Mój songbook

Często mówimy, że jakaś piosenka kojarzy nam się z konkretnym miejscem czy osobą, a czasem nawet, że z jakimś dłuższym okresem naszego życia („Godzina piąta, minut trzydzieści!!!”). Jest jak okładka zeszytu, pierwsze zdanie ulubionego wiersza albo… drogowskaz na szlaku. Nadaje kierunek naszej pamięci.

 

Pospacerowałem więc sobie wczoraj troszkę po swojej przeszłości, odnalazłem kilka zapomnianych już prawie obrazków i doszedłem do wniosku, że chyba nagrać powinienem taką płytkę z soundtrackiem do mojego CV. I wcale nie byłoby tam wyłącznie moich naj naj naj przebojów, a po prostu takie właśnie skojarzynki… 

Mieczysław Wojnicki - Kaczuszka i mak

Kiedy byłem zupełnym maluchem a zachowywałem się niegrzecznie, mój tata zamiast prosić czy grozić... śpiewał mi tę piosenkę. I starczało kilka chwil bym był zalany łzami. Nie wiem skąd mi się to wzięło, nie wiem dlaczego ZAWSZE skutkowało, ale nie wiedzieli tego także moi rodzice. Ważne, że "kaczuszka" to było ich wunderwaffe na moje szaleństwa. Przez długie, długie lata.
 

Dużo później, gdy byłem już dorosły, ojciec zapytał mnie, co tak działało na mnie w tej historyjce. Po głębszym zastanowieniu (No mów, bo zacznę ci śpiewać!) doszedłem do wniosku, że strasznie żal mi było biednej kaczuszki, która zamiast prawdziwych róż cieszyć się musiała tylko zwykłymi makami... Takie nic, zwykły kwiatek, a ona nawet tego nie miała.

 

Kaczuszko wiesz maki są tak duże, duże, duże
a ty masz krótkie nóżki jak zwykle u kaczuszki
Kaczuszko wiesz maki są czerwone tak jak róże
kaczuszki są nieduże i tak już w życiu jest...

 

Jasny gwint! Miałem tylko skopiować i wkleić ten kawałek tekstu, nie czytając!
Ma ktoś chusteczkę?

 

Andrzej Rybiński – Nie liczę godzin i lat

 

Wielki hit wakacji 1983, a dla mnie prywatnie obrazek z wczasów nad morzem w luksusowym jak na PRL przynajmniej (a o dziwo istniejącym do dziś) ośrodku „Grodno II” koło Międzyzdrojów. Niepowtarzalny jak to pisywała Stefania (nomen omen) Grodzieńska „zapach hotelu” ubarwiony smakiem nieosiągalnej na Śląsku Pepsi Coli. Zygzakowate zejście na plażę, dmuchane kolorowe piłki, plastikowy samolot z kręcącymi się skrzydłami, wariackie rowerowe rajdy po okolicy i… bąk (albo inny podobny stwór), który użądlił mnie dokładnie pomiędzy kciukiem i palcem wskazującym. Musiało naprawdę boleć, skoro pamiętam to po trzech dekadach, no ale przecież NIE LICZĘ godzin i lat…

 

Urszula – Malinowy król

 

Malutka wioska w dalekim województwie, środek wakacji i jazda rozklekotanym Autosanem na targ ostatniego dnia przed powrotem do Katowic. Prawie pusty autobus i ta piosenka w głośniku. Kolorowe pola za oknem, pasące się w dali krowy, senny nierzeczywisty krajobraz i lato, jakiego już nigdy nie będzie.

 

A maliny… Maliny rosły u mojej babci za domem. Soczyste, pachnące, słodkie. Nadal być może rosną, bo jak niedawno z gęsią skórką sprawdzałem w Google Street View domek i ogród stoją jak stały, mimo, że od ponad ćwierci wieku mieszka już tam ktoś zupełnie obcy…

 

Malinowy król malowanych róż

Zawsze nas od złego obroni

Jakbym mogła Ci narysować sny

A w nich dom, drogę, drzwi 

 

Majka Jeżowska – Najpiękniejsza w klasie

 

Zanim pani Jeżowska wpadła w szufladkę piosenek dla dzieci nagrała co najmniej dwa genialne utwory zupełnie dorosłe – Papierowy Man – czyli niezmiennie kojarzący mi się z wczesną Madonną hit oraz coś co nazwałbym harcerskim reggae - właśnie Najpiękniejszą w klasie.  Piosenka ta jest dosyć uniwersalna i powracała do mnie w różnych momentach życia, ale jednak najmocniej skojarzyła się z pewną dziewczyną z którą pod jakże romantyczną muszlą koncertową w parku obok kopalni Katowice umówiłem się na pierwszą w życiu randkę.

 

Moja sympatia chodziła do starszej niż ja klasy i jak to często bywało a chyba i bywa należała do grupki trzech papużek nierozłączek, w której była tą średnią, pomiędzy najbardziej wygadaną i tą całkiem nieśmiałą. A któregoś dnia jej odważniejsza koleżanka zajrzała przez drzwi do naszej klasy i zapytała zdaje się swoją kuzynkę, a moją rówieśniczkę „Jak ten wysoki się nazywa?”.

 

I teraz proszę sobie wyobrazić taką scenę. WF, jakieś tam biegi czy coś i CAŁA żeńska część tamtej (starszej!) klasy skandująca na cały plac moje imię! Plus miny kolegów wśród których z całą pewnością nie byłem ani najbardziej wysportowany ani najprzystojniejszy…

-To… to do ciebie?

-Taaa… To moje fanki…

 

Starałem się pomiędzy wymienianymi później na przerwach szczeniackimi żartami ze wszystkich sił przekazać „Wielkiej Trójce”, która to z jej hmm… części interesuje mnie najbardziej i wreszcie się udało…

 

Przyjdziesz o szesnastej pod muszlę w parku? – przeczytałem któregoś dnia na malutkim karteluszku. Spojrzałem na trzy dziewczyny siedzące na ławeczce za salą gimnastyczną. Tylko jedna się zarumieniła…

 

Najpiękniejsza w klasie bez dwóch zdań

Na przerwach biłeś o nią się nie raz

Jej obraz choć zamglony w sercu masz

I nie zapomnisz nie, nie, nie, nie! 

 

 

Frankie Goes To Hollywood – Relax

 

„Rylaks dontułyt wenułony sakatułyt” darliśmy się na całe gardło z kumplami wracając z wagarów i nie mając zielonego pojęcia ani o sado maso homoseksualnym podtekście utworu ani w ogóle (jak widać) o języku angielskim. Ale przecież na „Świadka mimo woli”, dość średni, bądźmy szczerzy film chodziło się po dziesięć razy z dwóch tylko powodów: ćwierć pornograficznych scenek i właśnie „Franków” w trakcie najdłuższej z nich.

I jeszcze to „Huaaah!” – wokalisty pod koniec!

To dopiero był power, to znaczy pałer, przepraszam!

 

Ken Laszlo – Glasses Man

 

Kiedy leżałem w szpitalu kolega z łóżka obok pożyczał mi walkmana. Miał tylko kilka kaset i nie był pewien czy cokolwiek z tego mnie zainteresuje, ale okazało się, że słuchamy tej samej dyskotekowej seryjnej produkcji. Kena Laszlo na przykład.

 

Polegiwałem więc ze słuchawkami na uszach, kiwałem w rytm piosenek palcami u nóg i wpatrując się w nie myślałem o operacji, o strachu, o bólu i o… pięknej pielęgniarce, zapewne mojej rówieśniczce, która jako jedyna nie mówiła mi per pan a zwyczajnie na ty. 

 

Czy mogłem wtedy przypuszczać, że wiele lat później, jako bardzo już dorosły mężczyzna trafię jeszcze raz dokładnie w to samo miejsce, w którym jako nastolatek schowałem za podwieszanym sufitem liścik „dla potomnych”? Że będę dotykał tej samej boazerii, chadzał tymi samymi schodami, śnił te same sny i wyczekiwał spacerując pustymi korytarzami tego samego magicznego uśmiechu? 

 

I wreszcie, że z kieszeni identycznego prawie co wtedy granatowego dresu wprost do moich uszu będzie leciał z empetrójki ten sam dyskotekowy hit?

 

Sun of rain, you don't care

Glasses man, you always dance in the night

You are looking for protection

Of your interior light

 

Formacja Nieżywych Schabuff – Klub wesołego szampana

 

Końcówka lat 80. Osiedle Tysiąclecia w Katowicach. Wymieszany tłum żołnierzy, uczniów budowlanki i kogo tam jeszcze można było sobie wyobrazić. Krążące we wszystkich kierunkach butelki z tanim winem i śpiew taki, że aż okna drżały. W Osinobusie, bo tego nie dopisałem. W Osinobusie pędzącym w stronę kopalni Kleofas. I to nie był autobus, mili państwo, to był deliriobus! 

 

A gdybym był młotkowym,

W fabryce z młotkiem szalał?

To co byś powiedziała,

Czy coś byś przeciw miała?

 

Drżałabym, drżała, drżałabym, drżała.

 

Nie trzęś tak, bo wszystko rozlejesz!

 

Papa Dance – O- la – la (Gdzie jest Ola?)

 

Włoży tylko klucz pod słomiankę

Zostawi kartkę: „Musiałam tak”

I nigdy nikt nie trafi na najmniejszy ślad

Jak by jej nigdy nie było...

 

Ta piosenka to już Beskidy, a właściwie wczasy w Jaworzu Górnym. Czereśnie, polegiwanie nad strumieniem, koza karmiona cukierkami miętowymi i autobusy Ikarus, które wcale nie były tymi Ikarusami znanymi z reszty Polski. A poza tym moje pierwsze podejście na jakąkolwiek górę (czyli Błotny, bo cóżby innego) „bez użycia” kolejki i także pierwsze od stanu wojennego praliny bez kartek.

 

A refren piosenki śpiewaliśmy wtedy razem z tatą mojej mamie, która tak właśnie ma na imię.

 

Sydney Youngblood – Sit and Wait 

 

Na przełomie lat 80 i 90 pomieszkiwałem okresowo w Budapeszcie. Wtedy właśnie ten leciutki, melodyjny utworek był tam sporym przebojem, a dla mnie już na zawsze skojarzył się z moją Paskomliget utca, targowiskiem na które chodziłem po owoce, skrzypiącymi żółtymi tramwajami i szumiącym Dunajem.

Nie znając słowa po węgiersku wędrowałem całymi dniami sam po obcym sobie mieście bez mapy i przewodnika. Zwiedzałem dalekie dzielnice, przesiadałem się z metra na autobus, a z autobusu na tramwaj, bawiłem w wesołym miasteczku (w którym jechałem nawet tą samą górską kolejką co bohaterowie C.K. Dezerterów!) i marzyłem o spotkaniu jakiejś pięknej Węgierki gdzie indziej niż tylko na stoisku ze śliwkami.

 

Dla kogoś, kto życie spędził w biednym, szarym i smutnym PRL-u tamten Budapeszt był jednocześnie Paryżem, Pekinem i Waszyngtonem. Całym światem.

 

A co rano budziła mnie w nim ta sama zupełnie zwyczajna piosenka, o której dziś już prawie nikt nie pamięta... 

 

I could run away touch the sun

Where there`s a spark could be a fire

Impossible dreams promised

Still I ain`t nothing I ain`t nowhere

 

Peter Gabriel – Sledgehammer 

 

Możecie zapytać moją mamę czy lubi Petera Gabriela. Powie wam pewnie, że nie czai gościa, ale dodajcie tylko magiczny zwrot, że to PAN OD ZDECHŁYCH KURCZAKÓW, a zaraz się ucieszy. Albowiem tak go lata temu z racji słynnego fragmentu jeszcze słynniejszego teledysku nazwaliśmy i pod taką nazwą między nami funkcjonuje.

 

A wszystko zaczęło się od tego, że jakimś cudem poprzez instalację anteny zbiorczej mogłem oglądać to samo, co oglądali moi sąsiedzi. Chętnie przyjmę jakieś wyjaśnienia co do tego stanu rzeczy, bo dotychczas ich nie znam, ale to sprawa drugoplanowa. W każdym razie wystarczyło włączyć telewizor na kanał magnetowidu (bodajże 36) nie włączając jego samego, a kabelkiem ze zbiorczej leciał do nas sygnał od sąsiadów z góry. Tak oglądałem swego czasu Terminatora II czy Polowanie na Czerwony Październik, tak śledziłem sąsiadów życie seksualne doświadczając wraz z nimi czaru niemieckich filmów o tematyce wiadomej (wraz z przewijaniem części gadanej!) i także samo oglądałem… czeską telewizję.

Aha!

Oni mieli antenę, ja kabel.

Jakie czasy, taki Snowden. 

 

A na czeskim kanale puszczano wtedy do znudzenia mix trzech utworków. Sledgehammera właśnie, Shock The Monkey i Big Time, czyli dokładnie tego, co u Gabriela najlepsze.

 

Tak właśnie „pan od zdechłych kurczaków” stał się naszym domowym powerplayem. 

 

Numero Uno – Tora, Tora, Tora 

 

Są takie piosenki, których słucha sie latami. Dwa, pięć, dziesięć, dwadzieścia, bez znaczenia. Zawsze brzmią tak samo fajnie i zawsze tak samo dobrze się kojarzą, nawet jeśli same w sobie są błahe, by nie powiedzieć kiczowate.

 

On poznał ją, było super, potem się skończyło, ale nie ma problemu, bo już spotkał inną. Tyle treść czytana dosłownie. Nie ma co kryć, Wisława Szymborska to to stanowczo nie jest. Ale w ucho wpada. Przynajmniej muzycznie. Mnie wpadło lata temu i jakoś się nie nudzi. Kilka tylko znam takich piosenek. Może jeszcze (już słyszę jak sięgacie po kamienie!) Cheri Cheri Lady – Modern Talking, które uwielbiam i do którego… dobra… za chwilę opowiem. Teraz Numero Uno. 

 

A więc spotkałem kiedyś swój ideał. Prawdziwy ideał. Historia na osobny wpis, którego oczywiście nigdy nie będzie. Ba! Historia nawet na film! Ale my tu przecież dzisiaj tylko o muzyce.

 

Więc tak. Tam gdzie wtedy byliśmy nie było akurat sprawnego radia, a oboje lubiliśmy jak coś gdzieś w tle sobie brzęczy. Przyniosłem zatem swoją muzykę i trochę niepewnie z racji prozaicznie popowych gustów podłączyłem co trzeba.

 

Parappa Pappa Pap Para

Parappa Pappa Pappa! - zabrzmiały pierwsze akordy.

 

Zobaczyłem dziwny uśmiech na jej twarzy…

-No wiesz, ja takie… - zacząłem

-To jest moja ulubiona piosenka.

 

Przytuliłem ją wtedy bardzo, bardzo mocno. 

 

I was walking in the sun

And the day had just begun, oh oh, oh yeah

I saw her walk around the beach

Her perfect body within reach, oh oh, oh yeah

And when I heard what she had to say

She took my hand and we walked away

 

Flipsyde – Happy Birthday 

 

Smutny, tragiczny wręcz hip-hopowy utwór o nienarodzonym dziecku.  Zastanawiałem się czy nie będzie niesmaczne dodanie go do tej listy, ale przecież jeśli spojrzeć szerzej, bardziej poetycko, to takim nienarodzonym, utraconym dzieckiem może być także ktoś dorosły, kto mógł BYĆ a go nie ma, może być jakaś sprawa, jakaś decyzja, jakiś niezrealizowany etap życia, jakaś przegrana.

 

Na przykład ostatnie spotkanie z kimś. Próba ratowania czegoś w co samemu się nie wierzy i czego się już chyba nawet nie chce. Poczucie zaklinowania pomiędzy twardym; Mam dość! a miękkim; Spróbujmy.

 

Jej urodziny (!)

 

Zimna noc. Pusta ulica. Przystanek autobusowy.

Ostatni sms.

I jakimś trafem akurat Flipsyde jako dzwonek w telefonie. 

 

Happy Birthday

(What I thought was a dream)

Make a wish

(Was as real as it seemed)

Happy Birthday

(What I thought was a dream)

Make a wish

(Was as real as it seemed)

(I made a mistake)

 

Modern Talking – Cheri Cheri Lady 

Ta landrynkowa piosenka jest dla mnie niezniszczalna. Z całą pewnością liczbę jej odsłuchań liczyć już mógłbym w tysiącach, a nadal mam do niej sentyment.  Zaś dołączyłem ją do tego posta jako akcent poniekąd humorystyczny, bowiem przypomniałem sobie jak to kiedyś, lata już temu wykorzystałem napisany nieco wcześniej dla swojej sympatii własny polski tekst tego utworku dla oswojenia mojej młodszej kuzynki z jakże wartościową dla ogólnoświatowej kultury twórczością Dietera i Thomasa. Osoby o bardziej wyrafinowanych gustach przepraszam, ale za chwilę będzie cytat. 

Najpierw jeszcze tylko pytanie: jaki był skutek?
Ano taki, że kuzynka owa latała po domu ze słuchawkami na uszach i kartką w ręce i darła się mniej więcej tak (a pamiętajmy, że muzykę słyszała tylko ona!) 

 

Jesteś gdzieś, nie wiem gdzie

Mimo to szukam cię

Z tobą chcę iść przez świat za pan brat

 

Zapomniałaś mnie już,

Listy me pokrył kurz

Ale ja kocham cię, chcesz czy nie

Już teraz wiem

Nie zapomnę nigdy cię, ooooo

 

Cheri cheri lady, napisz proszę do mnie

Nie odrzucaj wspomnień, nie zasmucaj mnie

Cheri cheri lady, przecież wiesz, że czekam

Napisz więc z daleka

Napisz: kocham cię!

 

(I teraz „Bohlen” w chórkach) 

 

Cheri cheri lady

Marzę wciąż o tobie

Kto mi wreszcie powie

Jak daleko dom

 

Cheri cheri lady

Zostań proszę ze mną

Razem już na pewno

Odnajdziemy go! 

 

Była jeszcze druga zwrotka, ale żeby nie być oskarżonym o znęcanie się, tej Wam oszczędzę. Tekst był oczywiście dosyć luźną wariacją (niektórzy uważają, że to bardzo trafne określenie) na temat, ale co muszę tu zaznaczyć i co polecam co odważniejszym sprawdzić, IDEALNIE dopasowaną do oryginalnej linii melodycznej.

 

I dopóki w walkmanie nie skończyły się baterie wujek z ciotką mieli małego Thomasa Andersa na pokojach przez ładnych parę godzin. W formie swojej dziś już bardzo dorosłej córeczki rzecz jasna.

 

 

Maanam – Kocham cię, kochanie moje 

 

Kiedyś dawno, dawno temu zostałem poproszony o telefoniczne obudzenie kogoś bardzo ładnego bardzo daleko stąd. Ktoś ten, a dokładniej żeby nie było, że coś tego, KTOSIA, wiedział oczywiście doskonale, jakie emocje we mnie budzi i korzystał z tego to zalotnie ziewając do słuchawki rano, to znowuż dzwoniąc ponownie po kilku godzinach z jakże kobiecą propozycją; No to powiedz mi coś miłego…

 

Rzecz w tym, że byłem akurat w pracy, tuż obok miałem wścibskiego kolegę i w ogóle… nie byłem przygotowany na takie słodkości w środku dnia.

-No nie wiem…

-Nie wiesz co powiedzieć? To zaśpiewaj mi: Kocham cię kochanie moje. No?

-Od rana to nucę! – parsknąłem śmiechem widząc jednocześnie w lustrze niezwykle silne zainteresowanie całą sytuacją za swoimi plecami.

 

I jakoś tak ta piosenka została mi w uszach razem z jej głosem.

 

A wiele lat później traf chciał spotkaliśmy się w mało ciekawym, na dodatek smutnym, ciasnym i pełnym obcych ludzi miejscu. Siedzieliśmy przy malutkim stoliczku rozmawiając bardzo poważnie o różnych różnościach aż nagle w tle z telewizora nastawionego na Szansę na sukces dobiegły znajome nuty…

 

To takie dziwne uczucie, kiedy każdy nerw w człowieku rwie się w inną stronę.

 

Ale znów jak dekadę wcześniej nie mogłem  nic powiedzieć.

Tylko Kora śpiewała.

 

Kocham cię kochanie moje

To rozstania i powroty

I nagle dzwony dzwonią

I ciało mi płonie

Kocham cię