Łańcuszkowa wPatka

Moja czarująca blogowa koleżanka wkręciła mnie w łańcuszek opisywania ulubionych seriali. Generalnie wszelkie łańcuszki omijam z daleka (zrobiłem swego czasu jeden wyjątek dla równie wyjątkowej Akemi), ale tutaj uznałem, że wbrew irytującej mnie formie sam pomysł jest ciekawy. 

Może zacznę od tego, że mimo najszczerszych chęci nie jestem w stanie oglądać żadnego serialu ani polskiego ani zagranicznego nadawanego w ostatnich latach. Po prostu infantylizm jednych i drugich w połączeniu z posuniętą do granic absurdu poprawnością polityczną oraz nachalnym product placement powoduje u mnie mdłości. A zatem napiszę o kilku serialach sprzed lat, które z różnych powodów zapadły mi w pamięć.

Oczywiście Tulipan. Bez sekundy zastanowienia mój numer jeden. Historia zahukanego rybaka marzącego o drogich samochodach, pięknych kobietach i życiu jak z Pewexu. Historia o tym jak z marzeń tworzy się wyrachowanie. Super przystojny wtedy Jan Monczka w roli głównej plus genialna „pewexowa” muzyka Andrzeja Korzyńskiego w piosenkach Urszuli czy Crazy Zdzicha (Piotra Fronczewskiego). Serial bardzo „zachodni” w tym znaczeniu, w jakim w latach 80 odbierało się Zachód, czyli jednak, zostanę przy tym sformułowaniu, bardziej „pewexowy” niż realny. Sam pomysł zaczerpnięty z życiorysu niejakiego Kalibabki – słynnego wtedy uwodziciela i oszusta. To nawet po latach ogląda się z przyjemnością. No bo przecież któż nie chciałby w lustrzankowych okularach podrywać tabunów pięknych kobiet w scenerii zadymionych schyłkowo PRL-owskich nocnych lokali? 

Aby do świtu. To już dzisiejsza, choć bardzo wczesna rzeczywistość. Serial z roku 1992 rozgrywający się podczas nocek w sortowni prasy. Prawie teatralna sceneria w połączeniu z dobrym aktorstwem (Bończak, Fronczewski, Wawrzecki, Ziętek) i odniesieniami do aktualnych (wtedy) wydarzeń politycznych. Rozmowy, żarty, komentarze i klimat, jaki wszystkim nam towarzyszył. Dokąd zmierzamy po PRL-u?

Polecam z całą odpowiedzialnością.

W labiryncie. Dziś już klasyka. Film z podobnego okresu (1988 – 1991) i również przybliżający widzom dylematy zwykłego człowieka na przełomie ustrojów, a jednocześnie pierwsza polska telenowela z akcją, dialogami i realizacją, przy których cała dzisiejsza quasi serialowa produkcja jest jak filmowanie kota telefonem. Ileż tam było wątków! Jakie tematy! Karierowiczostwo, paserstwo, zdrada, miłość dorastającego chłopaka do starszej od niego kobiety, rodzinne dramaty i cudowny polski lek Adoloran. Materiału na kilka dobrych filmów pełnometrażowych.

I nikt nie umierał po zderzeniu z kartonem…

Żeby nie było, że jestem taki stary…

Graczykowie, czyli Buła i spóła. Prosta i powierzchowna komedyjka, przy której niżej podpisany tarzał się płacząc ze śmiechu. Międzyplanetarnie genialny Paweł Wawrzecki, za którym np. w Złotopolskich nie przepadałem, tu gra wręcz powalająco. I jedna jeszcze choć najważniejsza tu kwestia. TEN FILM JEST ŚMIESZNY, co się innym polskim produkcjom z nieszczęsnym Ferdkiem Kiepskim na czele jakoś rzadko udaje.

Seriale „oczywiste”, takie jak Stawka większa niż życie, O7 zgłoś się, kariera Nikodema Dyzmy, czy Czterdziestolatek pomijam, bo nie da się ich chyba nie znać. A z zagranicznych wymienię tylko dwa, znów zastrzegając się, że taśmówki made in świat nie oglądam i nie zamierzam.

Tajemnica Abigel. Węgierski film, którego akcja dzieje się podczas wojny, a zwłaszcza po wycofaniu się Węgier z walk po stronie Osi. Wbrew temu, co napisałem nie o wojnie jest jednak ta opowieść a o dorastaniu, marzeniach, konfliktach pokoleniowych i czymś bliżej nieokreślonym, co sprawia, że najmocniej kojarzy mi się z Anią z Zielonego Wzgórza.

Mamy więc tutaj dziewczynę oddaną do surowej szkoły z internatem i jej przeżycia w atmosferze dusznej dyscypliny i nieposkromionego pragnienia wyrwania się z niej, mamy pierwsze miłości, zawody i świat żyjący bardziej obok niż wbrew politycznej rzeczywistości.

Nie sposób nie wspomnieć też o tym, że grająca główną rolę Éva Szerencsi jest hmm… przepiękna i  dzięki temu także, że moja ówczesna nauczycielka ZPT była do niej bardzo podobna przestałem chodzić na wagary… :))

Może to dziwne, ale drugi zagraniczny serial, o którym wspomnę też zapadł mi w pamięć przez urodę jednej z aktorek. A mowa o Kobiecie za ladą.
Jako dzieciak zadurzyłem się w kasjerce granej przez Danę Kolarovą, podobną nieco z urody do naszej Marii Gładkowskiej (Kiedyś grała np. w komedii Wyjście awaryjne, a dziś tylko reklamuje... Skarbnicę Narodową). Sam serial zaś ma i miał zawsze pewien nieokreślony smaczek komunistycznej rzeczywistości w której chcąc nie chcąc odnaleźć się mógł równie dobrze Polak jak i Czech czy Bułgar. I niech nikt nie ulegnie złudzeniu, że sklep spożyczny nie może być areną wielkich namiętności czy konfliktów. Może jak najbardziej.

Warto obejrzeć.