Odkrywca złotych światów

Nie czytam beletrystyki. Nie mam sterowników. Nie daję rady przechodzić przez coś, co ktoś stworzył zarabiając w ten sposób na chleb. Usiadł i wymyślił. Nie przekonuje mnie jakoś taki autentyzm. Męczy.

Owszem, pożeram dziesiątki książek rocznie, ale prawie wyłącznie historycznych, politycznych, reportaży albo biografii. Życie jest ciekawsze od czyjejś fantazji.

Jest tylko jeden autor dla którego zawsze już będę robił wyjątek. Poldek.

Leopold Staff.

Nie wiem dlaczego nie dostał Nobla, ale ja dałbym mu z dziesięć. Największy (dla mnie) polski poeta, geniusz pióra, malarz marzeń i piewca codzienności zarazem.

Skoro już wspomniałem o nim we wczorajszym wpisie to zacytuję jeszcze mój tekst z 2003 roku.

-----------------------------------------

To był bardzo dziwny dzień.

(…)

Moim zadaniem była naprawa tynków i malowanie strychu, ale zanim to miało nastąpić należało jeszcze zerwać podłogę, wybrać część bliżej niezidentyfikowanego „czegoś" wypełniającego przestrzeń miedzy belkami i ułożyć w to miejsce wełnę mineralną. Niby nic strasznego, ale nie dla jednej osoby. Strych był zawalony starymi meblami, wszelkiego rodzaju graciarnią i Bóg jeden wie, czym jeszcze. Teoretycznie mieliśmy to znosić na samochód, ale że solo trwałoby to chyba cały dzień doszliśmy z szefem do wniosku, że spróbuję zrywać podłogę etapami.

Deski miały po kilka metrów długości, więc praca nic była łatwa. Właściciel po naradzie ze mną wrócił do swoich spraw, to znaczy wsiadł w auto i pojechał w siną dal, a ja chcąc „utrzymać kontrakt" musiałem zacząć coś robić.

Najpierw przyjrzałem się w którym kącie jest najwięcej pustego miejsca i właśnie tam zacząłem przeciągać wszelkie napotkane rupiecie. Po pewnym czasie miałem już jakieś pole do popisu. We dwóch cała praca (przynajmniej na tym etapie) byłaby przyjemnością, ale będąc zmuszonym do walki z każdą deską po kilka dobrych minut kląłem na czym świat stoi.

Około południa miałem już powoli wszystkiego dość. Na zewnątrz niemiłosiernie prażyło słońce, a strych zamienił się w saunę. Kaszląc i prychając pośród fruwających wszędzie kłaczków wełny mineralnej, uparcie odrywałem kolejne deski, ładowałem paprochy do worków i ocieplałem strop. Mijały kolejne godziny. Z biegiem czasu było mi już wszystko jedno. Byłem brudny od stóp do głów, spocony, zmęczony i co chyba najważniejsze, wściekły tak, że nawet najcięższe szafy przesuwałem jakby ważyły ledwie parę kilo.

I wtedy natrafiłem na kufer pełen makulatury. Pora na przerwę - pomyślałem biorąc do ręki pierwszą z brzegu książkę. Przez chwilę nie wiedziałem jeszcze czy chcę oglądać czy tylko ująć z kufra tyle by dało się go przesunąć, ale spojrzawszy na zegarek uznałem, że na dziś wystarczy. Usiadłem pod malutkim okienkiem i zacząłem rozgrzebywać papierzyska. Poza pożółkłymi gazetami, paczkami podręczników medycznych i książek religijnych w większości zresztą po niemiecku nie było tam niczego interesującego, tak że po kilku minutach miałem już wracać do pracy gdy nagle spod którejś z gazet wyjrzał z lekka pretensjonalny jak wtedy pomyślałem tytuł „Poezje”.

Książka była stara, pożółkła i wyglądała nieco... magicznie. Przekartkowałem kilka stron i dostrzegłem, że kartki nie były nawet porozcinane. Prawdopodobnie nikt jej nigdy nie czytał.

Poczułem jakiś dziwny, ale jednocześnie przyjemny niepokój. Prawie jakbym znalazł lampę Aladyna. Otworzyłem tom na przypadkowej stronie...

„Kamieniu szaty leżący przy drodze,

Co w dal jak życie samotne ucieka!

Od lat do ciebie spocząć tu przychodzę

Z duszą, co tęskni, spodziewa się, czeka!

Wielki twój spokój przykładem mi świeci,

Wlewa skrzepienie i pociechę we mnie,

Bo leżysz tutaj od tysiącoleci

Cichy, cierpliwy — choć czekasz daremnie."

Jakbym płynął rzeką. Spokojną chłodną przyjazną. Jakbym wszystko już wiedział.

Nagle wodospad!

Już nic nie ma. Tylko ta woda. Spadanie. Huk. Wir.

I oto jestem znowu.

Wziąłem głęboki oddech. Prawie drżałem z wrażenia.

Przeczytałem wiersz jeszcze raz i jeszcze, za każdym odkrywając w nim nowe tony. Kamień przy drodze. Kwintesencja wyobcowania, samotności a jednocześnie cierpliwej, choć w gruncie rzeczy beznadziejnej wiary w coś. Nigdy nie pomyślałbym o nim w taki sposób. I właśnie dlatego on „czeka daremnie od tysiącoleci". Bo nikt nie dostrzega jego czekania.

Leopold Staff. Nazwisko słyszałem. Jeżdżąc na wakacje zapamiętałem tablicę ku jego czci w Skarżysku Kamiennej, pewnie jakieś wiersze czytaliśmy też w szkole. Ot, jeden z polskich poetów, nic więcej. A tu proszę.

Wyglądając powrotu właściciela zszedłem ze strychu, umyłem ręce i twarz a potem usiadłem na schodach i zagłębiłem się w lekturze. Trudno opisać, co wtedy czułem. Jak gdybym z każdą kartką otwierał jakieś kolejne zapomniane drzwi. Do siebie, do innych, do świata.

Proste, zwyczajne, oczywiste drogi. Z pozoru przesiąknięte codziennością, ale taką czystą, za którą każdy tęskni.

A książkę oczywiście zabrałem ze sobą.

-----------------------------------------

/2003/