Veni, Vidi, nici...

Zdarzyło mi się kilka dni temu przeglądać albumy wydawane w ramach promocji różnych miast i regionów naszego kraju. Ot, takie grube, ciężkie księgi z gatunku tych nudnych, acz neutralnych światopoglądowo obowiązkowych prezentów dla ważnych ludzi. Lektura podobnych publikacji ma tą zaletę, że przy nawet niewielkim nakładzie intelektualnym, że o finansowym nie wspomnę, pozwala wczuć się w duszę obcokrajowca.

Dusza ta trzęsie się momentami ze śmiechu i nie może przestać na widok atrakcji Rzeczypospolitej wygenerowanych na potężnych komputerach w potężnych pracowniach grafiki. Oto np. Katowice moje ojczyste (rzadko kiedy czyste, ale oj tam!) reprezentowane są jako żywe przez cóś takiego, łoo...

Ładne, prawda? No ładne. Problem w tym, że nieistniejące. Toto dopiero się buduje, a już robi za wizytówkę. Hmm... 

No zgoda, od zawsze w takich albumach były takie fotki. Kiedyś makiety, teraz wizualizacje, ok. Tyle, że były dodatkową ilustracją opisu autentycznej budowy albo namiastką zdjęcia lotniczego dla pokazania całości wyjątkowo dużych obiektów. Tutaj jeden obrazek robi za budynek i na dodatek reklamuje miasto. To jednak różnica.

Żeby było jasne do czego piję oto zdjęcie inne, jeszcze mocniejsze. Podpis brzmi: "W tym miejscu powstanie centrum rekreacyjno sportowe". Bracia Golcowie się kłaniają.

 

Co mnie się nie podobuje? ;) Ta fikcja właśnie. Prezentowanie tych, nie bójmy się tego słowa, marzeń, w publikacjach obrazujących dzisiejsze oblicze jakiegoś miasta i pomiędzy realnymi fotografiami. Manipulacja rzeczywistością. Gwoli jasności, gdyby było to w specjalnym rozdziale o planach rozwoju, nie czepiałbym się nawet słowem. 

Rekordem rekordów w marzycielstwie jest owoc pomysłowości copywriterów z branży mi poniekąd bliskiej, który prezentuję poniżej. Kiedyś ta sama firma miała wpadające w oko billboardy z umundurowanym mężczyzną trzymającym na rękach dziecko. Kojarzyło się to jakby wojennie, ale było niegłupie, bo intrygujące. Tutaj jednak kogoś poniosło...

 

Pierwsza myśl - reklama Opieki Społecznej! Oto zstępuje anioł i podaje mi moje przydziałowe 2 kg kaszy i słoik dżemu no name! Ale nie, anioły mundurów nie noszą. Logo w górnym rogu nawet zamazane przypomina krzyż, czyli może nie wiem, Ochroniarzyści Dnia Długiego czy coś? Też nie. Nawet nie werbunek do drużyny piłkarskiej jak mogłaby sugerować (zamazana tutaj) nazwa. Więc co?

Ochrona Fizyczna!

Ja wiem, że reklama nie może być łopatologiczna i przecież młody człowiek gryzący w pupę kobietę w przejsciu podziemnym też mało ma wspólnego z batonikiem, ale jednak ludzie, miejcie litość, tam jest przynajmniej mrugnięcie okiem, przerysowanie, a tu? Gdzie temu do codzienności?

Przecież ktoś, kto wynajmuje taką firmę, choć aniołów się pewnie nie spodziewa, ma jednak nadzieję, że dbać będą o jego mienie podobnie młodzi, eleganccy i profesjonalni fachowcy jak ci, których widzi na broszurkach i billboardach właśnie. Dostaje niepełnosprawnych najczęściej emerytów bądź rencistów dalekich od ideału czegokolwiek, a cóż dopiero męskości,  pracujących po 24 godziny non stop za 4,80 netto jak mają dobrą umowę...

O wartości takiej ochrony (bynajmniej nie pod kątem estetyki) nie warto nawet mówić.

I mógłbym tak psioczyć w nieskończoność na zafałszowywanie rzeczywistosci, gdyby nie fakt prosty, a bolesny. Usunięcie przez chińskich specjalistów elementu zaskoczenia z takiego właśnie jak wyżej opisane faktycznego stanu rzeczy. Chińczycy stworzyli własnie perpetuum mobile dla swojej gospodarki w postaci (uwaga!) fabrycznie dziurawych butów! Tutaj nie ma ściemy, że coś tam jakoś tam i być może. Nic! Kupujesz normalne (?) zimowe buty za jakże miłą portierskiemu oku cenę 30 PLN, zakładasz je i stwierdzasz, że... są dziurawe! Normalnie fabrycznie w pięć minut po wyjęciu z pudełka. Obydwa jak w pysk strzelił! :)) Nikt Ci niczego nie obiecuje, ani nawet nie robi złudzeń.

Kurcze... Nie wiem, czy właśnie o taką szczerość nomen omen mi chodziło...