Autoagresja

Burzenie reliktów przeszłości lub budowanie fundamentów pod nowe nie jest tym, co Polacy, jako naród wykonują najlepiej. Już raczej specjalizujemy się w malowaniu. W domalowywaniu wąsów wciąż niestety bardziej niż w tworzeniu portretów.

Na historię i politykę można patrzeć różnie. Inaczej oceni je ekonomista, inaczej biznesmen, a jeszcze inaczej działacz związkowy czy dziennikarz. Zapewne też zachwyty profesorów zderzą się tu nieraz z przekleństwami robotników, ale czy w tym wszystkim, co złożyło się na nasze DZIŚ nie ma naprawdę niczego, co mogłoby ŁĄCZYĆ?

A jeśli nawet nie ma, to czy miarą odpowiedzialności za państwo nie powinno dla nas być stworzenie tego? Wyciągnięcie ręki do zgody?

Dwa razy w XXI wieku ja, dorosły mężczyzna metr osiemdziesiąt siedem miałem łzy w oczach za sprawą zdarzeń, które w żaden sposób nie wpływały realnie na moje życie. Pierwszy raz, gdy umierał Jan Paweł II i pięć lat później, gdy w Smoleńsku rozbił się polski samolot. Nie chodzę do kościoła od ćwierć wieku, nie stawiam choinki w święta, nie łamię się opłatkiem, ale płakałem, bo oprócz papieża umierał też w 2005 roku po prostu Dobry Człowiek i Wielki Polak. Tak samo w kwietniu 2010, gdy dowiedziałem się o tragedii na smoleńskim lotnisku nieważne było, że nigdy nie zagłosowałem i nie zagłosowałbym na Lecha Kaczyńskiego, ale to, że w sposób tragiczny zginął Prezydent Mojego Kraju i właściwie cały przekrój ideologiczny jego współczesnej sceny politycznej. To są miary wyższe niż wybory czy procenty poparcia.

Oglądając wczoraj dwie demonstracje w Krakowie, wysłuchując argumentów obu stron, przyglądając się zaciętym minom, dramatycznym, a niejednokrotnie absurdalnym transparentom jest mi jako Polakowi wstyd za jednych i drugich.  Zjednoczeni w rozpaczy rok temu i pokazujący światu oblicze narodu pełnego ematii dziś na nowo psujemy wszystko co tylko mogłoby sprawiać wrażenie zgody. To samo zacietrzewienie, to samo uparte dzielenie, które doprowadziło rok temu do „Polski Tuska” i „Polski Kaczyńskiego” jako jedyne przetrwało smoleńską katastrofę i ku rozpaczy każdego rozsądnie myślącego patrioty żyje i ma się dobrze.