Iść ciągle iść w stronę Stożka!

WYCIECZKA DWUNASTA:
WISŁA GŁĘBCE - STOŻEK - KUBALONKA - ISTEBNA

 

Wycieczka dwunasta, na którą pozwolę sobie Szanownych Czytelników dziś zaprosić ma poza walorami turystyczno krajoznawczymi dwa inne jeszcze ciekawe aspekty. Po pierwsze w trzech różnych miejscach na krótko styka się z trasą mojej wyprawy numer siedem (Ustroń Polana - Wisła Głębce), o czym będzie jeszcze mowa poniżej, po drugie zaś stanowi po kwietniowym marszu Radziechowy – Biały Krzyż kolejny etap „odcinania” różnych dojść na Baranią Górę, tak, aby poznając je same do celu jednak jeszcze przez jakiś czas nie docierać. Ot, taki sobie plan okrążający. Bądź co bądź Barania jest ostatnim ważnym szczytem Beskidu Śląskiego jaki mi pozostał do zdobycia poza oczywiście sporą jeszcze ilością drugo i trzecioligowych gór i górek między pomiędzy. Ale dziś nie o Baraniej będzie, a o Wielkim Stożku z przyległościami. Odwiedziłem ten szczyt latem ubiegłego roku i już wtedy zapisałem sobie w pamięci, że należałoby tu wrócić, aby poznać dalszy ciąg Głównego Szlaku Beskidzkiego.

 

Słowo się rzekło, turysta u płotu. Wczesnym przedpołudniem dziewiątego lipca roku pańskiego 2013 pojawiam się na peronie pełnej uroku stacji kolejowej w Wiśle Głębcach, aby ruszyć na dwunastą już moją wyprawę.

Kolor zielony, kierunek Wielki Stożek. Po wyjściu z pociągu proszę poszukać w lewo od budynku dworca tabliczki z opisami tras lub po prostu przejść z peronu za ów budynek i skierować się drogą wzdłuż torów w stronę z której przyjechaliśmy. Początkowo szlaki zielony i niebieski wiodą tą samą drogą – przedłużeniem ulicy Dworcowej, ale po kilku chwilach niebieski odchodzi w lewo przy dawnym (obecnie podobno w remoncie) domu wczasowym fabryki farb i lakierów Lechia, zaś zielony bardzo stromo sprowadza nas w dół, przez sekundę prawie po szynach (!!!) do ulicy Turystycznej.

Wycieczka w komplecie? No to proszę wycieczki, sprawy mają się tak…

 

Po prawej widzimy słynny wiadukt kolejowy (ze szlaku można w połowie zejścia skręcić wprost na niego – górą, ale tego ze względów bezpieczeństwa nie polecam), przed sobą potok zwący się identycznie jak i cała dzielnica – Łabajów, zaś po lewej spokojną drogę, ponad którą już wkrótce dane nam będzie ujrzeć szczyt Stożka. Szlak zielony prowadzi właśnie w lewo i choć jak w poprzednich moich wycieczkach odcinek „asfaltowy” można łatwo pominąć dojeżdżając autobusem na przykład spod szkoły w Głębcach, to jednak ja równie tradycyjnie tego rozwiązania nie polecam. Skracając trasę (Po co, skoro przyjechaliśmy na wycieczkę?)  stracimy wtedy bezpowrotnie wiele czarujących widoków zupełnie jeszcze w dobrym znaczeniu tego słowa „przedwojennej” miejscowości wypoczynkowej.

 

A więc idziemy. Morze zieleni, szumiący potok, wiejska, bardzo rzadko używana przez samochody droga i rozsiane po zboczach wille. Zapach lasu, śpiew ptaków, słońce. Niesamowity, wyciszający klimat. Zupełnie pozaczasowy. Tutaj chyba nie można być wczasowiczem, tutaj się jest LETNIKIEM. Po raz któryś już mam wrażenie, że Wisła to wciąż jeszcze Druga Rzeczpospolita.

 

Fotografując w spokojnym marszu coraz to nowe widoczki dookoła uśmiecham się sam do siebie wspominając jak to rok temu zabłądziłem i zamiast szlakiem niebieskim z osiedla Mraźnica szedłem ze Stożka właśnie tędy, ulicą Turystyczną, na dobitkę jeszcze zamiast wprost na stację, to pod wiaduktem i do skrzyżowania – de facto nadkładając całkiem spory kawałek drogi.

Tym samym trzeba zaznaczyć, że teraz właśnie pokonuję pierwszy odcinek zdublowany (niechcący, jak wynika z opisu powyżej) z wycieczką siódmą. Proszę się jednak nie obawiać, jak to już parokrotnie pisałem, każda trasa pokonywana w odwrotnym niż pierwotnie kierunku staje się trasą nową. Kiedy szedłem tędy prawie rok temu wydawało mi się na przykład, że domów i generalnie „cywilizacji” jest więcej, a teraz mijam ogrom lasu i łąk i mam wrażenie, że wszystkiego jakby ubyło. To dobrze.

O dziesiątki metrów przede mną kołyszą się dwa plecaki pary turystów, którzy przyjechali tym samym co ja pociągiem. Klap, klap...

Cisza, spokój, niebo.

Iść, ciągle iść w stronę… Stożka.

 

Ha! Oto jest miejsce, w którym schodziłem z niebieskiego szlaku, oto i także bar, przed którym zasięgałem języka jak też dojść mam do stacji. Wszystko się zgadza. Lekcja odrobiona. Idziemy dalej. Potok przeszedł pod malutkim mostkiem z prawej na lewą stronę drogi, a ja chwil kilka później po godzinie od wymarszu z dworca docieram do ostatniego przystanku autobusu i zaraz za nim do pierwszego dosyć ostrego, choć nadal grzecznie wypłytkowanego podejścia w górę. Przyznam tu w wielkiej tajemnicy, że idąc prosto doszedłbym do dolnej stacji kolejki linowej na Stożek, co jest jakimś rozwiązaniem dla osób chcących uniknąć może nie siódmych, ale z pewnością czwartych lub piątych potów. Ja nie chcę.

 

Para, która tak uparcie uciekała mi od początku wycieczki zrobiła sobie teraz przerwę i dała się bezboleśnie wyprzedzić, ale za to dla równowagi pojawiła się inna, z dużym zapasem może nie sił (jak się później okazało), ale z pewnością wiary w siebie. Ni stąd ni zowąd zza pleców szeleszcząc fachowo płachtą mapy wyskoczyli mi Ona i On. Młodzi, piękni, profesjonalnie ubrani i gotowi na wszystko.

Łup, łup, łup! Krokiem marszowym w kilka sekund wysforowali się na prowadzenie. Nie wiem dlaczego, ale pomyślałem wtedy uśmiechając się złośliwie w duchu, że już niedługo znowu się spotkamy…

 

Stromym jak już wspomniałem podejściem szlak zielony prowadzi teraz w górę po prawej stronie drogi. Początkowo zgodnie z nią, potem odbijając „na godzinę trzecią”. Ciemny las, później kilka gospodarstw, wreszcie łąki i… uff... coś ciepło się zrobiło…

 

Ha! Są i moi przyjaciele.

Ona zdejmuje sweterek, on czerwony jak wściekły indyk przechyla butelkę mineralnej (Dobra rada z mojej strony – jeżeli tylko możecie nie pić podchodząc, nie pijcie. Wlanie w siebie litra wody na podejściu to jak dołożenie paru kilogramów do plecaka!)

Czy ja dyszę? No jasne, że dyszę. Czy ja jestem spocony? Oczywista sprawa. Tyle tylko, że ja idę jednym spokojnym tempem od samej stacji. Ani za szybko ani za wolno. Pod górę robię przerwy, nie forsuję się, łapię oddech i ruszam dalej. Doświadczenie z wycieczki drugiej, a dokładnie z podejścia na Szyndzielnię od Wapienicy nauczyło mnie, że „miejski” krok w górach to najlepsza droga do… kardiologa, jeśli nie gorzej. Spoko luz, ja mam czas.

 

Poprzez kilka jeszcze kęp drzew szlak skręca teraz łagodnie w prawo a później w lewo. To pierwsze miejsce godne nie jednego, ale kilku, jeśli nie kilkunastu zdjęć. Z prawej widać Cieślar, na wprost Stożek, a po lewej Kiczory. A już panorama za plecami… Marzenie.
Zresztą spójrzcie sami.

 

Łagodniejsza przez kilka minut, a miejscami wręcz płaska jak stół droga doprowadza mnie do stromego podejścia. To najtrudniejszy moment całej dzisiejszej wycieczki i jeśli ktoś jak ja warczy sobie teraz „po kiego grzyba mnie tu przyniosło!”, to proszę o tym pamiętać. Poboli i przestanie.
No już, idziemy! Koniec narzekania! Raz, dwa, raz, dwa.

Po kilka, kilkanaście kroków posuwam się do przodu. Wreszcie dochodzę do drogi i odzyskując w miarę normalny oddech dużo już łagodniej idę nią w prawo do miejsca oznaczonego jako „Pod Wielkim Stożkiem”. To kolejny odcinek powtórkowy. Zaczyna się tutaj, a kończy przy zejściu szlaku niebieskiego za schroniskiem. W sumie niedługo, kilkanaście minut dobrego marszu. Skręt w lewo i oto przede mną po łagodnym łuku ostatnie kilkadziesiąt metrów podejścia. Niespodziewanym dopingiem okazuje się tutaj pewna czeska turystka, która przy całej mojej szerokiej wiedzy na temat odzieży maszeruje, jeśli nie w samych majtkach, to w każdym razie w czymś niezwykle intrygująco je przypominającym. O parę kroków przede mną… Aż się normalnie jakiś taki panslawizm w człowieku budzi albo co. Wrr…

 

Společně jsme přišli na vrchol. Je to krásný pocit!

 

Uff! Oto i Wielki Stożek! A na nim wszystko po staremu. Jest plastikowa krowa Milka, są turyści wszelkich możliwych narodowości, lody, kanapki i atmosfera pikniku. Jest też mocno osłabiony piwem pan witający mnie (a raczej moją zdemobilizowaną koszulkę Bundeswehry) głośnym starosłowiańskim: Guten Tag!

-Zdrastwujtie! – postanawiam się nie dekonspirować.

 

Kilka kroków dalej dla chwili oddechu zatrzymuję się i nieco pro forma pogrążam w lekturze swojej ściągawki i mapy, a potem już bez dalszych przerw wracam na trasę. Od teraz maszeruję kolorem czerwonym, dalszym ciągiem GSB prowadzącym stąd przez Kubalonkę na Baranią Górę. Najpierw lekkie zejście, potem dłuższy odcinek płasko i wreszcie koniec drugiego spotkania z „siódemką”, czyli odchodząca w lewo "prezydentka" (szlak niebieski).

Ścieżka zwęża się teraz i rozdziela. W prawo odchodzi czeski szlak niebieski (warto pamiętać, że oznaczany on jest podobnie jak polski, kolorem pomiędzy dwoma paskami białego, ale samo oznaczenie jest bliższe kwadratowi niż prostokątowi), zaś trasa czerwona wśród dość gęstej tu roślinności przez chwilę się wznosi. I gdy już tracę nadzieję na spokojny spacer szczytową trasą… właśnie na nią trafiam.  Rozpoczyna się łagodny jak owieczka odcinek prowadzący w lewo najpierw na Kyrkawicę, a zaraz potem na Kiczory. To pomiędzy nimi usytuowane są słynne „grzyby”, czyli wychodnie skalne z piaskowca istebniańskiego jak określają je znawcy tematu. Sama zaś trasa jest niezwykła, choć do owych skał raczej nie ma się co spodziewać na niej szerszych widoków.

 

Gdy spojrzymy na mapę porównując zejścia szlakiem niebieskim i czerwonym, które przecież spotykają się znów na Przełęczy Łączecko zauważymy od razu, że czerwony jest jakby idącą po większym łuku kopią niebieskiego. Który zatem wybrać? Rzecz gustu. Szlak niebieski oferuje zwłaszcza w swojej drugiej części piękne panoramy, najczęściej bardzo dalekie, sam w sobie jest jednak typowy. Na czerwonym za to dalekie widoki są w mniejszej raczej ilości, praktycznie tylko na samych Kiczorach, za to główną zaletą trasy jest… ona sama. Proszę sobie wyobrazić ścieżkę poprowadzoną pasem zieleni przypominającym zarośniętą drogę (to cały czas granica państwowa), po której obu stronach towarzyszą nam ściany lasu. Może nie brzmi to zbyt atrakcyjnie, ale za to wygląda... mniam,  naprawdę uroczo.

 

Na krótko przed wspomnianymi już skałkami szlak skręca w lewo ustawiając mnie w stosunku do schroniska na Stożku jakby na drugim ramieniu litery U. Po prawej mijam czeski rezerwat przyrody Plenisko, po lewej zaś raz po raz mam widoki na Stożek, Cieślar i nawet Czantorię. Tuż za szczytem ścieżka najpierw łagodnie, potem już dużo ostrzej obniża się i prowadzi lasem do Przełęczy Łączecko. Zanim to jednak nastąpi natrafiam jeszcze na swojej drodze na… padalca. Takiego wiecie... no, takiego fuj! Bardzo fuj! Na szczęście dla jego całości fizycznej (Przestraszony może odrzucić ogon, który jednak potem mu odrasta!) i mojej psychicznej (A może to zabłąkany boa dusiciel?) widzimy się, a przynajmniej ja jego widzę z dość dużej odległości, co pozwala nam się minąć bez jakichkolwiek przykrych konsekwencji.

Padalce nie są wprawdzie najmilszym wspomnieniem z gór, ale dla tych, którzy o nich nie słyszeli należy się tutaj kilka słów wyjaśnienia. Wbrew pozorom stworzenie to jest… jaszczurką. Beznogą wprawdzie, ale jednak. Porusza się i wygląda jak wąż, ale o ile nie jesteśmy ślimakiem czy dżdżownicą nic nam z jego strony nie grozi. Zwłaszcza, że gościu jest szybki jak Vista na Pentium III i inteligentny jak prenumerator Faktu.

Bywa, że padalec sam staje się ofiarą jeży czy ropuch, a to chyba jasno świadczy o jego klasie. Wygląda… hmm… no niestety, muszę to napisać, wygląda jak ogromna dżdżownica właśnie, czyli stanowczo nieciekawie. Głowa nie jest wyraźnie zaznaczona, barwa raczej jednolita („mój” był z grubsza brązowy). Co jednak najważniejsze paskuda ta jest pod ochroną i nie wolno jej drażnić, krzywdzić, a zwłaszcza zabijać.

Po badaniach naukowych jakie pozwoliłem sobie przeprowadzić na miejscu stwierdzam też autorytatywnie, że padalce nie jedzą kwaśnych żelek (ani żelków jak kto woli), co mam nadzieję jako ważny przyczynek do ich charakterystyki zostanie mi zapisane w Wikipedii ;)

 

Jestem na Przełęczy Łączecko (nazwa miejscowa: Ku Tabuli). Warto przemierzając prezentowaną dziś trasę lub też idąc szlakiem niebieskim (dołącza z lewej) tu właśnie zaplanować przerwę. Idealnym do tego miejscem są drewniane stoły i ławy ustawione tuż przy ścieżce. Wokół jest zupełnie płasko i można odnieść wrażenie, że to zwykły nizinny las. Dopiero spoglądając dalej, w stronę Stożka i Cieślara a także na zejście z Kiczor widzimy, że jest inaczej.

Przysiadam zatem, posilam się, porządkuję zawartość plecaka i odpoczywając poznaję przy okazji bardzo sympatyczną rodzinę, która również zatrzymała się tu dla nabrania sił. Okazuje się, że mamy podobne spojrzenie zarówno na „cywilizację” w górach jak i na wartość wychowawczą takich właśnie jak nasze spacerów. Po kilku minutach ciekawej rozmowy żegnamy się i ruszamy w swoich kierunkach.

Najpierw pomiędzy wysokimi drzewami, potem chwilę przez łąki i wreszcie znów lasem docieram do kolejnego rozstaju. Szlak niebieski schodzi tu do Mraźnicy (to właśnie był trzeci odcinek powtórkowy - ledwie kilka minut), a czerwony lekko się wznosząc wyprowadza mnie w prawo na ogromne, przeurocze pastwisko, przez którego środek wytyczono ścieżkę. Właściwie to jest to jeśli nie najpiękniejsze, to z pewnością jedno z piękniejszych miejsc całej dzisiejszej wycieczki. We wszystkich kierunkach pocztówkowe wręcz widoki, po lewej pasące się stadko owiec, pachnąca trawa i wrażenie przestrzeni wręcz kosmicznej. Zatrzymuję się ciesząc oczy, uszy i… obiektyw pięknem tej okolicy, a chwilę później ruszam dalej, aby przez gęsty i ciemny las podążyć w stronę Kubalonki.

 

Ta część trasy (trwająca około 45 minut) jest pomijając kilka króciuteńkich fragmentów relatywnie łatwa, a nadto pozwalająca odetchnąć nieco od słońca. Są też oczywiście chwile, gdy drzewa ustępują miejsca wysokim zaroślom czy wręcz trawom i wtedy można dostrzec warte uwiecznienia panoramy. Gdzieś daleko po lewej mijamy Wisłę Głębce, w dole po prawej Istebną, a przed nami już za chwileczkę…

 

Przełęcz Kubalonka.

I konsternacja. Wedle starszych i młodszych przewodników, których kilkanaście posiadam w swojej biblioteczce przez przełęcz wiedzie droga. No w porządku. Ale to nie do końca tak. Kubalonka okazuje się... skrzyżowaniem. Takim normalnym z kilkoma barami, sklepikami pełnymi pamiątek, przystankiem autobusowym i całą masą asfaltu dookoła. W swoich wojskowych ciuchach i z podwiniętymi nogawkami muszę tu wyglądać prawie jak niedobitek Wehrwolfu…
Ale nic to. Miały być góry!

 

Tutaj ważny szczegół techniczny. Schodząc z lasu mapkę szlaków, drogowskaz i dalszą część trasy mamy plus minus na godzinie drugiej, czyli na skos za skrzyżowaniem (zdjęcie powyżej zrobione jest ZZA DROGOWSKAZU a twarzą do kierunku z którego przyszedłem). Dotrzeć należy zatem do okolicy sklepu z pamiątkami i zostawiając go po lewej udać się dalej szlakiem czerwonym, chwilowo w kierunku słynnego Zameczku, czyli rezydencji wypoczynkowej prezydentów RP.

Przez około kilometr dzielący Kubalonkę od Szarculi idzie się (niestety) asfaltem, ale nie jest tak źle jakby się można było spodziewać, bowiem po obu jego stronach mamy głęboki las, a nadto trawersujemy przecież stoki Kubalonki (tutaj już góry o tej nazwie) co wiąże się z dość widowiskowymi stromiznami, ściekającymi wolno strumyczkami i klimatem co najmniej parkowo sanatoryjnym.

 

Po około kwadransie droga rozwidla się. To właśnie Przełęcz Szarcula. Na wprost można stąd trasą spacerową dojść do Zameczku, ja zaś za znakami czerwonymi skręcam w prawo mijając parking i przydrożny bar. Po kilkudziesięciu metrach przy malutkiej jak ścienny zegar nadrzewnej kapliczce żegnam Główny Szlak Beskidzki i kolorem żółtym rozpoczynam zejście do Istebnej.

Lekkim łukiem przez las po około dwudziestu minutach docieram do pierwszych zabudowań przysiółka Połom, gdzie skręcam w prawo i wąziutką wiejską drogą maszeruję pomiędzy z rzadka rozsianymi gospodarstwami. Tutaj polecam spojrzenie na piękne widoki po lewej stronie drogi.

Okolica jest mimo znacznego "ucywilizowania" miła dla oka, bowiem gęstość zabudowy jest raczej mała, ruchu samochodowego ze świecą (zapłonową) by szukać, a sklepików z pamiątkami czy kiczowatych kawiarenko barów a'la Szczyrk nie ma wcale. Turystów zresztą też nie napotkałem i nie uważam tego bynajmniej za minus.
W pewnym momencie trasa skręca w lewo, obniża się (jeśli ktoś zgłodniał po prawej polecam sklep spożywczy w podwórku) i najpierw na krótko znów wchodzi miedzy drzewa, a potem raz jeszcze wiedzie obok pól i pastwisk, by wreszcie ku mojemu zdziwieniu za którymś z domów zmienić się dość gwałtownie, za to po raz ostatni, w typowy, nieco podmokły szlak leśny.

Proszę tu zwrócić uwagę na dwa istotne fakty. Po pierwsze poza podejściem na Stożek nie ma dziś właściwie żadnych poważniejszych wzniesień do pokonania później, po drugie zaś że się tak wyrażę „proces schodzenia” przebiega na tak długim dystansie, że nie ma także konieczności niszczącego kolana „hamowania”. Po prostu cud, miód i orzeszki. I niech potwierdzeniem tych słów będzie, że w porównaniu do czerwcowego zdobywania Magury czuję się dziś o wiele mniej zmęczony, mimo iż trasa ma o cztery kilometry więcej! No i latającego kilogramami robactwa z poprzedniej wycieczki też nie ma tu ani śladu.

W cichym, wilgotnym lesie napotykam po kilkunastu minutach asfaltową drogę nad przepięknym potokiem Mały Połomity i nią kieruję się w lewo. Po dokładnie godzinie od Szarculi dochodzę do Istebnej, skąd mój szlak biegnie w stronę Koniakowa, ja zaś kolorem zielonym, ale de facto nie zwracając już uwagi na żadne znaki drepczę (postękując jak bohaterowie filmów xxx) w prawo do przystanku autobusowego w centrum.

Wycieczka dwunasta zakończona. Ponad siedemnaście kilometrów w nogach.
Został może komuś łyk mineralki?

9 lipca 2013

Trasa: Wisła Głębce PKP - Wielki Stożek - Kyrkawica - Kiczory - Przełęcz Łączecko - Przełęcz Kubalonka - Przełęcz Szarcula - Istebna.

 

Punkty do wyszukania na mapie: Wisła Głębce, Wielki Stożek, Kyrkawica, Kiczory, Mraźnica, Przełęcz Kubalonka, Zameczek - rezydencja prezydentów RP, Przełęcz Szarcula, Istebna.

 

Stopień trudności: niski.

Up & Down: Początek trasy równy, podejście na Stożek miejscami dość strome, meczące, następnie do Kiczor szlak zrównoważony, łatwy, do Przełęczy Łączecko miejscami ostrzej w dół, dalej równo lub z lekka w górę, a przed Kubalonką znów opadająco. Od Kubalonki poprzez Szarculę szlak równy, zejście do Istebnej bardzo łagodnie opadające przeplatane fragmentami trasy zupełnie połogiej.

 

Atrakcje widokowe: Podejście na Stożek, wychodnie skalne pomiędzy Kyrkawicą a Kiczorami, panoramy z Przełęczy Łączecko i pastwisk na Mrózkowie, okolice przysiółka Połom.

 

Schroniska, żywność, odpoczynek: Schronisko na Stożku. Sklepy i bary w Wiśle, na Przełęczy Kubalonka oraz w Istebnej.

Komunikacja: Do stacji PKP Wisła Głębce koleją lub autobusami prywatnych przewoźników. Z Istebnej połączenia autobusowe do Wisły, Ustronia lub Cieszyna.

Opis marszruty: Od stacji PKP Wisła Głębce na szczyt Wielkiego Stożka szlak zielony, dalej do Przełęczy Szarcula szlak czerwony (GSB), następnie do Istebnej żółty.

Odległość: Ok. 17,3 km. Mój czas przejścia 6 godzin.

Opinia: Poza męczącymi fragmentami podejścia na Stożek reszta szlaku moim zdaniem dostępna nawet dla absolutnie początkujących. Kilka ciekawych możliwości zmian/skrócenia trasy tym bardziej zachęca do jej poznania.

Możliwości zmian: 1. Wjazd kolejką linową na Stożek. 2. Zejście ze Stożka szlakiem niebieskim do Przełęczy Łączecko i dalej jak w opisie. 3. Zejście do Istebnej szlakiem żółtym z Kiczor. 4. Z rozstaju szlaków nad osiedlem Mraźnica zejście kolorem niebieskim do Wisły. 5. Zakończenie trasy na Przełęczy Kubalonka.  

 

 

Kliknij aby przejść do galerii zdjęć!

albo obejrzyj filmik poniżej!