Opowieść o prawdziwym człowieku

Kilka tygodni temu mijałem się na chodniku z kolegą z dawnej pracy, który jakimś cudem (?) nie usłyszał mojego "cześć", ani nie poznał mnie po półrocznym niewidzeniu. Najpierw minąłem go nieco zszokowany, że na prawie pustej ulicy wczesnym rankiem ktoś tak bardzo interesuje się czubkami własnych butów, a potem, potem zrobiło mi się głupio i smutno jednocześnie. Pracowaliśmy razem pięć lat, no może razem to za mocno powiedziane, ale prawie budynek w budynek. Nie byliśmy jakimiś super kumplami, ale jednak rozmawialiśmy czasem ze sobą. Oko w oko, przez telefon albo w czasie spotkania w większej grupie. A tu nic. Nierozpoznany format pliku.

Jasne, że gdybym pacnął go w ramię czy najzwyczajniej się zatrzymał skojarzyłby mnie po paru sekundach, ale skoro ja poznałem go z kilkudziesięciu metrów, a on mnie nie...

Przeanalizowałem sobie tego dnia ogół moich znajomości i nieznajomości „pracowych” z całego życia i doszedłem do wniosku, że spora ich część nie ma (nie miałaby) racji bytu poza środowiskiem w którym zaistniały. Nie sądzę, aby miało to cokolwiek wspólnego z wyrachowaniem na przykład. To zupełnie inna sprawa.

Informatyka zna pojęcie „cienkiego klienta”, które wbrew pozorom nie oznacza osoby mało zarabiającej ;), a pewien rodzaj komputera funkcjonującego tylko jako część sieci. Poza nią taki sprzęt właściwie do niczego się nie nadaje i nie można z niego korzystać w sposób, do jakiego jesteśmy przyzwyczajeni nawet będąc offline na normalnym pececie. Podkreślam, komputer nie jest w sensie dosłownym gorszy, ale ma specyficzne przeznaczenie i sprawdza się tylko w nim. Tym samym bardzo przypomina mi koleżanki i kolegów z pracy.

O czym się z nimi rozmawia? O pracy przecież. O ludziach z pracy, o głupim szefie (Kto nie miał w życiu jakiegoś głupiego szefa?), o romansie Ygrekowej z Iksińskim z trzeciego piętra i o marnych zarobkach (Kto nie ma… No właśnie.) Ale tak poza tym? No dobrze. Są urodziny, może imieniny, wycieczki, spotkania towarzyskie, ale jednak cały czas spoiwem jest praca, ludzie z pracy, sytuacje z pracy itd. W tej roli może być równie dobrze szkoła, wojsko czy osiedle, nie w tym rzecz. Chodzi mi o SIEĆ. O poruszanie się niby w dowolnym kierunku, ale na jednak ciągle ograniczonym obszarze.

Pewnego dnia wylogowujemy się albo nas wylogowują i zostaje absurdalnie powierzchowne cześć - cześć, co u ciebie, a gdzie teraz pracujesz, świetnie wyglądasz, ble ble ble…
Po paru tygodniach już tylko cześć - cześć, a po roku… jakie te moje buty piękne… (przeszedł już?)

Oczywiście przerysowuję, nawet celowo mocno przerysowuję, ale doświadczyłem podobnych „odpływów” tyle razy, że chyba wolno mi uogólniać. Niestety.

I teraz pytanie: czy to źle czy dobrze, że tak to właśnie często wygląda? Chyba jednak… dobrze. Zawsze przecież (i to druga część mojej teorii) znajdzie się w takim zamkniętym środowisku ktoś, kogo poznamy lepiej, polubimy prywatnie, zrozumiemy, zaakceptujemy, uznamy za wartościowego. Za prawdziwego przede wszystkim. I to on jest w takim momencie ważny albo oni, a nie całość.

Koniec końców po wakacjach też nie zabieramy do domu całej plaży, a tylko kilka muszelek.

Albo wręcz jedną.