Problemy z dodaniem komentarza? Wyślij mi go mailem - opublikuję. Adres znajdziesz w moim profilu!

Uwaga! Komentarze pojawiają się z opóźnieniem - po przejrzeniu dla odsiania spamu (i tylko jego!)


środa, 30 listopada 2011

Okulary w różowym futerale - część 2

Druga porcja rymowanek pochodzących w większości z wydawanej przeze mnie w latach 1999 - 2005 gazetki Undercover.
---

Jestem…
( i nie ma mnie tu)
I nie ma mnie tu.
Jestem.
Goryczą, żalem,
Złością.
Słodkim szeptaniem.
Gestem.
Zegara biciem nagłym
Pośród nadśnieżnej ciszy.
Czekaniem,
Myślą,
Sobą.

Póki mnie nikt nie słyszy….

---

Gdybym na wszystkich murach napisał
Jak bardzo cię nienawidzę,
Ludzie pokiwaliby tylko głowami
- Widocznie ma powody.
Ale jeśli mówię: Kocham cię!
Nazywają mnie szaleńcem

---

Za to, że leczysz i że leczyłeś
Za to jesteś, za to, że byłeś
Za wszystkie chwile lepsze i... mniej.
I za nadzieję.
Przyjąć dziś chciej
Nasze „dziękuję”
(słowo nie nowe)
Lecz dziś specjalne – urodzinowe
W imieniu wielu tutaj mówione
Jakby piękniejsze, uduchowione
Abyś uwierzył, że przez Twą pracę
I przez wysiłków dla innych wiele
Dumni jesteśmy...
(Z siebie też trochę!)
Żeś naszym właśnie jest
Przyjacielem.

---

W  dniu Bożego Narodzenia
Przesyłamy Wam życzenia
Szczęścia, Zdrowia i Radości,
Powodzenia, Pomyślności,
Czego tylko sami chcecie
- najlepszego na tym świecie!
Niech Rok Nowy
Lepszym będzie,
A się wszystko spełni
Wszędzie!

---

W czarnym ogrodzie
Za wysokim murem
Niezrozumienie
Głupie
Śmieszne
Czułe
Za zaciągniętych zasłon
Milczeniem
Śni cudze sny
Swoimi łzami

---

Gdy pierwsza gwiazdka pełna nadziei
niebo okryła światłością w ciszy,
a obrus tkany na stole leży
i kolędników śpiewy się słyszy
przodków tradycją i my w tą datę
ślemy życzenia szczere, bogate
aby dzień każdy lepszym był bardziej,
los nie doświadczał nas wciąż uparcie
i by najskrytsze wszystkich marzenia
w roku już nowym doszły spełnienia…

---

1812

Zimno mi…
Wystrzał! Bieg!
I cisza.
Śnieg.
Niech się ta noc już skończy.
Nie może być prawdziwa!
Dlaczego nikt nie śpiewa?
Musimy wytrwać,
Wierzyć,
Wygrywać!
Tak trzeba!
Już order mi nadali…
Nie słuchasz?
Słuchaj! Prawda!
A Moskwa taka piękna zimą
Padła!
I mundur był jak nowy
I sztandar
Wolności wiek!
A teraz krew
Krew i śnieg

---

Napisałem we wtorek wiersz
Chlebem na ścianie
I miał być tak prosty, wiesz?
Zaczynać się jakoś…
Kochanie?
I miał być sposobem
Przyznaję
Na wszystkie życiowe rozterki.
Pisałem, kreśliłem, wierzyłem.
Nie wyszło.
Znów tylko literki…

---

Będę żył by zwyciężać,
Poszukiwać,
Znajdować.
I będę z tego dumny.
Będę pragnął
Światła i zapachu
Takiego jak wszyscy
Celu i miejsca
I mówił, mówił, mówił
Dużo i głośno.
Będę kłamcą
Bo szczęście
To witać się z Tobą
Co rano.

---

Wiatru w żagle z każdym dniem,
Losu, co się zdaje snem,
Najpiękniejszych chwil i lat,
Charakteru wciąż bez wad
I ogólnie – powodzenia!
Oto moje są życzenia.

---

Gdybyś tu była…
Na pochmurnym niebie
Księżyca jasna rozbłyskuje siła
I wszystkie słowa moje
Są tylko dla Ciebie
Gdybyś tutaj była

Gdybyś tu była
Każda deszczu kropla
Smutku, co duszę gnębi ślady by rozmyła
I jak ambrozji okruch
Istniałaby słodka
Gdybyś tutaj była

Naiwne, nieskończone,
Daremne czekanie
Głucha na wszystko jedna droga stała
Abyś tu była – prosi
Miast się pytać pierwej
Cóż sprawić może
Abyś choć istniała…

---

Widziałem słabych zaślepionych mocą
Co stukot butów brali za oklaski
Widziałem silnych, co okrutni nocą
Za dnia fałszywie pełni byli łaski
Widziałem wiernych, co na obce słowo
Szli w pierwszym rzędzie na spotkanie losu
I bez nadziei, choć tak silni mową
W próby godzinie bronić chcieli trzosu
A wierzyć chciałbym, choć nie wierzę raczej
Że znajdę drogę czystą aż do kresu
Możem naiwny – nie umiem inaczej
Lecz czy naiwności nie dane sukcesu?
Powiesz mi – trudno, oto jest ma dola
Krzyknę: nieprawda, bo się z nią nie godzę!
Odpowiem cicho jeszcze: inna moja rola
I dojdę do niej po swej wiary drodze.
(1996)

---

Pusta kartka papieru niechaj będzie mym polem
Liter rzędy posadzę po swojemu – jak wolę.
Będę dbał o nie czule, rymem hojnie podlewał,
Doglądając ich co dnia kołysanki im śpiewał.
Będę z kartki na kartkę moje grządki przesadzał
delikatnie i czule mym roślinkom dogadzał.
Będę budził się z nimi i zasypiał
Do końca.
Będę chronił od deszczu, będę bronił od słońca.
To dla Ciebie tu rosną, Tobie oddać je pragnę
- ceną za nie jest uśmiech
Czy zapłacisz?
Nie zgadnę
Ale nie mam nic więcej bym Ci złożyć mógł w darze
Tylko tu jestem sobą
Tutaj kocham i marzę…
I wiesz, chciałbym by świat ten
Ci nie sprawił zawodu…
Więc podaję swą rękę
- wejdź do mego ogrodu.
(1999)

---

Zapomniałem imienia,
Burza drogi rozmyła
Przez noc idę do Ciebie
W bezmiar ciszy wtopiony.
Wierny mapom wyblakłym,
Pomny swego pragnienia
Krok za krokiem szlak znaczę
Przed wiekami zgubiony.
Bagno, knieje, gęstwina,
Ni człowieka, ni zwierza
Groza myśli splątała,
Tu początki, tam końce…
Może nigdy nie dojdę
Lecz mieć będę nadzieję
Bo każdego poranka
Jedno budzi nas słońce…

(1995)

---

Choć krzyczę – ciszę wołam
 Płacz mój widzą śmiechem
Nazwij mnie cieniem zimnym,
Wspomnieniem, oddechem,
Nie napisanym listem,
Nie mówionym słowem
Bo nie ma mnie,
Nie było.
Oddaję siebie
Tobie

---



czwartek, 24 listopada 2011

Demotyportier 12




Kliknij na wybrane zdjęcie aby je powiększyć.

wtorek, 22 listopada 2011

Okulary w różowym futerale


Garść moich "dokonań" rymotwórczych z lat 1999 - 2004.
Może jeszcze tylko słówko a propos tytułu posta, który zresztą jest skopiowany z zeszytu z moimi wierszykami sprzed lat. Okulary w różowym futerale dlatego, że właśnie nie różowe - optymistyczne, ale TYLKO w różowym futerale, czyli jakby z nadzieją na optymizm.
---


„Wstań skoro słońce wzejdzie
I do ogrodu bosa,
Nim wszyscy śpią, idź
Kwiat zmoczony rosą
Zerwij
Tak pachnie szczęście!
Biegnij!
Drogą polną
Przez nieskończone łany zbóż.
Niech wiatr Twe włosy pieści
Śmiej się!
To dzisiaj! Już! Nareszcie!
Zdyszana myjąc twarz w strumieniu
Spojrzyj na senny jeszcze świat,
Zakłopotany w swym zdumieniu


Cóż znaczy osiemnaście lat…”

---

„A na początku było słowo
Jak mrozu kaprys gdzieś na szybie
Co nic pomogło zmienić w wszystko.
Słowo
Co w każdej myśli na mnie dybie.
Niepowtarzalne czasu mgnienie
Jedno, najkrótsze, najpiękniejsze.
Słowo
Imieniem przeznaczenie.
Bańka mydlana, puch na wietrze.
„I nikt prócz Ciebie... „
Wiesz? Pamiętasz?
Słowo

Goryczą słodycz przesiąknięta...”

---

Pomiędzy nocą a świtem,
Ciche, w marzeniach ukryte
Jest miasto mapom nieznane.
Pod śnieżnym pyłem schowane
Jak pod pierzynką
Uśpione.

Moje, jedyne, wyśnione.

Ulice bez nazw i numerów,
Domy jednako bez skazy,
Ławki schowane wśród skwerów.
Same cudowne obrazy.

I nim się zbudzę tu jestem
A co mi za dnia szelestem
Tu burzą, wichrem, nawałą
Szaleństwa miłością całą.
I biegiem bez tchu
Do Ciebie

Pomiędzy nocą a niebem…

---

Kocham cię tęsknić
Łzawym cichym deszczem
I w mroku nocy nasłuchiwać kroków
Kiedym jest pewien, że cię ujrzę jeszcze
Że swym oddechem zmącisz myśli spokój

Lecz gdy cię nie ma wolałbym nie czekać
Wolałbym widzieć zamiast marzyć tylko.
Tak szybko chwile każą nam uciekać,
Tak szybko milkną…

Kiedy letnimi przemoknięty łzami
Do snu się kładę czekając bez celu
Wiem żeś mi wszystkim
Choć to nic nie znaczy.
Jak ja wymyślić
Wszak cię mogło wielu…

---

Milczenie

Kiedy po drugiej stronie
Cisza oddechu twego
Tak dobrze znajoma.

Ogień w kominku płonie,
Śnieżna noc dokoła.
Nareszcie wyczekane
Razem.

Na krótką chwilę.
I pachnące zioła.

Nie chcę już mówić o tym
Ile było bezdni,
Beznocy pustych,
Bezoddechów głodnych.
Nie ma powrotu
Do nich.

Nie ma wyjścia.
Razem.

Nim nas obudzą
Obcych.
Przyszłości niegodnych.

Milczenie

---

Dla Wiktora

 „Masz takie poważne imię
 Choć jesteś zupełnie malutki
 I żyjesz w bajkowej krainie
 Gdzie nie zdarzają się smutki.


To mama, to tata, to słońce,
 To mleko, to wózek, grzechotka
 - dzień jasny, pogodny jak lato
 Gdzie chwila najprostsza jest słodka.


Gdy płaczesz to trwa tylko mgnienie,
 Gdy zły jesteś to równie króciutko
 Bo wszystko jest jeszcze złudzeniem
 I pełne tajemnic jest jutro.


Cóż mam ci powiedzieć na drogę?
 Przed tobą wszak życie jest całe!
 Ty rośnij, a twoje problemy
 Na zawsze niech będą już małe!”


---

„Tych lukrowanych cudnie
Karteczek i listów
Możesz kupić wiele
- Mogą kupić Tobie
Na każdej słowa znajdziesz:
Niech Święta Wesołe
Rok niechaj szczęśliwy
Pieniądze i zdrowie!

Nie trzeba nic już myśleć
I nie trzeba pisać
Starczy zakleić, wysłać
I zapomnieć.
Pamięć i serce,
Tradycja i zwyczaj
Za „trzy pięćdziesiąt”
Albo nawet skromniej…

Nie chcę czyimiś słowy
Pisać życzeń Tobie,
Nie chcę by za mnie obcy
Układali strofy.
Dam Ci opłatka okruch
Powiesz: prezent płochy!

Lecz wierny i uczciwy,
Szczery, czysty, żywy
Jak ludzki los na ziemi…
Prosty, a prawdziwy.”

---

Gdy zdmuchniesz świeczki na swoim torcie
Usłyszysz „sto lat”, przyjmiesz życzenia
Może się zdarzyć, że się zamyślisz
Nad liczbą, która co rok się zmienia
A wtedy wspomnij o mojej radzie
I gdy kto spyta – wbij mu do głowy:
To, co ofermy zwą „piąty krzyżyk”
U Ciebie znaczy „pięciogwiazdkowy”!

---

A może doktorze
Na życie receptą
Jest wierzyć w marzenia?
Ty pewnie już wiesz to!
Nie lękać się trudów
Nie cofać bez wiary?
Nadzieja? Placebo!
Lecz... Wszyscy ją mamy!
A może - jak jesteś
Wystarczy być sobą?
Wytrwale iść swoją wybraną raz drogą?
Mieć cele wbrew wszystkim
I dążyć do celu?
„Po pierwsze: nie szkodzić”
Po drugie zaś...
Wielu
Dać szansę i ufać
Że kiedyś też oni...
Szukamy od zawsze.
Któż prawdę dogoni?
Lecz w dniu szczególnym
To jedno już wiemy
Nim toast za zdrowie
Ochoczo wzniesiemy
Jest słowo dla Ciebie
Co sto zastępuje:
Od serca najszczersze
I proste:
Dziękuję!

---

„Mam swego tyle
I nie pragnę więcej
Ile cukierków
W dziecka zmieścisz ręce
Ile słów powiesz,
Gdy się żegnać pora.
Nie pragnę więcej,
   Taka moja dola.

Mam tylko pamięć,
Pamięć i nadzieję.
I zapach lata,
Nim je wiatr rozwieje.
I marzeń kilka
Jak gwiazdek na niebie.
To mniej niż mało
Lecz wszystko dla Ciebie…”

---

„Perły łez z policzków Twoich obudziły mnie o świcie
Nocy trwaj! Tu jesteś moją! Tutaj Twoim moje życie!
Tutaj tylko, w świecie marzeń rzec Ci mogę żeś jedyna
Wśród miliarda ludzkich twarzy z Twoją sen swój rozpoczynam.

Tobie mogę deszczem kwiecia dywan słać byś biegła po nim,
Ciebie budzić pocałunkiem pośród rajskich kwiatów woni.
Trwaj, nie odchodź! Zostań tutaj!
Świt znów blady nas rozdzieli

W snu krainie będziesz moją a ja twoim chcę na wieki
Tu mi wolno, tu Cię kocham - za dnia obcy i daleki.
Gdy więc rankiem mi nieznana znów ominiesz mnie na milę
Ufaj, że ten wiersz to prawda
I zatrzymaj się na chwilę…”

---

To powinno być święto państwowe
Lub, wystarczy, dzień wolny od pracy
Bo któż pracą zawracałby głowę
W takim dniu?
(Chociaż zawsze są tacy)

W każdym parku orkiestra by grała,
Dzieci jadłyby watę cukrową
Nawet burza, miast grzmieć by się śmiała
Zdobiąc niebo wstążeczką tęczową.

A ja poszedłbym z Tobą na spacer
Gdzieś przed siebie daleko, najdalej
Szukać szczęścia, odkrywać nieznane
Śmiać się tonąc w sierpniowym upale.

I za grosze ostatnie przed zmierzchem
Czerwień róży Ci złożyć w bukiecie
Mówiąc tylko dwa słowa:

Dla Ciebie

Najpiękniejsza ze wszystkich na świecie…

---

Dale przemierzać chciałbym bez przyczyny,
Nieujarzmione dotąd odkrywać krainy,
Gonić za słońcem, wciąż biegnąc
Do Ciebie.

I za drogowskaz mieć gwiazdy na niebie.

Lub też wygrywać przez innych przegrane
A sam przegrywać to, co zrachowane,
I mieć w kieszeni choćby i okruchy,
Wolny i wesół.
Na przestrogi głuchy.

Tańczyć na deszczu, zasypiać po zmroku,
Bez przyczyn śmiać się
To znów z łezką w oku
Wspominać dawne dzieje
Usiadłszy na chmurze.

I wciąż odbywać nowe
Mych marzeń podróże.

---------

Zamykam drzwi
Mój świat
Ty

Więzienie bez krat
I łzy

Zaciągam zasłony
Moje ja
Wyzwolone
Wyrwane z oczywistości

Dla złudzeń
Dla miłości

Gaszę światło
Nie gaszę pragnienia
I płuca powietrzem napełniam
Złudzenia

niedziela, 20 listopada 2011

Magistra vitae

Zaczęło się przypadkiem. Któregoś dnia wędrując po kanałach znalazłem bajkę ze Smokiem Wawelskim i trochę z przekory obejrzałem ją sobie od początku do końca. Bądź co bądź na niej między innymi się wychowałem. Wróciłem nazajutrz, by przypomnieć sobie jeszcze przygody Misia Uszatka, a tuż po nich jakiś znany mi od dawien dawna, ale nadal miły oku film.

Później dopiero odkryłem, że co dzień o 19:00 nadawany jest przez tą samą stację stary poczciwy Dziennik Telewizyjny i to nie w wersji sparodiowanej przez pana Fedorowicza, a tej prawdziwej, choć właśnie przez to jakże od prawdy dalekiej. Gdy zaś już kilkanaście dni temu dołożono do tego kompletu jeden z najlepszych programów o nauce i technice, jakim była Sonda nieodżałowanej pamięci panów Kurka i Kamińskiego, przy których cały Discovery Channel, to dziecinada, zakochałem się w TVP Historia, (bo to o niej mowa) na amen.

Pierwsza, zupełnie naturalna myśl; „bo jestem już stary” wcale jednak nie wydaje mi się tu trafna. Również druga, że lubi się to, co się zna, także nie oddaje sensu sprawy.
Oglądając rozmaite, w tym przecież także w miarę nowe filmy, reportaże, wywiady i gdzieś dopiero na deser (obowiązkowy jednak od jakiegoś czasu) właśnie Dziennik sprzed ćwierć wieku dochodzę do wniosku, że to, co tak bardzo mnie w tym wszystkim pociąga, to zakładanie przez autorów, że mam mózg i potrafię go używać (jakkolwiek by mój życiorys mógł temu zaprzeczać). Tego właśnie najczęściej brakuje mi we współczesnej telewizji i kinie.

Przez lata byłem fanem pewnej znanej stacji informacyjnej, bo wydawało mi się, może inaczej – nadal tak uważam, że jest to jeden z niewielu polskich kanałów TV na naprawdę światowym poziomie, ale w tej zalecie tkwi i wada, bo jakiż jest dziś ten światowy poziom? Poziom fejsbuka, lajkowania, linkowania, żenującego czasem SZTUCZNEGO KREOWANIA naszego spojrzenia, a na dodatek wszechobecnych i kretyńskich do imentu reklam. Dużo koloru, hałasu, szybkie tempo i… umysłowy stan bezczynności.
Szambo ekspres.
I don’t like it!

Oglądam dziennik. Uśmiecham się. Wyprężony jak wyrzutnia rakiet SS-20 generał Jaruzelski omawia właśnie z niczego nie przeczuwającym herr Honeckerem tematy współpracy PRL – NRD do roku 2000…
Za pięć, sześć lat obaj przejdą do historii. „Dziś” jeszcze o tym nie wiedzą. Dyskutują.
Towarzysz Leszek Miller ze swoim niezmiennym uśmiechem opisuje, jakie to szanse daje polskiej młodzieży IX plenum, a niezapomniany Witold Stefanowicz wprost z zakładów im. Leninowskiego Komsomołu zapowiada właśnie premierę nowego modelu moskwicza…
Gdy się do tego doda panią Jolantę Klepacką, spikerkę, której wprawdzie jakimś cudem nie pamiętam, ale w której zakochałem się od pierwszego włączenia, to czegóż chcieć więcej jak tylko jeszcze i jeszcze.

Nikt nie prezentuje kretyńskich filmików z żółwiami wielkości meblościanki, ani nie omawia prześwitujących majtek ćwierć gwiazdek z naiwnych jak dziecko i tandetnych jak albańskie resoraki seriali. Oni tu kłamią, ja wiem, opowiadają mi o dobrej partii i złym Reaganie, o odwetowcach z Bonn i superkorzystnym zakupie rudy ze Związku Radzieckiego (całe 60% zawartości żelaza jak to mówi pani Jola powodując u mnie drżenie serca). To jest świat propagandy i zakłamania, ale ONI się przynajmniej wysilali żebym uwierzył. Im na tym zależało. Mimo wszystko szanowali moją (naszą) z góry założoną inteligencję.
Kto pamięta o niej dziś?

Ależ ja wiem, my to już kochamy, my tak chcemy, to jest miłe, łatwe, proste…

Taka Sonda. Program bez mała kultowy. Przystępny, popularny wręcz, ale przecież zawsze ambitny i pouczający. A jaki wszechstronny, dowcipny i z jakimi świetnymi prowadzącymi! Czy to nie był poziom światowy? Oczywiście, że był, a przecież jakimi środkami i jakim kraju tworzony!

Coś świeższego? Proszę bardzo! Kilka dni temu oglądałem np. króciutki reportaż o człowieku, który nie mogąc wyemigrować z komunistycznej Polski do Niemiec (a czuł się Niemcem w każdym calu) zdecydował się sterroryzować załogę samolotu i zmusić ją do lądowania za granicą. Nie przesadzę, jeżeli powiem, że siedziałem jak na szpilkach, chociaż nie było w tym filmie żadnych komputerowych symulacji czy irytujących jak piasek w zębach „wstawek aktorskich” na poziomie niektórych współczesnych pożal się Boże programików quasi kryminalnych. Były tylko fakty, czyste, proste i może przez to milionkroć lepiej działające na wyobraźnię. Zdjęcia porywacza zaraz po zatrzymaniu, opowieść jednego z pasażerów, realistyczne objaśnienie kolejności zdarzeń i zwiedzanie wnętrza prawie identycznego samolotu. To, co ważne, działo się bardziej chyba w głowie, niż na ekranie. Ekran pobudzał tu umysł. Większość współczesnych telewizji pobudza tylko żołądek. I nie mam bynajmniej na myśli głodu, raczej wręcz przeciwnie.

Jeżeli ktoś zatem z miłościwie mnie czytujących ma ochotę na mądrą, poważną, acz nigdy nie nudną czy szarą telewizję, na program, który zapadnie mu w pamięć, nie tylko ten dosłownie historyczny, także współczesny, choć intelektualnie ambitniejszy od przeciętności, to z czystym sumieniem polecam mu zajrzenie do TVP Historia właśnie.

No i ta pani Jola taka ładna…


fot. - You Tube

środa, 16 listopada 2011

Money for nothing

Taki mail znalazłem w swojej skrzynce jakiś czas temu. Już to, że Narody Zjednoczone wspierają (dumnie!) Allegro wydało mi się dziwne, podobnie zresztą jak nazwisko pani Anieli, ale już tekst na zielonym tle szczerze mnie wzruszył...

A wszystko przyszło na adres, którego nigdy w Allegro nie używałem, czyli na ten "bezimienny" - blogowy. Ciekaw jestem, czy są ludzie, którzy dają się nabrać na takie wyrafinowane jak okładka Faktu listy?

W starym kinie

Któż nie pamięta ciemnych i ciasnych salek wypożyczalni kaset video... Te tandetne kolorowe okładki, te opisy na poły śmieszne na poły intrygujące. Tam przecież każdy film był wyjątkowy, przełomowy, specjalny i bardzo atrakcyjny!
Łza się w oku kręci.

Wspominam o tym, ponieważ jako nawrócony na VHS po dekadzie przerwy maniak zerkam co jakiś czas na powszechnie znany portal aukcyjny, na którym to zaopatrzyć się można w arcydzieła ;)) światowego kina za sumy odwrotnie proporcjonalne do ich wartości emocjonalnej...

I tam też natrafiłem na kogoś, kto swoimi opisami idealnie skopiował ton okładek kaset z lat 90.
Poniżej kilka fragmentów, które szczególnie mi się spodobały.

(Proszę kliknąć aby powiększyć)






Teksty z tego bloga, moją książeczkę, zdjęcia i filmy można kopiować do użytku niekomercyjnego i/lub umieszczać na niekomercyjnych stronach www, w prezentacjach, publikacjach i innych - bez prawa do modyfikowania - po podaniu autora (Portier) oraz adresu strony z której zasobów zostały pobrane (www.otoportier.blogspot.com). Wykorzystanie komercyjne jakiegokolwiek materiału wyłącznie po kontakcie z autorem i uzyskaniu jego wyraźnej zgody. Adres do korespondencji znajduje się na stronie mojego profilu w serwisie Blogger.