejsze pieniądze czuję respekt, może nawet odrobinę wstydu. Przecież skoro on mógł, to dlaczego ja nie mogłem? Z zazdrością popatruję na błyszczący lakier jego wozu, pliki pieniędzy które codziennie przewraca w dłoniach, z nieuwagą rzucany na siedzenie najdroższy model komórki i zawsze markowe ciuchy.  

Zazdrość, wstyd, poczucie niższości.

 

Którejś nocy los sprawia, że stajemy przed sobą oko w oko. Sytuacja, której z powodów jak wyżej do tej pory raczej unikałem. Ale dziś to ja mam fory. W. jest pijany. Ignorując moje pytanie o której plus minus będzie wyjeżdżał zdejmuje swoje drogie okulary, rzuca na stół telefon i zataczając się proponuje mi łyk ciepłej wódki…

-Nie piję – odpowiadam jak zawsze i każdemu.

-On też nie! – słyszę z jego ust.

W tle, daleko na dywanie leży kolega W. Nie wygląda ciekawie. Jego pozycja wskazuje, że niekoniecznie tam akurat chciał „polec”, ale na cokolwiek innego nie starczyło mu już sił. Utraciwszy interlokutora W. odpalając papierosa od papierosa w ciągu kwadransa opowiada mi nie wiedzieć czemu cały swój życiorys, to przechodząc na ty, to znów wracając do formy per pan.

 

No więc zaczynał skromnie, nawet bardzo skromnie, bo jako zwykły fizyczny i to dorywczo.

-Bo wiesz… Ja to tylko podstawówkę mam. Nie szło mi w szkole…

A potem gdzieś, kiedyś miał wypadek. Był operowany. O tutaj (pokazuje) i tutaj. Wszystko zakończyło się szybko i bez komplikacji, ale wtedy ktoś mu powiedział, że można, że tylko trzeba…

Spora kasa może za to być.

-No i poświrowałem trochę, polatałem z papierami i dostałem odszkodowanie. Duże odszkodowanie. Tak zacząłem swój pierwszy własny biznes lata temu.

 

Jest taka scena w "Bluesowych braciach", gdy Jack podnosi się z błota w które runął gdy narzeczona puściła w jego kierunku serię z karabinu i zdejmuje okulary. Jego twarz…

Te same proszące małe oczka mam teraz przed sobą.

On… o matko! On czeka żebym zaakceptował jego życie! Ja – jego! Ja na pensji niewiele wyższej od zasiłku dla bezrobotnych, jego, który tysiące traktuje na co dzień jak drobne na colę i hamburgera! Ja…

 

-I wierny też nie jestem, powiem ci. Nie da się. Takie jest życie. Europa jest duża, do żony daleko, a (...) się chce… No to się zjedzie w las i weźmie jakąś… One tanie są… One mogą… Żona nie wie.

 

-Muszę już iść – ucinam.

Wychodzę, prawie wybiegam w zimną noc. Byle dalej.

 

BIAŁY

 

W naszym sklepiku po raz kolejny zmieniła się obsada. Od kilku tygodni jest tam też ona. Mina jakbym przejechał jej psa. Pewnie jeszcze drogiego. Nos do góry, powaga, proszę, dziękuję. Cyborg taki. Może i ładny nawet, ale bez duszy.

 

-Jezuuu… i znowu ta! – myślę sobie wchodząc po zakupy któregoś ranka. Ale nie mam wyjścia. Muszę przez to przejść. Kupić, zapłacić i do domu. Bez nerwów. Jej tam nie ma. To tylko maszyna.

 

-Zamiast tej warzywnej polecam panu sałatkę z pstrągiem.

Co?! No jeszcze to! Pewnie jakaś promocja i teraz będzie mi tu nawijać…

-Jaką sałatkę? – pytam na odczepnego.

-Chodźmy.

 

Podchodzimy do chłodziarki, skąd „terminatorka” wyjmuje pudełeczko i wręcza mi zabierając delikatnie to, które wybrałem.

-Jest bardzo dobra, ręczę panu. Sama taką jem.

-Na pewno data ważności się zbliża i musi pani tak mówić… - uśmiecham się po raz pierwszy.

-Nie. No proszę. – Sięga pod ladę i wyjmuje talerzyk z sałatką i bułeczkę. Widzi pan? Może się pan poczęstuje kawałeczkiem? Proszę! Mniam, mniam!

Parskam śmiechem. – No już dobrze, wierzę.

 

-Jeszcze jakąś truciznę muszę sobie dobrać… - rozbawiony sięgam po kukurydziane chrupki.

-Orzechowe. Też je lubię najbardziej –śmieje się sprzedawczyni, gdy odwracam się, by wrzucić torebkę do koszyka.

Przyglądam się jej lepiej. Nie rozumiem. Przecież to ciągle ta sama. Nadęte usta, mina królowej, obrażona na cały świat. Jakaś tam przemądrzała zołza.

Tylko dlaczego teraz razem się śmiejemy?

 

Jeszcze pięć minut i jeszcze pięć. Oboje nawijamy jak kataryny. I świetnie nam się rozmawia. Pani ma miły głos, mówi bezbłędną i wolną od naleciałości polszczyzną (cóż za ulga dla uszu!) i wydawać by się mogło, że plotkujemy tak przy każdych tu moich zakupach, a to przecież pierwszy raz w życiu. Mądrze i poważnie opowiada mi o swojej pracy, o obowiązkach, stawkach, łamanych przepisach i oszukańczej umowie na której ją zatrudniono. 

 

Nie lubiłem jej, gdy wchodziłem tu kilka minut temu, wydała mi się sympatyczna gdy mnie rozśmieszyła, a teraz słucham i uszom nie wierzę, bo słyszę nie młodą dziewczynę, ale poważnego człowieka. Ładnego, nie ma co ukrywać. Ale także zorganizowanego i odpowiedzialnego. Z duszą prawdziwego handlowca, nie takiego od przemywania starej kiełbasy olejem, ale takiego, który doradza, pomaga, i do którego czasem przychodzi się tylko pogadać. Bo się go szanuje i lubi.

 

Nie mam wiele czasu na życie pomiędzy nockami. Wracam po szóstej, myję się, kładę spać, wstaję o czternastej, zjadam coś, mam chwilkę dla siebie i po szesnastej już muszę się zbierać, ale wczoraj cały swój wolny czas wykorzystałem na znalezienie w Internecie wszystkich możliwych porad i przepisów dzięki którym pani, która gotowa była podzielić się ze mną własnym śniadaniem, żeby tylko uwiarygodnić jakąś głupią sałatkę nie musiała dłużej pracować pod batem kar i obostrzeń o których nikt w Kodeksie Pracy nie słyszał.

Wszystko to potem ładnie wydrukowałem, spiąłem i zabrałem ze sobą na dyżur.

 

A dziś punkt szósta byłem pierwszym klientem i nieco zszokowanej wręczyłem tą teczkę z poczuciem, że pomagam komuś, kto kiedyś może być świetnym, wrażliwym i mądrym pracodawcą dla innych.

 

Ja przynajmniej w to wierzę.

 

A sałatka naprawdę była smaczna! ;)

 

  

===============

 

Wszystkie historie są autentyczne. Inicjały i niektóre inne informacje mogące ułatwić zidentyfikowanie konkretnych osób zostały zmienione.