Późne rokokoko

No więc tak. W zasadzie to podobno jestem kobietą. Trudno. Zdarza się w najlepszej rodzinie. Ale zacznijmy od początku.

Moja firma zorganizowała szkolenie z zakresu komunikacji międzyludzkiej i takich tam pokrewnych. Wszystko się zgadza. Pokrewny byłem już na pół godziny przed szkoleniem, kiedy to okazało się, że nagły atak śnieżycy zbiegł się z awarią czegoś, co nieco na wyrost nazywane jest właśnie komunikacją, pod postacią tramwaju.

W czasie gdy przymarzając do wiaty przystankowej na środku mojego miasta zbierałem z konieczności od wszelkich przemieszczających się w moim pobliżu osobników ulotki szkół językowych, tanich kredytów oraz odpierałem ataki gościa chcącego nie wiedzieć na jakiej podstawie zakupić ode mnie zegarek męski pozłacany, przemknęło mi przed oczami całe moje życie z naciskiem na ostatnie (?!) pół godziny w którym to kierując się swoim przerośniętym ego podjąłem decyzję nie(u)brania czapki.  Poczułem, że jeszcze chwila i ulegnę hibernacji. Nawet lektura czterdziestu dwóch egzemplarzy darmowej gazety, które (proszę wybaczyć) wcisnął mi gościu zajmujący się dystrybucją tejże, nie rozgrzała moich szarych komórek, najprawdopodobniej z racji dość dużych wolnych przestrzeni, jakie się między nimi znajdują, a na których istnienie niedwuznacznie wskazuje przebieg mojego ciwi.  

Dopiero nieznany mi  bliżej nieletni uczepiony mojej nogawki i drący się wniebogłosy: Mamo! Mamo! Bialy miedźwiedź! Zlub mi fotę! Plosem! przywrócił mi jako taki kontakt z rzeczywistością.  Spojrzałem przed siebie na tyle, na ile umożliwiała mi to burza śnieżna i wydałem okrzyk: Esss! który w mojej temperaturze oznaczał po prostu: Jest! Zobaczyłem go!

Był długi, czerwony, niedomyty i stał. Jak to tramwaj.

Pobiegłem odrywając w tak zwanym międzyczasie od swojej zelówki przymarzniętą płytę chodnikową i przy akompaniamencie krzyków nieletniego: Mamo! Ucieka! Scelaj! weszłem. Wiem, że mówi się wszedłem, ale nie na takim mrozie. A więc jak wyżej.

Ponieważ wszystkie miejsca były zajęte podszedłem (podeszłem?) do ZUSowi ducha winnej staruszki i nie siląc się na elokwencję tudzież inne sformułowania niespotykane w tabloidach pokazałem swój ten, no, pasek z wypłaty. Ustąpiła mi miejsca bez słowa. Tramwaj ruszył.

Szkolenie było w Chorzowie, mieście w którym roku pańskiego 1987 spuszczono mi wpie… (przemówiono do rozumu) za podejrzenie kibicowania przeze mnie tamtejszej drużynie piłkarskiej. Czynu tego dokonali podówczas moi krajanie z Katowic, którzy jak ja przebywali tam przypadkowo. Jak to mówią, jak ktoś ma pecha to mu i Biedronce kasy nie starczy, ale ja nie o tym.

W trakcie burzy śnieżnej o której już mówiłem nastąpiło przesunięcie czasu, a dokładniej upłynęło cirka około mniej więcej w przybliżeniu pół godziny lub góra trzydzieści minut. Tym sposobem ja, mający ilość wiosen odwrotnie proporcjonalną do dochodów, a dochody do masy BMI stałem się znów uczniakiem pędzącym do szkoły jak za czasów ogólnie mówiąc odległych. Ale nic. Biegnę. Biegnę na tyle na ile można użyć tego słowa w stosunku do mojej osoby naturalnie, co w praktyce oznacza szybkość kulawego ślimaka przemieszczającego się po papierze ściernym i myślę (na tyle, na ile można użyć tego słowa itd.) co też powiem nauczycielce.

Z grubsza ustaliłem, że Talibowie zaatakowali tramwaj w okolicach Wesołego Miasteczka i zmusili nas do wypełniania deklaracji członkowskich PIS-u i to na mrozie. Stąd sytuacja jak widać na załączonym obrazku. Koszmar z ulicy Wiązów, że zacytuję moją położną.

Tak więc plan był. Obiekt zlokalizowałem. Drzwi otworzyłem.

I miałem reset. (Nie, nie chodzi o to że coś zjadłem niedobrego)

Przede mną, oprócz stada cieciów, jak się w kręgach środowiskowych określa pracowników ochrony, stała ONA.

Pani wykładowczyni.

Uuuuaaaaaa...

Padłem (buty mam śliskie).

Powstałem.

Usiadłem.

Oniemiałem.

Bo oto, o czym przecież marzy każdy od lat ośmiu do osiemdziesięciu ośmiu dowiedzieć mieliśmy się czym różni się kobieta od mężczyzny.

Wyjąłem inhalator.

Mózgiem.

Schowałem.

Say what?!

Mózgiem. W skrócie okazuje się, że różnią się mózgiem i od razu uprzedzam, że moja prywatna teoria głosząca iż jedno z nich organu tego nie posiada wzięła nomen omen w łeb.

Okazuje się, że mózg mają wszyscy.

Przyznaję, że sporo to wniosło nowego do opinii o moich kolegach, których zwierzeń słuchając mógłbym podejrzewać o wiele różnych organów nietypowych, ale akurat z mózgiem jakby mało spokrewnionych…

Dalej.

Zrobiliśmy sobie test. Nie żeby coś, skąd. Psychologiczny.

Okazało się, że w 70% procentach jestem babeczką.

Ale mało tego, jak mówi mój szwagier po drugiej butelce, nie dość, że sam jestem kobitą, to jeszcze jaką, skoro jedyna autentyczna otrzymała wynik 50/50!? A samiec alfa był jeden na dwudziestu chłopa (?), przy czym i tak go zdyskwalifikowali, bo to gościu od cateringu był, tylko struł się sałatką i został z poprzedniego szkolenia.

Apropoz.

Był catering, a jakże. Podano kotlet.

Jak już zgiełk bitewny ucichł i obandażowano rannych okazało się, że kotletów jest więcej niż jeden, co znacząco uspokoiło atmosferę. Były też ziemniaczki, buraczki i kawa z herbatą (osobno). Ten aspekt szkolenia, obok dołeczków pani prowadzącej podobał mi się najbardziej.

Na koniec (to znaczy do ręki, ale tak się pisze) dostałem dyplom. Drugi w moim życiu po tym z wilkiem i zającem za ukończenie przedszkola w czwartym podejściu.

No i siedzi mi teraz w głowie te 30 procent.
GDZIE ONO JEST?

Zastanowię się nad tym jak się umaluję. Całuski!

;)