1999

To chyba był Ericsson, wtedy jeszcze bez Sony z przodu. Takie małe nic wielkości może dwóch batoników. I ta antenka na górze. Można ją było pogryzać w oczekiwaniu na ważny telefon.

Wcale mi się to urządzenie nie podobało.

Ale A. był wniebowzięty, głównie chyba dlatego, że stał się za sprawą swojego nowego nabytku bohaterem dnia i co rusz musiał odpowiadać na przeróżne pytania.

Kilka miesięcy później podobny telefon pojawił się w ręce innego mojego kolegi. I tego także wszyscy w pracy oblegali, choć Bogiem a prawdą, czarne pudełeczko nie miało absolutnie żadnej funkcji, która by nawet wtedy mogła oszałamiać. Właściwie to nie miało niczego. Ot, telefon z sms-ami. Taki jak każdy w tamtych latach. I tak jak każdy kojarzący się jeszcze wtedy z czymś niesamowicie drogim, profesjonalnym i rzecz jasna szpanerskim. To przecież z tamtego okresu pochodzi określenie "skóra, fura i komóra".

Czy ktoś, kto dziś z narażeniem... budżetu domowego ratuje od wysypiska stare magnetowidy VHS mógł w 1999 roku oprzeć się takiej magii? Nie mógł. Zaczął zatem marzyć (?) o własnym aparaciku. I wtedy to sieć Idea (dzisiejszy Orange) wyciągnęła do niego dłoń (???) proponując po raz pierwszy w Polsce telefon nie za 250 czy 190, ale za ledwie (tutaj chyba słusznie pisane osobno) 99 PLN. To już wespół z abonamentem Idea 50 (60 zł miesięcznie) dało się przełknąć. Pozostawało jeszcze pytanie do kogo i po co dzwonić. Pytanie dość dziwne dziś, ale wtedy wcale, wcale. Przynajmniej dla mnie.

Idea oferowała wtedy dwie taryfy i… dwa aparaty, to znaczy w TEJ PROMOCJI akurat dwa do wyboru, ale i poza nią niewiele więcej. Ericssona i Motorolę. O ile ten pierwszy (patrz fotografie poniżej) nie wzbudzał mojego pożądania, o tyle „tłuściutka” ;) Motka jak najbardziej. Pamiętam że nie rozumiejąc wtedy jeszcze zupełnie zasad działania, a zwłaszcza kosztów użytkowania telefonii komórkowej odwiedziłem przed zakupem chyba trzy salony zanim zdecydowałem się na podpisanie umowy. Pytanie podstawowe dotyczyło rzecz jasna samego „wejścia do sieci”, to znaczy ceny telefonu, opłat abonamentowych, cen za przekroczenie abonamentu oraz aktywacji i wszelkich innych kosztów ukrytych.

 Gdy już jak mi się wydawało uzyskałem pełnię wiedzy wróciłem do jednego ze sklepów na wyrost salonami zwanych i dokonałem zakupu. Z tej chwili zapamiętałem dość komiczny dialog dwóch pań – pracownicy salonu i klientki z niesprawnym telefonem. Pani z Idei najpierw wysłuchała z uwagą opisu usterki, potem obiecała szybko coś zaradzić, a po dalszych kilku sekundach widząc na wyświetlaczu napis PLUS delikatnie zasugerowała klientce że chyba jest niepoważna licząc TUTAJ na pomoc. I ją pożegnała.

A ja już trzymałem w rękach swoją Motorolę. I cieszyłem się jakby mi sera do kieszeni nakładli.

Nie, nigdy wcześniej nie miałem telefonu. Żadnego. I jakkolwiek dziwnie to zabrzmi przez całe swoje życie do tego momentu telefonowałem gdzieś może ze cztery razy po trzy do pięciu minut. Czyli łatwo mi nie było.

Po rozpakowaniu sprzętu i pokazaniu go najbliższej i nieco dalszej rodzinie, sąsiadom, kolegom oraz psu uznałem, że pora gdzieś zadzwonić. Ale się nie dało! Jeden kolega – nic, kuzyn – nic, ciotka – zero. W determinacji (niech mi to wybaczy, kto może) wybrałem numer Pogotowia. Tu OK.  Więc dalej, kolejne spisane zawczasu numery. I znów żaden nie odpowiada. No to Policja. Odezwali się. Z nimi jednak nie miałem pomysłu na ciekawą rozmowę, więc zadzwoniłem do biura obsługi. Takich chwil się nie zapomina.

„Czy mój telefon jest aktywowany? (W tamtych czasach na aktywację czekało się i parę dni po zakupie) Tak? No to coś jest zepsute, bo tylko do was i na policję mnie łączy, a nigdzie indziej nie chce”

„A prefiks pan wpisał?

Tutaj około minuty ciszy z mojej strony i rozpaczliwe przeszukiwanie mózgu w celu odnalezienia jakiegokolwiek znaczenia słowa wypowiedzianego przez panią po drugiej stronie. Bezskuteczne.

„Czy wpisał pan numer kierunkowy?” – zorientowała się chyba konsultantka

„Yyy…”

„Musi pan zawsze wpisać najpierw numer”

Wpisałem. Jakże znajome "Czego?" wypowiedziane głosem mojego kuzyna po drugiej stronie uświadomiło mi, że oto jestem "online".

Wpisuję już więc tak te numery dwanaście lat. I nadal mam w aparacie tą samą kartę SIM z logiem Idei oraz co chyba ważniejsze choć wynikające z pierwszego, ten sam niezmieniony numer.

Oraz bodajże dwudziesty telefon…