O wpływie tow. Lenina na łaknienie

Pierwszy maja. Wiadomo, że w telewizji najpierw od szóstej puszczą pochód z Moskwy, od dziewiątej z Warszawy, wreszcie z innych stolic KDL-ów* i na końcu wyrywkowo z miast wojewódzkich. Na jakąś inną atrakcję nie ma raczej co liczyć. Trza się więc ruszyć. No na pochód, na pochód, bo gdzie?

Nie spotkałem w swoim życiu nikogo, kto poważnie brałby całą tą celebrę. Moi rodzice na przykład (nomen omen) „obchodzili” to święto głównie poprzez uzgadnianie ileż to kiełbasy bez kartek albo cukierków mogą dziś kupić.

W pracy. 

Jak już będzie PO WSZYSTKIM.

 ---------------

Dyrekcja zakładu, w którym pracował mój tata mieściła się w jednej z przecznic ulicy Kościuszki i stamtąd też wyruszał marsz jej pracowników. Wszystko było tak sprytnie zorganizowane, że specjalny sklepik i darmowy obiad owszem były dla każdego, ale dopiero po powrocie z manifestacji. Taki to można powiedzieć mały program lojalnościowy.

A więc dojeżdżaliśmy pięknie udekorowanymi i błyszczącymi w tym dniu wyjątkową czystością tramwajami pod siedzibę firmy, tam w kilkanaście minut organizowano całą grupę wręczając  temu i owemu jakąś flagę lub transparent (a raczej jego połowę), a potem  już ładnie czwóreczkami maszerowali ulicą w dół do Rynku.

I o ile takie na przykład wpinki miał na ubraniu każdy, a i przed flagą nikt się raczej nie wzbraniał, to oczywiście na widok „zawsze słusznych” haseł a także czerwonych sztandarów większość uciekała gdzie pieprz rośnie. Nie pomagały tłumaczenia, że to kolor robotniczy.

„Ruskiej flagi nie będę nosił!” – odpowiadali mniej lub bardziej agresywnie koledzy mojego ojca i on sam także. Mnie zaś jako nieletniego nikt na szczęście o światopogląd nie pytał, tym bardziej że bez przymusu rwałem się do barw narodowych i tym samym byłem już zabezpieczony przed wszelką głębszą indoktrynacją. Nie od dziś wszak wiadomo, że dzieciak jest najlepszym dowodem skuteczności działania SYSTEMU. A dzieciak z flagą to nawet podwójnie. No to niech już ma tą biało czerwoną.

Pochód wolno kroczył obok placu Miarki, kina Rialto i starego dworca, by wreszcie poprzez ulicę 15 grudnia** i Rynek dotrzeć ulicą Armii Czerwonej (normalka, prawda?) do Pomnika Powstańców Śląskich przy Rondzie. Grały orkiestry, śpiewano pieśni, machano flagami, wyciągano w górę transparenty i… wypatrywano telewizyjnych kamer. W końcu nie ma (nie BYŁO) większej radości jak być sfilmowanym w pochodzie. Dziś zapewne ci wówczas sfilmowani z radością podarliby takie taśmy na strzępy, ale wtedy, nawet po stanie wojennym jakoś nikt tak daleko myślami nie wybiegał.

Albowiem jak już wspomniałem żadna to była polityka. Ludzie śmiali się do siebie, plotkowali, opowiadali dowcipy, umawiali się na wódkę i tylko powiewali tymi sztandarami dla za przeproszeniem świętego spokoju swojego i towarzyszy partyjnych.

Na Rynku Lenin wielkości całego budynku spoglądał na tą maskaradę niewzruszenie od lat z wielkiej płachty czerwonego materiału, a wszelkie inne pomniejsze gwiazdy i gwiazdki komunizmu wspomagały go ze sklepowych witryn i okien co bardziej zaangażowanych obywateli. Zaś odświętnie wystrojony tłum szedł dalej. I machał, czym tam akurat mu dali aż do bólu stawów.

Gdzieś tak właśnie „obok Lenina” zaczynało się już słyszeć zapowiedzi spikera (dygresja: Czy to nie śmieszne, że akurat w PRL przez wiele lat zapisywało się to słowo, jako speaker?) ogłaszającego widzom, jaki to zakład, zjednoczenie czy tam inny kombinat akurat maszeruje. I że ZAWSZE maszerował NIE TEN, to też nikomu chyba nie wadziło.

Sztuka jest sztuka – jak to był mawiał parę lat później Bogusław Linda.

I wreszcie trybuna. Na trybunie zaś miejscowi notable. Machanie łapkami, kwiaty***, zaangażowane okrzyki i chóralne śpiewy. Oni udawali przed nami, a my przed nimi. Każdy w duchu jadł już chyba tą darmową kiełbaskę…

Na Rondzie robiliśmy kółko („Maszerują robotnicy ze Zjednoczonego Kombinatu im Róży Luksemburg albo tam innego Marksa! Hurra!!!”) i już zupełnie inaczej, spokojnie wracaliśmy w stronę Rynku, gdzie stały osinobusy, do których ładowano flagi i transparenty. Potem można było dojechać albo dojść gawędząc z kolegami z powrotem do budynku dyrekcji i zasiąść do po stokroć bardziej od socjalizmu jednoczącego naród obiadku…

W sumie poszedłbym jeszcze na taki pochód.

Lubię dobrze zjeść.

-------------------------

* - KDL - Kraje Demokracji Ludowej - powszechnie stosowany w socjalizmie skrót określający zbiorowo wszelakie nasze rzekome "bratnie narody"

** - 15 grudnia 1948 roku Polska (przynajmniej z nazwy) Partia Robotnicza po wchłonięciu Polskiej Partii Socjalistycznej przeobraziła się w Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą. 

*** - Moja mama po złapaniu czerwonego goździka rzuconego jej w latach 70 przez tow. Zdzisława Grudnia chyba ze dwie noce nie mogła zasnąć... ;))