Spotkanie

Przed każdym świtem musi być noc. Ciemność, niepewność, tajemnica. Kiedy idę pustym o tej porze korytarzem myślę o Tobie. Chciałbym żebyś tu teraz była. Wyobrażam sobie Twoją bliskość, Twój uśmiech, głos, zapach. Wyobrażam sobie Ciebie. Czas zwalnia, prawie się zatrzymuje. Zamiast tykania zegara jest już tylko oddech i odbicia światła w szybie oddzielającej mnie od reszty świata. A może to resztę świata ode mnie?

Tak. Jestem portierem. Nie pytaj jak w wieku Internetu można zarabiać na życie wydając klucze albo odpowiadając codziennie po tysiąc razy dzień dobry i do widzenia. Pewnie są ciekawsze zajęcia, a już na pewno większość z nich jest lepiej płatna, ale nie zawsze to, co najbardziej logiczne jest jednocześnie najprostsze.

Lubię swoja pracę. Lubię zapach mocnej herbaty o poranku i nocne obchody, takie jak ten sprzed kilku minut. Mój budynek to trochę mój dom. Znam go, szanuję, staram się o niego dbać na tyle na ile pozwala moja skromna funkcja, a przede wszystkim tęsknię do niego kiedy nie ma mnie tu kilka lub kilkanaście dni.

Długie korytarze migające świetlówkami i niezmienne od kilku dziesięcioleci. Ten sam wystrój, ta sama kolorystyka. Od lat wszystko na swoim miejscu. Ile dałoby się za to by móc powiedzieć to samo o swoim życiu!

Nie śpisz jeszcze? Już późno.

Wiesz, myślę często o tym dniu kiedy zobaczyłem Cię po raz pierwszy. To też przecież było tutaj.

Dziwna noc...