Czułe słówka

***********************

Wpadka

Informacja na stronie serwisu TVN24

Mój natychmiastowy prawie wpis na forum TVN24 o treści: "Halo! Pobudka! Czy ktoś widzi, że na zdjęciu jest LECH, a nie JAROSŁAW?"

(wpis został ocenzurowany - nie ukazał się)

Pięć minut później...

I kolejne pięć minut później...

Cobyśta bez staruszka Portiera zrobili?

Sprzedaż (z)wiązana

Każdy chyba lubi dostawać życzenia. I te od rodziny i te od przyjaciół czy znajomych. W końcu są one poza swoją główną wymową także znakiem, że ktoś gdzieś cieszy się, gdy i my się uśmiechamy. Czegóż chcieć więcej?

Szczerości.

Autentyczności.

Dobrego smaku.

Kilka lat temu Orange zaskoczyło mnie bardzo pozytywnie wysyłając sms: W dniu Twojego święta Orange o Tobie pamięta i śle Ci te wyjątkowe życzenia urodzinowe!

Prawda, że sympatyczne? Żadnej reklamy, żadnej przypadkowości. Naprawdę dzień moich urodzin i naprawdę oryginalny pomysł. Ale to był tylko ten jeden raz, bo wszystkie inne życzenia (z natury rzeczy) głównie świąteczne lub noworoczne najczęściej okazywały się inną formą ulotek reklamowych.

Miarka przebrała się w tym roku i w te święta. Oto otrzymałem kilka maili od firm z którymi handlowałem na Allegro, a żeby używać słów właściwej miary napiszę inaczej; od firm w których kupowałem. Buty, kabel antenowy, coś tam, coś tam. I oto proszę. Jeden, drugi, trzeci…

Po co mi to?!

Zanim ktoś „nowoczesny” oburzy się, że nie doceniam, od razu mówię – do łazienki i umyć się zimną wodą! Nie tylko nie doceniam, ale i nie chcę! Spadać mi na drzewo z tą cywilizacją "aj lajków"!

Proszę sobie wyobrazić, że pani, od której kupiłem książkę, panu któremu sprzedałem laptopa oraz chłopcu, który opchnął mi cyfrówkę nagle wysyłam kartkę pocztową czy tam OK. – maila. Przecież mam ich adresy, i te prawdziwe i te elektroniczne. No to co za problem? Może akurat mają imieniny?

Idiotyczne? Idiotyczne totalnie!
A ci tutaj nie mają oporów.

Nie dość, że w większości leci się taśmowo i wysyła jeden mail pod sto adresów, co już jest naruszeniem mojej prywatności, to jeszcze pewna pani z pewnej firmy pokusiła się o dodanie opcji „potwierdzenie odbioru”, która już jest nie tylko wyrazem głupoty ale i chamstwa. Albowiem, co nie od rzeczy jest dodać, poza słodkimi słówkami i obrazkami pełnymi zajączków oraz kurczaczków są przecież wszędzie „przypadkowo” także linki do stron i sklepów nadawców albo oferty super rabatów.

W poprzednich latach zdarzało mi się to sporadycznie, więc cały problem ignorowałem, ale tym razem po dziwnym wysypie „pamięci” u moich kontrahentów postanowiłem odpłacić im pięknym za nadobne i odpowiadałem zaraz w tym samym dniu jasno pisząc na przykład, że… "Proszę przyjąć do wiadomości, że nie udostępniłem Państwu swojego adresu internetowego w celu innym niż zawarcie transakcji i nie życzę sobie wykorzystywania go do spamowania pod pozorem życzeń świątecznych, których od sprzedawców z Allegro NIE OCZEKUJĘ. Tym bardziej “za potwierdzeniem odbioru”.

Z wyrazami szacunku"

Ba! Szacunek. Trudne słowo.

Agata już tu nie mieszka - część trzecia

Kopalnia

Przez te tory biegłem nieraz z tramwaju za piętnaście siódma żeby tylko zdążyć do pracy. Również przez nie kilka lat później przemykałem popołudniami, gdy zamiast do swojego domu jechałem w odwiedziny do rodziców. Tutaj zawsze był ruch, dużo wagonów, kręcący się kolejarze, ci prawdziwi i ci kopalniani, a nadto patrolująca teren Straż Przemysłowa z bronią jak najbardziej palną.

Gdy się gdzieś jest lata zna się nie tylko samą topografię jako taką, ale i wszelkie jej atuty jak możliwość przejścia przez jakąś dziurę albo przeskoczenia przez mur. Pamiętam nawet swój pierwszy przemarsz tędy. To było jeszcze w czasie szkolnych praktyk, a więc w czasach PRL-u. Instruktor zwolnił nas wcześniej i chcąc być jak najszybciej w szatni przedzieraliśmy się z kumplami przez ogrodzenia, a potem kopalniane bocznice.

Już wtedy, jako klasowy kujon i pupilek wychowawców miałem jakieś wyrzuty sumienia, ale jednak perspektywa bycia „na wolności” dwie godziny wcześniej przeważyła. Paradoksalnie moim współtowarzyszom akurat moja obecność również dodawała odwagi, no bo skoro przewodniczący klasy zwiewa, to znaczy nie ma się czego bać. On oberwie najmocniej ;)

Poza dziurami w płocie najbardziej oczywistą drogą były bramy kolejowe. Teraz ich nie ma, zapewne dlatego, że z pomocą meneli znalazły się w jakimś skupie złomu. Można wchodzić, a nawet wjeżdżać choćby TIR-em. Ale ja z szacunku do tego miejsca zachowuję się tak jakby ogrodzenie nadal tu było i pstrykam zdjęcia najzupełniej legalnie pilnując, aby resztki wyciętych stalowych słupków mieć zawsze PRZED sobą.

Na Śląsku od dziesiątek lat praca w kopalni, nawet taka jak moja – na powierzchni, była pewną nobilitacją. Przecież kopalnie będą zawsze – powtarzano nam do znudzenia. Może dlatego patrzę na to miejsce z takim bólem. Mam prawo to powiedzieć, bo poznałem w swoim życiu zarówno biedę jak i głód; nie rozumiem ludzi, którzy okradają zakład, w którym kiedyś spędzili tyle lat. Tajemnicą poliszynela jest przecież, że grasujące tu prawie oficjalnie bandy złomiarzy składają się przynajmniej w części z byłych pracowników z natury rzeczy jak ja lepiej od reszty zorientowanych.

Kopalnia miała swój urok, nawet, gdy wracało się po dniówce na oddział w przepoconej flanelowej koszuli dźwigając jeszcze jakieś narzędzia czy pchając taczkę. To trochę inny świat niż ten znany za bramą. Uwielbiałem takie spacery w popołudniowym słońcu pomiędzy jej starymi budynkami, przyglądanie się malutkim lokomotywom i wagonikom sunącym długimi sznurami, chłonięcie uroku odmienności tego miejsca.

Kto nie chciałby mieć oranżady w kranie? Tutaj była! Cytrynowa, malinowa – do wyboru. Podkładasz butelkę, odkręcasz kran i leci! Prawda, że zabawne? Albo mleko na kartki. Ileż było kombinacji żeby je dostać i jak wielki skarb zanieść w półtoralitrowej butelce do domu! Kartki były tylko dla ciężko pracujących i stąd pobudzana ogólnym (nomen omen) pragnieniem sprawiedliwości społecznej kwitła spekulacja nimi, a nawet fałszowanie.

Czteropiętrowej szatni remontowanej w końcówce lat 80 już dziś nie ma. Nie ma także połączonej z nią markowni, magazynu odzieżowego (w magazynie pracowała piękna dziewczyna, dzięki której każde pobranie mydła czy ręcznika było przeżyciem estetycznym na miarę lotu w Kosmos!) i magicznej kuchni, w której to właśnie wspomniana oranżada leciała z kranów…

Nic. Tylko szczere pole.

A za polem…

Nie. Inaczej.

Jest jeszcze brama główna. Na początku mojej tu pracy obok szlabanu była tylko mała zielona wartownia, przy której przechodziło się pokazując przepustkę. Później wybudowano większą trudno powiedzieć, portiernię czy w ogóle korytarz, w którym były zegary do odbijania czasu pracy i kiosk z gazetką zakładową oraz innymi drobiazgami.

Ech! Nie poznał życia, kto nie przenosił pod nosem strażników „jaboli” w butelce po oranżadzie pomarańczowej! (Wino – 0,75 litra – oranżada -1,5 l. Nie dało się nie kupić dwóch win!)

Po lewej stronie była dyrekcja. Częściowo nawet jeszcze jest. Budynek oczywiście, bo trudno oczekiwać istnienia dyrekcji w nieistniejącej firmie. Coś tam się jeszcze dzieje, działają zarządy jakichś związków zawodowych itp. Ale to już inna bajka. Tym bardziej, że po cechowni ślad nawet nie został. Idziemy dalej. Dział transportu ciężkiego, a później dział szkolenia.

Powie ktoś – stare ruiny. (Młodych ruin raczej się nie spotyka) Ale to nie tak. Chyba po raz pierwszy dociera do nas dramat upływającego czasu, gdy ktoś lub coś, co BYŁO za naszego życia, także za naszego umiera. I dokładnie tak ja odczuwam to patrząc na te zdemolowane budynki, pokradzione pokrywy kanalizacji i zarośnięte prawie jak w Prypeci uliczki…

W dziale szkolenia, nominalnie zajmującym się „oswajaniem” nowych górników z kopalnią oraz organizacją (co logiczne) szkoleń dla reszty, mnie akurat przyszło się z firmą żegnać. Po prywatyzacji mojego oddziału trafiłem tu dla przeczekania okresu wypowiedzenia. Dziwne to doświadczenie pracować wespół z tymi, którzy zaczynają, gdy samemu się kończy.

Powybijane szyby, zdewastowane wnętrza. I ta cisza, tak obca temu miejscu.

Teraz najważniejsze. Mój oddział.

Takie nic, prawda? Mały budyneczek, barak właściwie.

Zanim złodzieje rozebrali tu wszystko co metalowe na brzegu chodnika była jeszcze barierka, a całość robiła nawet pozytywne wrażenie. Dziś z pewnością tak nie jest. To, co widać w drugiej niższej części budynku po lewej, to właśnie moje dawne miejsce pracy.

Jako uczeń odśnieżałem tą drogę i chodnik, skuwałem lód, zamiatałem. Jako pracownik czekałem tu nieraz na spóźnionego rankiem kierownika lub majstra.  Wszystko wyglądało zupełnie inaczej niż teraz. Po prawej stronie były tory kolejki, a za budowlanką (widoczne na kolejnym zdjęciu zrobionym z tyłu) garaże kopalnianych autobusów. Przewóz pracowników – kto jeszcze ma dziś taki luksus?

Zdjęcie kolejne to zaplecze oddziału. Okna sali śniadaniowej, warsztatu szklarskiego, dekarskiego i instalatorskiego. Tylne wejście.

Betonowe murki bliżej obiektywu to przegródki, pomiędzy którymi mieliśmy zawsze zapas żwiru i piachu na jakąś mniejszą robotę. Do tych większych sprowadzano materiał bezpośrednio na budowę.

I zanim ktoś pomyśli, że tęsknię, od razu przyznam, że nie. Nie tęsknię tak po prostu, ale boli mnie śmierć tego miejsca. Tym bardziej, gdy oprócz tzw. wolnego rynku odpowiadają też za nią zwykli menele wynoszący żeliwo i stal po to tylko by sprzedać je na złom…

Ale jaki mają wybór, gdy Kasa Zapomogowo Pożyczkowa dziś nieczynna?

Otwórz pełną galerię zdjęć z tego posta w Picasa Web!

Agata już tu nie mieszka - część druga

Szyb Zachodni

Tu gdzie dzisiaj wije się leśna droga jeszcze kilka lat temu były tory kolejowe, a tuż obok stała ogromna stalowa konstrukcja będąca czymś w rodzaju mostu przeznaczonego do rozładunku piasku. Specjalne wagony z dodatkowymi kołami na burtach przejeżdżały przez ten niby most, a te właśnie koła tocząc się po prowadnicach w kształcie łuku unosiły burty i środek podłogi, a w efekcie powodowały wysypanie się piachu do ogromnego zbiornika w dole.

Tam zaś, w specjalnej kabinie operator obsługujący działko wodne spłukiwał ów piasek do leja, którym jak gęsty budyń płynął on w dół aż do chodników kopalni, by uzupełniać pustkę po wybranym węglu i w ten sposób zapobiegać osunięciom. Kilka takich pociągów przejeżdżało dziennie przez most i zawsze był to niesamowity widok…

Po prawej stronie pierwszego zdjęcia, na wzniesieniu, mieścił się szyb wentylacyjny, bardzo podobny do tych transportowych zwykle kojarzonych z widokiem kopalń, choć o wiele od nich mniejszy.  Dalej był budynek, w którym dyżurował elektryk, do tego jakaś rozdzielnia i „sławojka” pomiędzy drzewami. Ot i tyle. Całość okalał mur z betonowych płyt, które niżej podpisany plus minus dwadzieścia lat temu malował mieszaniną cementu i wody dla nadania im świeżego wyglądu.

Tutaj zaś mamy widok z najwyższego wtedy i dziś (choć dziś o wiele mniej) rogu ogrodzenia szybu. Miejsce z którego robiłem wcześniejsze zdjęcie jest dokładnie tam, gdzie widać czarny punkcik przechodzącego ulicą człowieka.

Prawie w tych samych czasach oddział, w którym pracowałem remontował też drugą część ogrodzenia, wymieniając uszkodzone płyty, prostując słupki i oczyszczając ich otoczenie. Maszerowaliśmy na miejsce pracy co rano tą samą drogą przez las, a potem czekali na przyjazd dźwigu. Pracę kończyło się o 14:20 żeby zdążyć spokojnie wrócić na kopalnię i punkt trzecia odbić kartę na bramie.

Pamiętam, że jedynym znanym mi „mieszkańcem” Szybu Zachodniego był tutejszy elektryk pan W., starszy, bardzo oryginalny osobnik, który niczym Skarbnik żył swoim życiem niezależnym od wszystkiego, co działo się parę kilometrów dalej, czyli w centralnej części naszego zakładu.

Płyty widoczne na tej fotografii, to jedyny ślad po drodze, która prowadziła od bramy. Sam nie wiem ile taczek betonu i zaprawy po niej przewieźliśmy.

Po co nam był beton i zaprawa? Po drugiej stronie ulicy był basen. Nie taki prawdziwy, do kąpieli, ale przemysłowy. Basen ten składał się z dwóch części połączonych rodzajem progu po przekroczeniu którego woda przelewała się dalej. Na tym to progu budowaliśmy tamę, to znaczy dwa mury, pomiędzy którymi zamocowane było zbrojenie i miał być wlany beton. Trzydzieści sześć metrów sześciennych, gdyby kogoś ciekawiło. Na samym dole oczywiście były zawory o ile pamiętam zamykane i otwierane z góry.

Pewnego pięknego dnia, gdy mury i zbrojenie były już na swoim miejscu, a pozostało nam tylko dokończyć betonowanie, cała tama rozp… (rozpadła) się w drobny mak. Zapewne dlatego, że miała ledwie kilka dni, a betonu jak wspomniałem było 36 kubików. Tego, co przeżyłem walcząc z twardniejącą mazią i własnym zmęczeniem, a w towarzystwie całego chyba oddziału budowlanego nigdy już (jak widać) nie zapomnę.

Basenu dziś nie ma. Nie ma od lat. Pozornie przynajmniej.

Przypomina mi się cmentarz w filmie „Duch”. Tam przecież chytry przedsiębiorca przeniósł tylko nagrobki, a osiedle mieszkaniowe postawił wprost na grobach żeby było taniej. I tutaj jest podobnie, choć oczywiście nie groby skrywa ta ziemia, a…

No przecież „mój” basen!!!

Hurra!

Ta szara linia to jego krawędź.  Trochę dalej jest też „bunkier”, na którego górze stał nasz majster i popatrując to na rozlany beton, to na dojeżdżającą kolejną „gruchę”, to znów na mnie powtarzał w kółko:

-„No to teraz [tutaj moje imię] napisze w gazetce, że mur się walił, a J. tylko orzeszki wpier…!”

Heh! Nie napisałem tego. Wtedy.

Dziś sobie nie odmówię ;)

Otwórz pełną galerię zdjęć z tego posta w Picasa Web!

Ciąg dalszy mojej wędrówki TUTAJ

Agata już tu nie mieszka

Zapamiętałem taki widziany kiedyś rysunek, na którym dwóch robotników układało płytki chodnikowe. Jeden je dopasowywał, a drugi podawał mu materiał… zdejmując te, które położyli wcześniej. Podpis brzmiał: Perpetuum Mobile. I choć wymowa tego obrazka była wesoła, bo przecież nawiązująca do sztucznego tworzenia sobie sztucznej pracy, to mnie nie wiedzieć czemu żart ten zakodował się w głowie jako bardzo ponure skojarzenie z przemijaniem.

Dlaczego? Ano dlatego, że będąc na jakimś konkretnym etapie swojego życia potrafimy przecież spojrzeć o krok do przodu przewidując co też może się nam przydarzyć i prawie tak samo umiemy cofnąć się spotykając np. znajomych z poprzedniej pracy, szkoły czy miejsca zamieszkania. Jesteśmy się w stanie przystosować, być gotowym na zmiany z jednej i powrót do przeszłości z drugiej strony.
 

A co, gdy przychodzi nam wyprzedzić swoje życie o dwa kroki albo o dwa się cofnąć? Wtedy już bywa różnie. Najczęściej tak, że grzęźniemy w piasku, na którym nikt jeszcze nie położył owych wyimaginowanych płytek albo też dawno już je zdjął.

Wykorzystując kilka dni wolnych od pracy (w mojej branży już tradycyjnie przypadających „na odwrót” niż u reszty świata) postanowiłem odwiedzić miejsce, w którym kiedyś pracowałem. Kiedyś bardzo kiedyś.

Dawno.

Nie wiem skąd nagle po latach pojawił się u mnie ten pomysł. Po prostu zapragnąłem ZOBACZYĆ, poczuć, wrócić, zażartować z czasem i przestrzenią odtwarzając w swojej głowie myśli sprzed wielu lat. Dotknąć.

Paradoksem takich podróży jest to, że najczęściej wyobrażamy sobie ludzi i miejsca, jako zatrzymanych w jakimś określonym stanie od chwili, gdy się pożegnaliśmy. Ania ma nadal 18 lat, Joasia 21, w sklepie za rogiem są lody cytrynowe, a fryzjer Marian narzeka na swoją Skodę…
Tyle, że to wszystko było dziesiątki lat temu. W innym tu i teraz.
Oni nie istnieją.
Przynajmniej nie TAM.

Wtedy:
Brama, portiernia na wysokiej konstrukcji z rur, zakurzony wielki plac i kolejka samochodów czekających na wjazd. W tle jakieś magazyny, bocznica kolejowa, ogromne góry drzewa i może jeszcze kilka pustych wagonów za płotem.

Dziś:
Market LIDL, parking, asfalt, trawniki. Na uboczu jakaś nieuprzątnięta kupka gruzu. Ani śladu przeszłości. Chyba, że się mocno wpatrzyć…

Przygotowywałem się. Oglądałem stare dokumenty, przypominałem sobie tajne i półtajne przejścia, wymyślałem alibi gdyby tak przyszło mi stanąć gdzieś oko w oko z ochroną (sic!) i wydawało mi się że to jak odegranie po raz setny tej samej scenki w teatrze. Potem sprawdziłem mapy, wyłączyłem komórkę i wsiadłem do autobusu. Wszystko na zimno, według planu. Idę dać prztyczka w nos mojej przeszłości. Zobaczyć, jaka jest dziś śmieszna, mała i niemodna.

I choć o wielu ludziach i miejscach mojej kopalni myślałem, to o tym jednym zapomniałem absolutnie. A gdy już za kolorowym marketem, którego nie powinno tu być zobaczyłem tak dobrze mi znajomy domek prawie pobiegłem przez łąkę i tory, aby tylko dotrzeć do niego jak najszybciej. Jakbym gonił ducha.

Bo to przecież jest duch.

 

Dawna ekspedycja kolejowa. Najkrócej mówiąc miejsce, w którym organizowano pociągi z węglem, po które „zgłaszały się” później lokomotywy z PKP. Byłoby dziwne gdyby funkcjonowała do dziś skoro sama kopalnia dawno przestała, ale jednak pomiędzy zamknięciem a tym…

***

Jest lato, upalne lato. Mam dziewiętnaście lat. Przyszedłem tu do pracy wespół z kilkoma kolegami z oddziału budowlanego. Dwóch pracuje na dachu wymieniając, poprawiając i uszczelniając dachówki, dwóch maluje, a jeden wraz ze mną filcuje tynki.

Mamy drewniane packi z grubym, chyba dwucentymetrowym filcem i tłustą zaprawę z dużą ilością wapna. Wcześniej skute i uzupełnione ubytki zacieramy tą zaprawą tak, aby tworzyły jedną całość ze starymi ścianami. Można to porównać do prostszej formy gipsowania.

Staram się jak mogę, bo dopiero co wywalczyłem podwyżkę i wepchnąłem się na wyjazd w delegację. Nie mogę zawieść swoich przełożonych.

 

Kilka tygodni, może krócej. Filcowanie, malowanie, remont dachu, pieców kaflowych, uzupełnienia glazury – wszystkiego po trochu. Cudownie, bo z dala od władzy, blisko sklepu i do tego w miłym, wesołym towarzystwie.

Na piętrze tuż nad nami pracuje jakaś Agata, z którą uparcie chce mnie wyswatać jeden z kolejarzy. Na parterze mój kolega po wypiciu... wypłaty chrapie za odsuniętą szafą. Słońce odbija się w szybach…

 

Takie piękne mamy lato.

 

Bardzo śmieszy mnie tabliczka zawieszona na sznurze ograniczającym podejście do budynku „Uwaga! Roboty na dachu!”, a ponieważ nikt nie rozumie, co tak mnie w niej bawi zasmarowuję wreszcie któregoś dnia igrek w pierwszym wyrazie i uświadamiam kolegom przyczynę swojej radości.

Przy końcowym odbiorze majster bierze mnie pod ramię. Niech pan mnie nie zawiedzie z tą delegacją teraz. Wstawiłem się za panem. Dostał pan drugą podwyżkę, a pracuje dopiero rok! Niech pan mi jakiegoś numeru nie wywinie!

Nie wywinę. Obiecuję.

 

Pamiętam ich twarze, miny, gestykulację. Stare cegły na murkach przed wejściem, sadzę z rozwalonych „kachloków” i herbatę z cytryną pitą o poranku.                                                                                                                                  

Po remoncie budynek aż pachniał świeżością.

Teraz będzie się nam tu o wiele milej pracować!

 

***

Jest kwiecień 2011 roku. Stoję pomiędzy zardzewiałymi na wpół rozkradzionymi torami, po których od lat nie przejechał żaden pociąg. Patrzę na ślepe, zamurowane okna, na zdziwionego gołębia spacerującego po gruzach, na dziurawy dach, zarwane stropy, opalone ściany. Zaglądam do pokoju, w którym zacierałem ściany…

 

Przecież to wszystko było naprawdę. Przecież to wszystko było ważne.

Przecież to wszystko…

Było.

Dawno.

Otwórz pełną galerię zdjęć z tego posta w Picasa Web!

 

===

 

Ciąg dalszy mojej wędrówki TUTAJ

Autoagresja

Burzenie reliktów przeszłości lub budowanie fundamentów pod nowe nie jest tym, co Polacy, jako naród wykonują najlepiej. Już raczej specjalizujemy się w malowaniu. W domalowywaniu wąsów wciąż niestety bardziej niż w tworzeniu portretów.

Na historię i politykę można patrzeć różnie. Inaczej oceni je ekonomista, inaczej biznesmen, a jeszcze inaczej działacz związkowy czy dziennikarz. Zapewne też zachwyty profesorów zderzą się tu nieraz z przekleństwami robotników, ale czy w tym wszystkim, co złożyło się na nasze DZIŚ nie ma naprawdę niczego, co mogłoby ŁĄCZYĆ?

A jeśli nawet nie ma, to czy miarą odpowiedzialności za państwo nie powinno dla nas być stworzenie tego? Wyciągnięcie ręki do zgody?

Dwa razy w XXI wieku ja, dorosły mężczyzna metr osiemdziesiąt siedem miałem łzy w oczach za sprawą zdarzeń, które w żaden sposób nie wpływały realnie na moje życie. Pierwszy raz, gdy umierał Jan Paweł II i pięć lat później, gdy w Smoleńsku rozbił się polski samolot. Nie chodzę do kościoła od ćwierć wieku, nie stawiam choinki w święta, nie łamię się opłatkiem, ale płakałem, bo oprócz papieża umierał też w 2005 roku po prostu Dobry Człowiek i Wielki Polak. Tak samo w kwietniu 2010, gdy dowiedziałem się o tragedii na smoleńskim lotnisku nieważne było, że nigdy nie zagłosowałem i nie zagłosowałbym na Lecha Kaczyńskiego, ale to, że w sposób tragiczny zginął Prezydent Mojego Kraju i właściwie cały przekrój ideologiczny jego współczesnej sceny politycznej. To są miary wyższe niż wybory czy procenty poparcia.

Oglądając wczoraj dwie demonstracje w Krakowie, wysłuchując argumentów obu stron, przyglądając się zaciętym minom, dramatycznym, a niejednokrotnie absurdalnym transparentom jest mi jako Polakowi wstyd za jednych i drugich.  Zjednoczeni w rozpaczy rok temu i pokazujący światu oblicze narodu pełnego ematii dziś na nowo psujemy wszystko co tylko mogłoby sprawiać wrażenie zgody. To samo zacietrzewienie, to samo uparte dzielenie, które doprowadziło rok temu do „Polski Tuska” i „Polski Kaczyńskiego” jako jedyne przetrwało smoleńską katastrofę i ku rozpaczy każdego rozsądnie myślącego patrioty żyje i ma się dobrze.

 

(CC)CP

Cyfrowy Polsat zadarł ze mną jakiś czas temu, gdy ustami, a raczej klawiaturą swoich pracowników odmówił mi prawa do wymiany dekodera na lepszy we własnym zakresie. Pokrótce rzecz ujmując chciałem zmienić dekoder standardowy na taki z twardym dyskiem nabywając go od prywatnej osoby – byłego abonenta tego samego operatora. Sprzęt miał logo, pochodził z jak najbardziej oficjalnej dystrybucji, ale dla CP (coś mi się skojarzyło, ale nie napiszę) był ciałem obcym. Proponowano mi przepisanie umowy i tym podobne atrakcje. Mniejsza z tym. Całość tej historii już tu opisywałem. KLIK!

Drugie starcie dotyczyło prawie tej samej sprawy. Otóż Polsat zaznacza w swoich umowach, że po zakończeniu współpracy nadal można użytkować dekoder wraz z kartą dekodującą, jako odbiornik programów FTA (niekodowanych – bezpłatnych) z Hot Birda. Kupiłem zatem któregoś zimowego dnia za niesamowitą kwotę 7 złotych używany dekoder Echostar 616 wraz z kartą, aby dowiedzieć się, że… (oczywiście!) muszę przepisać umowę. Proszę zwrócić uwagę na niedorzeczność tej sytuacji. Ktoś, kto nabył ów sprzęt stał się jego właścicielem „na zawsze”, bez konieczności zwrotu w razie rozwiązania umowy itp. (Wiem co mówię, bo tak właśnie miałem z własnym) Umowa wygasła czy też została rozwiązana po kilku latach. Logicznym jest, że zgodnie z odpowiednim jej paragrafem można dekoder użytkować w tej sytuacji tylko do oglądania programów darmowych. Niektórym to wystarcza. Mnie również w połączeniu z zapasowym 14 calowym telewizorkiem i drugą anteną od lat zalegającą w garażu wystarczyłoby w zupełności. W końcu "normalną" satelitkę mam i bez tego. Ale nie. Polsat chce umowy! Umowy, której nie ma.

Nonsens do kwadratu. Dostaję sprzęt na własność i nie mogę nim dysponować wedle swojej woli!

Permanentna inwigilacja!

Trzeci raz zabolał mnie najbardziej. Oto dekoder mój prawowity wziął sobie i spłonął. Być może ze wstydu za swych mocodawców.

Jego światełko niczym oko Terminatora w zetknięciu z prasą hydrauliczną uruchamianą zgrabną rączką Sary Connor któregoś dnia bezpowrotnie zgasło.

Zadzwoniłem do Biura Obsługi szykując się na najgorsze. A tu nic z tych rzeczy. Pani miła nad wyraz powiadomiła mnie, że „tego” się nie naprawia, "to" się wymienia.

No to ile?

Jeden złoty!

Wymiana dekodera kosztuje 1 zł (tym razem jest to użyczenie, nie zakup), przy umowie bezterminowej i odpowiednio 29 lub 99 zł przy umowach terminowych zależnie od czasu ich trwania do awarii i terminu zakończenia po niej. Prawda, że to miłe dla ucha? Może jednak jestem dla Polsatu zbyt surowy?

Nie jestem. Dekoder owszem jest za złotówkę ale jako bonus musimy podpisać umowę na dwa i pół roku!!! Czy to nie hmm… irytujące? Zwłaszcza gdy się zaczęło dzień z umową bezterminową i trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia?

Podsumujmy. Przychodzę do salonu ze sprzętem, który się zepsuł. Oczekuję bądź wymiany na coś podobnej klasy bądź też naprawy, nawet na mój koszt, a dostaję sprzęt na wypożyczenie oraz „obrożę” na dwa i pół roku. Aż strach myśleć, co każą mi podpisać gdyby tak ten teraz się popsuł.

Tymczasem jednak napiszę sobie (znów) do UOKiK-u.

1000 spraw. Jedna Idea

Jestem zbiegiem. Łowną zwierzyną. Nigdzie i nigdy nie mogę się czuć bezpiecznie. ONI śledzą każdy mój krok… Są coraz bliżej.

Wtorek 09:12

Loguję się na stronie Orange.

„Sprawdź jaką wyjątkową ofertę przygotowaliśmy dla Ciebie!”

Nie.

„Nawet 40% darmowych minut więcej dla abonentów ze stażem wyższym niż 4 lata!”

Nie.

„Smartfony z aparatem 5 mpix czekają!”

Pozwólcie mi odejść! Pozwólcie!

„Gigabajty transferu i setki sms-ów, darmowe numery, ubezpieczenie gratis!”

Litości!

Come to daddy…

Nieeeeeeeee!!!

Wtorek 14:49

Pan z salonu Orange w Silesia City Center.

-Dzwonię w sprawie przedłużenia umowy z Orange. Zapraszam pana do naszego salonu, aby omówić szczegóły. Oczywiście wie pan, gdzie jest Silesia?

-Wiem.

-To bardzo się cieszę. Możemy porozmawiać kiedy panu wygodnie, nawet do dwudziestej pierwszej.

-Nie chodzę do marketów. Nie moja bajka.

-Yyyy… Nie pana… okolica? No to gdyby coś tylko proszę pamiętać.

Pamiętam.


Środa 12:49

Pani z salonu Orange na 3 Maja.

-Dzień dobry. Dzwonię do pana w sprawie przedłużenia umowy z Orange!

Żywcem mnie nie weźmiesz!

-Może zaproponuje mi pani jakiś telefon, a ja się zastanowię?

-Po szczegóły zapraszam do salonu. Tam może pan wszystko zobaczyć i wszystkiego dotknąć.

(Żebyś nie żałowała tych słów!)

-Możemy się umówić żeby pan nie musiał stać w kolejce.

-Raz na dwa lata mogę postać. Spokojnie.

-No to czekamy.

CZEKAJĄ…

Środa 13:42

-Dzień dobry. Telefonuję do pana biura oferty Propozycja i zapraszam do przedłużenia umowy z Orange...

Środa 14:45

-Witam! Zapewne wie pan, że może od dziś przedłużyć umowę w naszej sieci?

-Zauważyłem…

-Wspaniale! A zatem pozwoli pan że zaproponuję panu następujące warunki…

-Jest pani czwarta.

-Słucham???

-Jest pani czwartą osobą która dzwoni do mnie w tej sprawie w ciągu ostatniej doby!

-Aha…

-Aha.

Środa 15:59

Sms.

"Teraz w ofercie Zetafon Samsung 3530 od 1 zł. Zapraszamy do Centrum Orange Katowice ul. 3 Maja..."


 Dopadną mnie. Czuję to.

-----------------

Wszystkie dialogi są autentyczne!

10 kwietnia

Urodziłem się w Polsce, która nie była państwem wolnym. Urodziłem się i dorastałem w Ojczyźnie, w której obchodzono narzucone lub sztucznie stworzone święta, czczono twórców i wykonawców obcej ideologii, fałszowano historię, gnębiono opozycję i decydowano o wszystkim za mnie.

To nie był dobry kraj.

Ale to też była Polska.

I też jak tą dzisiejszą ją kochałem, bo mimo wszystkich wad, nonsensów, kłamstw i braków była moim domem.

W 1989 roku dano mi inną Polskę. Wolną i niepodległą. Z prawdziwym godłem i historyczną nazwą, z wolnymi wyborami i pełnymi półkami w sklepach. Dano mi Polskę, o jakiej nie tylko moi rodzice, ale nawet ja nigdy nie śmiałbym marzyć.

Dano mi.

Nie musiałem walczyć na barykadach, nie musiałem rzucać kamieniami w zomowców, nie musiałem nawet przez chwilę wziąć na siebie tej odwagi i tego ryzyka, jakie podejmowało tyle pokoleń przede mną. Wszystko, czego ta nowa, już także moja Polska oczekiwała i oczekuje, to to żeby być jej dobrym obywatelem, uczciwym, myślącym i aktywnym. Wiernym, szczerym i samodzielnym. I dopiero gdzieś na końcu tej listy także; gotowym do poświęceń.

Nie muszę ryzykować, walczyć, bać się. Zdjęto to ze mnie.

Czy wobec tego tak niewiele i tak wiele zarazem jak PAMIĘTAĆ jest dziś dla mnie zbyt dużym wyzwaniem?

Pamiętać i doceniać. Doceniać i szanować. Szanować i kontynuować. Być dobrym człowiekiem i dobrym Polakiem. Każdego dnia i w każdej sytuacji.

Rok temu, 10 kwietnia w tragicznej katastrofie zginął Prezydent Lech Kaczyński z małżonką i osobami towarzyszącymi, zginął były prezydent Ryszard Kaczorowski, zginęli przedstawiciele Sejmu i Kościołów, zginęli moi Rodacy.

Przez ich śmierć miliony ludzi na całym świecie usłyszało po raz pierwszy także o innej tragedii, jaką była zbrodnia katyńska. Dobitniej od pisarzy i filmowców, od dziennikarzy i historyków, wykrzyknikiem swojej śmierci zwrócili uwagę także na tamtą.

W taki dzień jak dzisiejszy, aby być dobrym Polakiem wystarczy tylko PAMIĘTAĆ.

Pamiętać i doceniać.

Doceniać i szanować.

Szanować i kontynuować.

------------------------------------------

 link do mojego wpisu z 11 kwietnia 2010

Bonnie and Clyde

Jak to już parokrotnie wspominałem bywam częstym gościem pewnego serwisu aukcyjnego realizując tam zakupy przeróżne nie tylko dla siebie, ale i czasem znajomych i o ile pogodziłem się już z faktem, że cudów nie ma,  to jednak pomysłowość albo raczej brak skrupułów niektórych sprzedających przeraża mnie nieodmiennie.

Para sprzedaje komputer. Ona dziennikarka, miła w obyciu, nazwisko bez problemu znajdywane w Google, on informatyk. Kontakt idealny, kultura bez zarzutu, cena atrakcyjna.  Po wymianie kilku maili uzgadniamy miejsce spotkania. Oczywiście pojawiają się punktualnie, a nawet przed czasem. Uśmiech, swobodna rozmowa, żarty. Przedmiot sprzedaży błyszczący nowością (???), opakowany w folię i oryginalny karton.

"Komputer był czyszczony w środku, tak że wszystko jest jak spod igły" - stwierdza Pani Sprzedająca.

Pan Sprzedający ochoczo potwierdza.

No to może sprawdzimy?

Voila!