I Ty zostaniesz Indianinem...

Polska to dziki kraj – usłyszeliśmy niedawno z ust Mirosława Drzewieckiego.

I rozpętała się burza.

Wszelakie autorytety bądź osoby za takie się uważające jęły z niebywałym wręcz zaangażowaniem odsądzać byłego ministra od czci i wiary jak gdyby żaden z nich nigdy podobnych sformułowań nie słyszał lub może nawet samemu nie wypowiedział. Nie zauważyłem niestety nikogo, kto miałby odwagę cywilną (tak!) oderwania tej rzekomo szokującej i obraźliwej wypowiedzi od osoby, która ją wygłosiła i wszelkich z nią związanych słusznych bądź niesłusznych skojarzeń. Kto wie, czy wtedy nie okazało by się, że i sam oceniający mógłby się pod nią podpisać.

Nie sądzę, abyśmy mieli w Polsce polityków czy dziennikarzy, którzy zdolni byliby uwierzyć, że słowa min. Drzewieckiego odnoszą się do naszej ojczyzny, mazurków Szopena, wierzb płaczących i symboli wszelakich, a nie do LUDZI i SYTUACJI jakie oni stworzyli lub tworzą „robiąc politykę” czy cokolwiek innego. Zresztą zostawmy pana ministra, nie o niego tu chodzi, a o samą tak bulwersującą „dzikość” III RP jaką podobno sobie wydumał.

Po pierwsze należałoby zadać sobie nieodzowne w takiej sytuacji pytanie, czym jest ta dzikość, jak ją rozumiemy w odniesieniu do funkcjonowania państwa? Dzikość owa to najkrócej ujmując brak zasad albo ich oderwanie od realiów, dzikość to także nieopłacalność czy lekceważenie szeroko rozumianej legalności (przejrzystości, jakby zapewne powiedziała pani Julia Pitera) i funkcjonowanie wszystkiego, co nazywamy codziennością na zasadach bardziej walki i sprytu niż współpracy, dialogu i wyścigu jakości. Czy według takiej definicji…

No cóż… Może to tylko kwestia nazewnictwa.

Kiedy byłem małym chłopcem, jak każdy mały chłopiec lubiłem bawić się żołnierzykami, za moich czasów już nie ołowianymi na szczęście. Miałem ich prawie dwie setki, a do tego jeszcze czołgi, samoloty, samochody i co tylko. Gdy przygotowywałem kolejną „dywanową” wojnę dzieliłem swoich żołnierzy na dwie równe grupy. Pierwsza składała się z jednolicie umundurowanych i doskonale uzbrojonych wojaków na samochodach otoczonych osłoną czołgów, a druga z Indian, kowbojów, rycerzy i tym podobnych szarż na koniach i ewentualnie jednej czy dwóch ciężarówkach. Drugą grupę przydzielałem swojemu tacie, a pierwszą oczywiście sobie. „Wojna” polegała w takim układzie na czymś w rodzaju zbiorowej egzekucji, którą „moi ludzie” urządzali przeciwnikom łamiąc ich szeregi druzgoczącym atakiem czołgów.

Ponieważ grupy były jak wspomniałem równe pod względem ilości, wszystko było sprawiedliwe. Pardon, „sprawiedliwe”. Dlaczego o tym opowiadam?

Ano dlatego, że dzikość owa domniemana polega czasem na takim samym tricku. Równych szansach. Ktoś komuś broni iść na studia? Założyć firmę? Skończyć kurs? Nie, skądże, nikt!

Nie masz tego – jesteś kiep. Rowy kop albo coś. Albo coś.

Tak jak gdyby stuprocentowe wyższe wykształcenie na przykład zdjąć miało ze społeczeństwa ciężar (?) istnienia żeby daleko nie szukać portierów. Portierów, sprzątaczek, czyścicieli kanalizacji, kopaczy rowów, pomocników, tragarzy, ochroniarzy i ogrodników, a może jeszcze parudziesięciu innych profesji. Jak gdyby każdy bez wyjątku mógł czy musiał zostać na przykład Billem Gatesem.

Obłuda.

Jest cała armia ludzi, których wykształcenie, możliwości intelektualne, finansowe, zdrowotne, rodzinne i inne na zawsze ulokowały w niższych sferach i nie ma na to rady. Czy mają strzelić sobie w łeb, po to, by zgadzał się czyjś bilans zysków i strat?

Nie sądzę.

Chcą przecież tylko żyć i mieć swój kawałek rzeczywistości. Bez sztucznych barwników propagandy, ale także bez protez sprawiedliwości.

Sprawiedliwość. Trudne słowo.

Z racji swoich poglądów i zainteresowań wykorzystuję bez przesady prawie każdą okazję, by zdobywać wiedzę na temat warunków pracy i płacy ludzi mi podobnych i choć to mało oryginalne stwierdzenie, zawsze, gdy już myślę, że wszystko widziałem ktoś robi mi niespodziankę.

Czy uwierzyłbym kiedyś, że można być portierem na umowę o dzieło? Można! Czy dałbym wiarę, że mogą za tą samą pracę (razem) dostawać dwie osoby pensję różną od siebie o czterysta złotych? Mogą! Przy czym ta wyższa to circa tysiąc netto. Czy wreszcie (a to tylko garstka z mojej „bazy danych”) nie uznałbym za przesadę stwierdzenia, że można pracować półtorej godziny na litrową butelkę Coli?

I wierzyć w ideały…

Można.

Kolejny paradoks. Większość z tych, których warunki pracy i płacy naruszają już nie kodeksy, a o mało co prawa człowieka, mimo tego wykonuje swoje obowiązki uczciwie, bo im zależy, bo wierzą, że jednak ktoś ich kiedyś doceni. Nawet, jeżeli nigdy nie zdobędą matury, że o czymkolwiek większym nie wspomnę.

Tyle szklanych domów buduje się ostatnimi czasy dosłownie i w przenośni, a tak nie dba o ich fundamenty… 

O to, by umowne dno, skoro już jest, a każdy wie, że jakieś musi być, miało jedną równą i jednakową powierzchnię, która nie różni się niczym w żadnym swoim centymetrze.

I z której każdego centymetra tak samo łatwo jest dojść do schodów w górę.

Nikt przecież kładąc się spać nie wie, który ich koniec napotka przed sobą otwierając rano oczy…

----------------------

Zamieszczony powyżej obraz jest zrzutem ekranu z wynikami ze strony google.pl po wpisaniu frazy "Polska to" i w żadnej mierze nie odzwierciedla poglądów autora bloga.