Nieżyt jaźni

Jesień.

Tego wieczoru nie chciałem z nikim więcej rozmawiać.

Wyszedłem na autobus wcześniej, ale gdy nadjechał uświadomiłem sobie, że jego też nie potrzebuję. Zły, smutny, nie w sosie, z całą swoją obrzękniętą od zdarzeń duszą nie zmieściłbym się w tych drzwiach, w tym świetle, obok kasowników, miękkich foteli i innych ludzi. Odwróciłem się i ruszyłem w drogę pieszo. 

Chodniki o tej porze były już puste, tylko auta przesuwały się błyskotliwym szeregiem poprzez skrzyżowania, ale to akurat było mi obojętne. Byle dojść do celu i móc zostać sam na sam ze swoimi myślami, jakkolwiek byłyby ciężkie.

Jedna, druga ulica, tunel, zakręt, nikogo. Dobrze. Nie trzeba się uśmiechać, witać, udawać, mówić. Nic nie trzeba. Lewa, prawa, lewa, prawa, krok za krokiem.

I gdzieś w najmniej uczęszczanym miejscu On.

Po co?

-Dobry wieczór.

-…

-Będę miał do pana prośbę.

-Nie.

-Muszę się napić.

-Słucham?

Przyglądam się zmarnowanej, nieogolonej twarzy z zapadniętymi oczami.

-Wypuścili mnie z izby dopiero co, nie mam grosza, idę do domu. Nie będę panu kłamał że nie mam na chleb, po prostu muszę się napić żeby… żeby nie zwariować…

-Ma pan jakiś papierek z tej izby?

-Mam. Proszę bardzo. - podaje mi złożoną na cztery kartkę. Nie kłamie.

„Żeby nie zwariować...”

„Napić...”

-Mam taką zasadę, że nigdy nikomu nie... - próbuję jeszcze - Zresztą nieważne, niech pan trzyma. – sięgam do tylnej kieszeni i wyjmuję bez liczenia wszystko co tam mam, niedużo, może cztery, może sześć złotych – Niech pan się napije, jeżeli to pomoże.

Na porośniętej twarzy pojawia się uśmiech. Zwykły, spokojny, prosty.

-Dziękuję. – podaje mi rękę – Niech się panu szczęści w życiu.

-Wątpię… ale dziękuję. Wszystkiego dobrego.

-Dobrej nocy!

Naprawdę nigdy nie daję pieniędzy takim jak ten tutaj, ale dziś uświadomiłem sobie, że on to ja, a ja to on. Facet nie urodził się w tym brudnym ortalionie. Gdzieś kiedyś był, musiał chociaż przez moment być inny.

Kto wie, może dziś boi się wytrzeźwieć, bo wtedy patrząc w lustro zobaczyłby prawdę o swoim życiu? A więc ucieka. Z izby pod sklep, spod sklepu do izby albo gdziekolwiek, byle tylko biec.

A czy ja nie uciekam? Czy teraz nie uciekam sam przed sobą jak on?

Czy moja noc i jego wino są czymś innym, skoro tak samo mają nas oddzielić od tego co przegraliśmy, przegrywamy i przegrywać będziemy aż do ostatniego tchnienia?

Czy kloszard ciałem jest czymś innym od kloszarda duszą?

Dlaczego maszerując pół godziny ledwie wieczorem akurat jego i tylko jego spotkałem oko w oko? Czy może to nie ja, ale on spotkał mnie i dał mi moje wino – poczucie że komuś jestem potrzebny?

Czy...

Czy można obrazić się na swoje odbicie w lustrze?

Choćby i krzywym?

                                                                                      

Obrazek - Portier 2011