Zalety tekturowej trumny

Kiedy słyszymy z czyichś ust stwierdzenie: mam świetną pracę, najczęściej kojarzymy je z zarobkami, w większości przypadków słusznie, ale czy naprawdę świetna praca to tylko kwestia wpływów na konto?

Powracając do sprawy nieszczęsnego śląskiego radnego, który proponował mi, jako alternatywę do pracy u niego na czarno wspólne de facto wyłudzenie dotacji z RUP muszę przyznać, że chcąc nie chcąc jest on swego rodzaju znakiem firmowym stawiania kosztów ponad jakością. To bardzo rozpowszechniona praktyka, nawiązująca poniekąd do „kilku poziomów życia”, o których pisałem w poprzednim poście.

Spójrzmy.
Pracodawca szuka pracownika. Ma wobec niego określone oczekiwania i stawia mu pewne warunki. To zupełnie normalne, prawda? Zgłasza się doń ów pracownik gotowy nawet jeszcze do podniesienia swoich kwalifikacji. Z pozoru wszystko gra. Tylko z pozoru. Problem zaczyna się tam, gdzie oferujący pracę uznaje, że od zatrudnienia większy zysk przyniesie mu drobny zapewne w jego mniemaniu przekręt polegający na ofercie pracy na czarno. Załóżmy, że nie trafia na upartego dziennego portiera, ale na kogoś, kto w desperacji zgadza się na złamanie prawa, bo nie ma za co żyć. Oferta wynagrodzenia, co podkreślam, w zasadzie nie różni się od wersji legalnej. Ciekaw jednak jestem, czy ktoś, kto by ją przyjął też stwierdziłby kiedykolwiek, że ma świetną pracę?
Śmiem wątpić.

A druga strona?

Jakim, proszę wybaczyć, kretynem absolutnym trzeba być, będąc jednocześnie czyimś szefem, żeby traktować podwładnego jak psa, któremu wystarczy wrzucić coś do miski, a dalej niech sobie radzi! Jakim trzeba być zerem emocjonalnym, żeby oczekiwać od takiego pracownika lojalności, dyspozycyjności czy wydajności nawet! I wreszcie podstawa. Jak można, nie, nie spojrzeć w lustro, jak można POWIEDZIEĆ O SOBIE po czymś takim „jestem przedsiębiorcą”. Jakim przedsiębiorcą, człowieku?!

Czytałem niedawno w „Przeglądzie” (nota bene wizja lewicy prezentowana przez to pismo jest niezmiernie interesująca) ciekawy felieton o neoliberalizmie, w którym autor ze świadomą przesadą stwierdził, że liberalizm ten polega z grubsza na wmawianiu ludziom, dlaczego będzie im dobrze, gdy będą dłużej pracować i mniej zarabiać. Otóż to! Od dwudziestu lat słyszymy, że wydajność nie ta, że postawy roszczeniowe, że nadgodziny be, że najlepiej oflagować się albo palić opony, ale robić to nie ma komu. A potem mamy. Górników pod ziemią w adidasach, bo firma oszczędza na odzieży, ochroniarzy po sześćdziesiątce i z niepełnosprawnością, bo to pieniądze z PFRON-u i jeszcze całe już chyba pokolenie, dla którego praca na umowę, 40 godzin tygodniowo i bez żadnych papierków „pod stołem” wydaje się czymś ze snu.

Kryzys. Wicie rozumicie.

Obłuda, a nie kryzys. Współczesne niewolnictwo, a nie kryzys. Produkt życiopodobny (po śląsku brzmi to jeszcze lepiej), a nie tam kryzys żaden.

A przecież „mam świetną pracę” powinno oznaczać nie Bóg wie co, ale zwyczajne LUBIĘ SWOJĄ PRACĘ, angażuję się, jestem doceniany, szanuję przełożonych, mam czas na życie prywatne i nie łamię prawa. To się wszystko wcale a wcale nie sprowadza do stawki. To się sprowadza, że zacytuję Trybunę Ludu prawie wyłącznie do „atmosfery wzajemnego zrozumienia”.

Spoglądam w swoją przeszłość. Czy miałem „świetną pracę” wedle tych podanych wyżej kryteriów?
Tak.

I nie ze względu na zarobki właśnie, choć nie były one złe, ale dlatego, że przez dziewięć długich lat moi przełożeni potrafili być po równo i przedsiębiorcami i DOBRYMI LUDŹMI.

Takie to niby proste, a takie trudne…