Trzy historie bez morału

Dawno, dawno temu byłem świadkiem rozmowy w sali śniadaniowej pewnej firmy. Jeden z kolegów opisywał barwnie życie innego, wtedy akurat nieobecnego, ze wskazaniem na jego sytuację rodzinną, małżeńską wręcz, oraz materialną.

Nikt nie jest święty, to jasne, ale tutaj mówił tak oficjalny NAJLEPSZY KOLEGA obgadywanego. I nieważne czy to co opowiadał było prawdą czy zmyśleniem. Ważne, że ktoś mu zaufał, być może z czegoś się zwierzył, a on potraktował swoją wiedzę jak pretekst do rozbawienia towarzystwa podczas przerwy.

Po którymś kolejnym wybuchu śmiechu zrobiłem widocznie jakąś minę, bo „rozgrywający” zapytał czemuż to nie bawi mnie jego (?) historia.

Miałem wtedy 18 lat, byłem nowym pracownikiem, a wokół mnie siedziało trzydziestu rosłych mężczyzn, bo rzecz działa się na kopalni. Łatwo więc nie było. Sekunda zastanowienia i wypaliłem wszystko co miałem na języku. Bez przekleństw, bez złości, ale dobitnie. Zwłaszcza to, że panowie tak bardzo się przyjaźnią i prawie zawsze pracują razem.

Człowiekowi mina zrzedła, nie tylko zresztą temu jednemu. Niektórzy zaczęli kiwać głowami, inni się do mnie porozumiewawczo uśmiechnęli…

Im nie pasowało powiedzieć czegoś, co też pewnie przynajmniej niektórzy czuli. Nowy zrobił to za nich. Nieważne. Ważne, że ktoś zrobił.

 -----

Prawie dwadzieścia lat później spotkała mnie podobna historia. Do pracy (wtedy już w ochronie) przyjęto młodego chłopaka, mojego rówieśnika sprzed dwóch dekad. Młodego a więc średnio zorientowanego. Po kilku dniach jego służby pojawiły się skargi. Co dziwne nie od petentów, a od kolegów. Że inny, że nie wie jak robić obchód, że się nie angażuje, że jest opryskliwy itp.

Przyjechał nasz przełożony i zrobił mały research wśród załogi. Najłagodniejszą opinią była obojętność. Gdy przyszło na mnie powiedziałem bez wahania swoje zdanie. Na dyżurach ze mną nie był niegrzeczny (może dlatego, że i ja się nie wywyższałem), pytał o różne rzeczy i widać było, że próbuje zrozumieć jak ma wyglądać praca którą mu zlecono.

Ale najważniejsze było co innego. Nikt absolutnie nie zadał sobie trudu wytłumaczenia młodemu w czym rzecz, nikt nie zapytał go czy wie co i jak. Wsadzono go na najbardziej odpowiedzialny posterunek i tak zostawiono samemu sobie. Uznano że tak samo jak każdy z nas pracujący tu już lata tak i on postawiony nagle na innym budynku może i się gdzieś zająknie, ale przecież po godzinie, dwóch opanuje sprawę.

A nowy nie opanował. I to nie była jego wina.

 -----

Kilka lat wcześniej w zupełnie innym miejscu odstawiono na boczny tor, a właściwie przygotowywano grunt pod zwolnienie pewnego kierownika. I tutaj także inicjatywa nie wyszła ani od klientów naszego zakładu ani od jego władz najwyższych, a od… podwładnych, którym gdzieś tam i z czymś zalazł za skórę. Chociaż pamiętam szczegóły to jednak tu je pominę, bo nie nich rzecz. Dość że oskarżenie było delikatnie mówiąc niesłuszne.

Nie lubiłem za bardzo tego człowieka, mało tego, toczyliśmy często małe wojenki na przytyki i chyba marzeniem każdego z nas była firma z tym drugim wywalonym het za bramę, ale jednak to było co innego. Zagrać drugiemu na nosie to jedno, a de facto zwolnić go, to zupełnie co innego.

I pewnego dnia zobaczyłem swojego adwersarza w zupełnie innym wydaniu. Smutnego, mówiącego cichym głosem, po prostu dobitego na amen. Zapewne i decyzjami swoich zwierzchników, ale bardziej chyba świadomością, że tą sprawę nie oni mu „uszyli”.

Pierwsza myśl to oczywiście (nie zamierzam kłamać) radość. Przegrał, podziękowali mu, hurra! Tyle razy o tym marzyłem!

A potem jakiś dziwny smutek, że to nie całkiem tak, że chyba jednak, że może…

Jasne, że kłóciliśmy się często, jasne, że wzajemnie z siebie żartowaliśmy, ale tutaj siedział nie przegrany, a zdruzgotany człowiek. I to już mnie nie bawiło.

Nie do końca pewny swojej decyzji wybrałem się jednak do niego do biura i zdobyłem na poważną, szczerą rozmowę. Na to żeby przynajmniej skoro już nie mogłem mu pomóc chociaż jasno pokazać, że nie popieram tego jak go potraktowano i że choć nie pałamy do siebie sympatią, to jednak teraz i w takiej sytuacji jestem po jego stronie.

Podaliśmy sobie ręce. Nie sądzę żebym się mylił pisząc, że potrzebował takiego wsparcia i może nawet to ode mnie - „oficjalnego wroga” było ważniejsze niż czyjeś „niech pan się nie martwi”.

Po kilkutygodniowym zamieszaniu kierownik jednak został w firmie i przywrócono go do wcześniej pełnionych funkcji, a nasza wrogość i spory ustąpiły miejsca wzajemnemu poszanowaniu przynajmniej części swojej odmienności priorytetów i charakterów.

 -----