Magistra vitae

Zaczęło się przypadkiem. Któregoś dnia wędrując po kanałach znalazłem bajkę ze Smokiem Wawelskim i trochę z przekory obejrzałem ją sobie od początku do końca. Bądź co bądź na niej między innymi się wychowałem. Wróciłem nazajutrz, by przypomnieć sobie jeszcze przygody Misia Uszatka, a tuż po nich jakiś znany mi od dawien dawna, ale nadal miły oku film.

Później dopiero odkryłem, że co dzień o 19:00 nadawany jest przez tą samą stację stary poczciwy Dziennik Telewizyjny i to nie w wersji sparodiowanej przez pana Fedorowicza, a tej prawdziwej, choć właśnie przez to jakże od prawdy dalekiej. Gdy zaś już kilkanaście dni temu dołożono do tego kompletu jeden z najlepszych programów o nauce i technice, jakim była Sonda nieodżałowanej pamięci panów Kurka i Kamińskiego, przy których cały Discovery Channel, to dziecinada, zakochałem się w TVP Historia, (bo to o niej mowa) na amen.

Pierwsza, zupełnie naturalna myśl; „bo jestem już stary” wcale jednak nie wydaje mi się tu trafna. Również druga, że lubi się to, co się zna, także nie oddaje sensu sprawy.

Oglądając rozmaite, w tym przecież także w miarę nowe filmy, reportaże, wywiady i gdzieś dopiero na deser (obowiązkowy jednak od jakiegoś czasu) właśnie Dziennik sprzed ćwierć wieku dochodzę do wniosku, że to, co tak bardzo mnie w tym wszystkim pociąga, to zakładanie przez autorów, że mam mózg i potrafię go używać (jakkolwiek by mój życiorys mógł temu zaprzeczać). Tego właśnie najczęściej brakuje mi we współczesnej telewizji i kinie.

Przez lata byłem fanem pewnej znanej stacji informacyjnej, bo wydawało mi się, może inaczej – nadal tak uważam, że jest to jeden z niewielu polskich kanałów TV na naprawdę światowym poziomie, ale w tej zalecie tkwi i wada, bo jakiż jest dziś ten światowy poziom? Poziom fejsbuka, lajkowania, linkowania, żenującego czasem SZTUCZNEGO KREOWANIA naszego spojrzenia, a na dodatek wszechobecnych i kretyńskich do imentu reklam. Dużo koloru, hałasu, szybkie tempo i… umysłowy stan bezczynności.
Szambo ekspres.
I don’t like it!

Oglądam dziennik. Uśmiecham się. Wyprężony jak wyrzutnia rakiet SS-20 generał Jaruzelski omawia właśnie z niczego nie przeczuwającym herr Honeckerem tematy współpracy PRL – NRD do roku 2000…

Za pięć, sześć lat obaj przejdą do historii. „Dziś” jeszcze o tym nie wiedzą. Dyskutują.

Towarzysz Leszek Miller ze swoim niezmiennym uśmiechem opisuje, jakie to szanse daje polskiej młodzieży IX plenum, a niezapomniany Witold Stefanowicz wprost z zakładów im. Leninowskiego Komsomołu zapowiada właśnie premierę nowego modelu moskwicza…
Gdy się do tego doda panią Jolantę Klepacką, spikerkę, której wprawdzie jakimś cudem nie pamiętam, ale w której zakochałem się od pierwszego włączenia, to czegóż chcieć więcej jak tylko jeszcze i jeszcze.

Nikt nie prezentuje kretyńskich filmików z żółwiami wielkości meblościanki, ani nie omawia prześwitujących majtek ćwierć gwiazdek z naiwnych jak dziecko i tandetnych jak albańskie resoraki seriali. Oni tu kłamią, ja wiem, opowiadają mi o dobrej partii i złym Reaganie, o odwetowcach z Bonn i superkorzystnym zakupie rudy ze Związku Radzieckiego (całe 60% zawartości żelaza jak to mówi pani Jola powodując u mnie drżenie serca). To jest świat propagandy i zakłamania, ale ONI się przynajmniej wysilali żebym uwierzył. Im na tym zależało. Mimo wszystko szanowali moją (naszą) z góry założoną inteligencję.
Kto pamięta o niej dziś?

Ależ ja wiem, my to już kochamy, my tak chcemy, to jest miłe, łatwe, proste…

Taka Sonda. Program bez mała kultowy. Przystępny, popularny wręcz, ale przecież zawsze ambitny i pouczający. A jaki wszechstronny, dowcipny i z jakimi świetnymi prowadzącymi! Czy to nie był poziom światowy? Oczywiście, że był, a przecież jakimi środkami i jakim kraju tworzony!

Coś świeższego? Proszę bardzo! Kilka dni temu oglądałem np. króciutki reportaż o człowieku, który nie mogąc wyemigrować z komunistycznej Polski do Niemiec (a czuł się Niemcem w każdym calu) zdecydował się sterroryzować załogę samolotu i zmusić ją do lądowania za granicą. Nie przesadzę, jeżeli powiem, że siedziałem jak na szpilkach, chociaż nie było w tym filmie żadnych komputerowych symulacji czy irytujących jak piasek w zębach „wstawek aktorskich” na poziomie niektórych współczesnych pożal się Boże programików quasi kryminalnych. Były tylko fakty, czyste, proste i może przez to milionkroć lepiej działające na wyobraźnię. Zdjęcia porywacza zaraz po zatrzymaniu, opowieść jednego z pasażerów, realistyczne objaśnienie kolejności zdarzeń i zwiedzanie wnętrza prawie identycznego samolotu. To, co ważne, działo się bardziej chyba w głowie, niż na ekranie. Ekran pobudzał tu umysł. Większość współczesnych telewizji pobudza tylko żołądek. I nie mam bynajmniej na myśli głodu, raczej wręcz przeciwnie.

Jeżeli ktoś zatem z miłościwie mnie czytujących ma ochotę na mądrą, poważną, acz nigdy nie nudną czy szarą telewizję, na program, który zapadnie mu w pamięć, nie tylko ten dosłownie historyczny, także współczesny, choć intelektualnie ambitniejszy od przeciętności, to z czystym sumieniem polecam mu zajrzenie do TVP Historia właśnie.

No i ta pani Jola taka ładna…

fot. - You Tube