Wall Street

Pewien mój znajomy zmienia pracę. Wybiera się do jednej z firm specjalizujących się w sprzedawaniu ludziom rzeczy niekoniecznie im potrzebnych za niekoniecznie adekwatne do wartości pieniążki. 

Rozmawialiśmy przy okazji o mechanizmie takiej sprzedaży i w związku z nim o moralności, jeśli można użyć tak wielkiego słowa samego sprzedającego, czyli potencjalnie między innymi owego znajomego w nowej roli.

Usłyszałem słowa proste, a jednak dobitne.

„Jeżeli zarobię tyle, że będę mógł żyć tak jak chcę i tak jak marzę, to co za różnica czy robiąc przecież coś legalnego będę świadom, że naciągam klienta na chłam?”

Mocne. Na pierwszy rzut oka (i ucha) brutalnie prawdziwe. Sprzedaż jest zgodna z prawem, towar także, a że jego wartość, (bo tu tkwi kruczek) nijak się ma do ceny, to już problem klienta. Ja idę dalej.

Zdarzają mi się takie rozmowy po których zapada w pamięć jedno zdanie, konkretny pogląd, jakaś ściśle wymierzalna emocja. Tak jest i w tym przypadku. Te kilka słów o "odłączalnej" moralności skłoniło mnie do szerszego przemyślenia kwestii gry fair w codziennym życiu.

Niewiele jej znalazłem, zapewne dlatego, że przez każdego jest inaczej definiowana. Moim zdaniem mieści się w niej i płacenie abonamentu RTV, o którym niedawno pisałem i oddawanie przysłowiowego już grosika w sklepie i nawet zachowywanie dla siebie czegoś, co ktoś mówi nam w sekrecie. Mówiąc krócej jest to według mnie dokładnie wszystko, co sprawia, że z ludźmi z którymi nie musimy walczyć nie walczymy.  

Ciężko, ale miło być uczciwym. Inna sprawa czy ktoś może powiedzieć, że jest takim ZAWSZE i bezwarunkowo. Ja z pewnością nie mogę, bo bym skłamał, a nie kłamię, gdyż takie mam zasady (proszę, jaka piękna kwadratura koła).

Gdyby w tej ogólnej uczciwości chodzić miało wyłącznie o kontakty handlowe i inne oficjalne, to może i dałoby się z tym żyć, bo wiadomo, raz się przegra, raz wygra, ale sądzę, że może i częściej stajemy przed dylematem „grać czy nie grać” w sferze najzupełniej prywatnej, bardzo szeroko rozumianej zresztą, czego efektem w wersji hard bywają rozbite małżeństwa, niekochane dzieci, zostawieni samym sobie rodzice i katowane za nasikanie na dywan zwierzaki. W wersji soft to mogą być choćby czyjeś łzy. Łzy kogoś, kto okazał się głupi (?), bo nam uwierzył, a przecież wiedział…

 „Zebranie się przedłużyło.”

„Tęskniłem, ale nie mogłem zadzwonić.”

 „Nikomu tego nie powiem.”
„Jestem pierwszym właścicielem.”
„Będę tam. Słowo.”
„Nie posiadam innych dochodów."
 „Oczywiście, że pamiętam.”
 „Nie zostawię cię w chorobie.”
„Zawsze mówię prawdę.”
"Kocham Cię"

etc.

Wnioski?

Może właśnie tak trzeba? Może tak ma być?

Gryźmy więc, kopmy, przeciskajmy się łokciami. Omijajmy przepisy, żerujmy na naiwnych, zostawiajmy słabych, chorych i przegranych. Idźmy do przodu. TKM!

Wieczorem w zaciszu własnej łazienki zapłaczemy sobie jaki to świat jest wredny.
A od rana zaczniemy uwredniać go bardziej.