Klęska urodzaju

Nie lubię nachalności ani sztucznej ekscytacji. Czymkolwiek i w imię czegokolwiek. Może to spadek po komunizmie, ale gdy słyszę,  że coś jest dla mnie ważne i dobre zaraz budzi się we mnie podejrzliwość. Nic nie szkodzi, że w większości przypadków nieuzasadniona, bo spowodowana tylko nadgorliwością pań i panów redaktorów.

Od kilkunastu dni wszystkie znane mi media ekscytowały się ślubem księcia Williama i Kate Middleton, faktem tyleż widowiskowym, co dla losów świata obojętnym. Po stokroć analizowano krój sukni, ilość i listę gości, przeszłość obojga młodych i co tylko się dało ze składem chemicznym polewy czekoladowej na torcie włącznie. I czy ja mówię że to źle? Bynajmniej!

To ciekawe. Ale nie w kółko, nie wszędzie i nie w tonacji wydarzenia dekady. Bo takim nie jest, może poza Wielką Brytanią, co jak najbardziej zrozumiałe.

I gdy już po wszystkim wydawało mi się, że mogę bez obaw włączyć serwis informacyjny  rozpoczął się kolejny festiwal. Tym razem Jana Pawła II. Transmisje, reportaże, filmy, wspomnienia, pieśni dla i o nim, dosłownie wszystko co tylko dało się pod sprawę podpiąć.

W kraju w którym legalnie wydaje się tygodniki antyklerykalne w których na księży i Kościół wypisuje się wszystko co ślina na klawiaturę przyniesie, w kraju w którym na każdym forum z dyskusjami o wierze pełno jest najohydniejszych bluzgów, a żarty z Benedykta XVI przechodzą cenzurę nawet w pewnym serwisie dla którego słówka „Photoshop” czy „pierwszy” są nie do strawienia, zagrano słodki jak wadowicka kremówka kilkudniowy koncert miłości i pamięci.

Po co? Czy naprawdę nikomu nie przyszło do głowy, że wałkowanie non stop jednego tematu ZAWSZE bardziej go oddala niż przybliża? Że zwyczajnie może zemdlić? I że, najważniejsze, nie zmieni ani nie zatuszuje tego, jak niejednokrotnie krytycznie podchodzą Polacy dzisiaj do wiary, kleru i samej osoby papieża...

Umiar!

Umiar, rzecz… święta.

Zabrakło.

I wreszcie Osama. Proszę mi wybaczyć jego obecność w tym zestawieniu. Gdy 2 maja odwiedziłem stronkę tvn24. jakąkolwiek INNĄ wiadomość znalazłem dopiero na samiutkim dole pod kolejnymi wyrazami dumy i radości. Jak gdyby nic poza tym nie istniało.

To jasne, że Amerykanie i nie tylko oni mają prawo czuć satysfakcję z tego, że zginął przywódca terrorystów planujących zamachy na ich kraj. Ale gdy ze szczerej radości robi się dmuchanego tasiemca w którym po kolei każdy od prezydentów i premierów po zamiataczy ulic powtarza to samo, to deprecjonuje to swoją tandetnością całą wagę tego wydarzenia.

Podsumowując zatem, myślę że zanim zaczniemy bezkrytycznie ekscytować się kolejną wiadomością z kolejnego "czerwonego paska" powinniśmy znaleźć w sobie siłę by ocenić czy to jeszcze informowanie nas, czy już tylko zdalne sterowanie emocjami.

A może wręcz walka o Page Rank.