Wespół w zespół

Wobec despoty wszyscy są równi, mianowicie – równi zeru.

-Fryderyk Engels

-------------------------------------------------------------------

Po przeniesieniu w 2007 roku mnie i moich plus minus 150 kolegów ze Śląskiego Uniwersytetu Medycznego do Solid Security („firma z dziwnym skrótem”) przez pierwszy rok płacono nam pensję wg warunków poprzedniego pracodawcy, tj. z dodatkami zmianowymi, stażowymi i wszystkim, co tylko można sobie wyobrazić, a co powinno moim zdaniem zawsze i wszędzie być STANDARDEM.

Ponieważ razem z nami pracowali wtedy jak to mówiłem „natywni solidowcy” firma nie mogła sobie pozwolić na irytowanie ich i reszty załogi stosowaniem dwóch rodzajów płacy za to samo, wobec czego jednym pociągnięciem pió… klawiatury nas „przekwalifikowano”. Tak oto człowiek, którego praca według niektórych ograniczała się w sumie do 500 „dzień dobry” i „do widzenia” oraz 350 „WC na prawo” został zaliczony w poczet kadry pracowników umysłowych. Śmieszne? No jasne. Głupie? Hmm…

Niekoniecznie.

Najważniejsza rzecz – podzielić. Rozróżnić. Zaszczepić przeciwko współdziałaniu. W uproszczeniu sprawić byśmy my dla nich („solidowców”) byli tymi „ustawionymi”, a oni dla nas „głupkami za 800 zł”. I nieważne czy ktokolwiek kiedykolwiek tak pomyślał. Ważne, że w większości blokowało to chęć używania do całej obsady słowa MY. I już. I spokój.

Nie wiem na jaką skalę stosują podobne zróżnicowania inni pracodawcy, ale stykam się coraz częściej z efektem ich używania, jakim jest ukrywane aczkolwiek silne poczucie własnej krzywdy danego pracownika przy jednoczesnym absolutnym znieczuleniu na krzywdę kogoś tuż obok. W moich przynajmniej oczach ujmuje to sporo wiarygodności takim lamentom. Wszak nie jest ważne czy to ja mam dziś dobrze, ważne czy inni nie mają gorzej. Jutro to ja mogę być tym innym…

Wracając do mojej pracy w SS i działalności, jako „jednoosobowy związek zawodowy”. Po kilku pismach w sprawach ogólnych, dotyczących wszystkich, a więc przez nikogo nie negowanych pojawił się problem wypłat tzw. nagród jubileuszowych. Nowy pracodawca twierdził, że nie uznaje czegoś takiego, a my, że musi, bo do tego zobowiązuje go przepis na mocy którego nas przejął czyli sławetny paragraf 23 (1) KP. Niby wszystko proste, prawda? Pobieżna lektura wspomnianego przepisu potwierdza, że firma nie ma racji, ale trzeba jej to jeszcze (skoro protestuje) dobitnie uzmysłowić. Tworzę szybko list protestacyjny czy jak tam to zwał i ruszam w obchód naszego kampusu. I oto pierwszy szok. Nie chcą podpisywać!

Tak! Ci sami, którzy o wczasy pod gruszą, godziny nadliczbowe i trzynastą pensję gotowi byli rwać bruk na ulicy Postępu w Warszawie, teraz „ z pewną taką nieśmiałością” odmawiają.

-Mnie się jubilat nie należy, to co będę pisał…

-Po co mi kłopoty…

-Może starczy już tych buntów, bo nas zwolnią…

-To idź do X, on ma za miesiąc, bo ja już wziąłem w Akademii (SUM)

-Nie, nie. Weź to.

I cóż z tego (że ze Szwecji), że po długich rozmowach udaje mi się nakłonić do współpracy prawie wszystkich? Smrodek pozostaje. Dla jasności, niżej podpisany też ani nie miał szans na uzyskanie „jubilata”, a jakoś nie myślał o tym bądź co bądź oficjalnie paradując z petycją to tu to tam… Ale dobrze, nie w autoreklamie tu rzecz.

Sama walka. Pisanie listów, telefony, wydawanie i rozprowadzanie gazetek, organizowanie wspólnych akcji. O tak, poparcie i ew. podpis owszem, ale AKTYWNOŚĆ? Nie bardzo.

Nie mam czasu, ty się na tym lepiej znasz, dziś nie mogę itp.

Do czego zmierzam, bo zaraz ktoś pomyśli, że do zbudowania sobie pomnika. Do odwagi WSPÓŁDZIAŁANIA. Do odwagi WSPÓŁ CZUCIA (celowo pisanego osobno – jako empatii, nie żałowania kogoś), do zaryzykowania czasem dla sprawy innej niż moja własna.

Jak już na tym blogu wspominałem interesuję się warunkami pracy i płacy ludzi, których poznaję, a szczególnie wszelkimi nadużyciami z nimi związanymi i miesiąca na miesiąc z przerażeniem stwierdzam pogłębiającą się alienację, niewiarę i jednocześnie obojętność na problemy innych współ bądź nie współ pracowników. Byłbym głupcem gdybym obwiniał za to wyłącznie samych zainteresowanych. To nie oni, to strach. To przeświadczenie, że „szef się dowie”, że PIP jest bezradny (jest, ale to nie powód do wywieszania białej flagi), że „gdzie ja znajdę pracę” i wreszcie „a co ja mogę?”

Wszystko możesz. Ty, nie szef, jeśli to Ty masz rację i prawo po swojej stronie.

Zamiast epilogu.

W latach 2007 - 2008 Solid Security w ramach tzw. pakietu socjalnego wypłacał pracownikom przejętym z SUM nagrody jubileuszowe, trzynastą pensję, "wczasy pod gruszą", dodatki za nadgodziny, stażowe oraz zmianowe, mimo, że żaden z tych przywilejów nie jest w tej firmie stosowany, a dodatkowo w stosunku do trzech pierwszych stwierdzono że nie będą i nie muszą być przez Solid uznawane. Poszanowanie pełni swoich praw pracownicy wywalczyli sobie listami zbiorowymi, własną gazetką, serwisem internetowym, skargami do PIP, NIK i innych instytucji oraz swoją nieugiętą postawą. Nawet wtedy, gdy targały nimi wątpliwości czy wręcz strach.

Warto było się przemóc.