Godzina duchów

Religia w naszym kraju od wieków jest częścią polskości, jej spoiwem i dodatkową siłą. Tam gdzie polskość była w odwrocie, tam gdzie słabła, tam zawsze jej miejsce przejmował katolicyzm. Tak było pod zaborami, tak było podczas wojen, tak też z całą pewnością działo się pomiędzy 1944 a 1989 rokiem. Wiara połączyła się w tych trudnych czasach z patriotyzmem i pozwoliła mu przetrwać. Nikt trzeźwo myślący nie odważy się temu zaprzeczyć.

Ale gdy okres walki o wolność dobiegł końca i zaczęło się budowanie nowej Polski okazało się, że nie mamy przepisu na miejsce, jakie w niej zajmować miałby Kościół. Spory o ustawę aborcyjną, krzyże Świtonia w Oświęcimiu, mniej lub bardziej zawoalowana chęć wpływania hierarchów na politykę, to wszystko sprawiło, że doszliśmy do zdawałoby się niemożliwego – buntu przeciwko narzucaniu nam (znów) jedynie słusznych poglądów. To, co dla żołnierzy AK czy NSZ, bohaterów roku 56, 70, 76 i zwłaszcza 80 było nie do pomyślenia, dziś dla dwudziestokilkulatka jest czymś absolutnie normalnym. Kościół nie zawsze i nie we wszystkim ma rację, a już na pewno nawet mając ją, nie ma prawa komukolwiek jej narzucać.
Przynajmniej nie tam, gdzie dyskusja tyczy się spraw organizacyjnych państwa i różnorodnie rozumianej polityki bieżącej.

Od czasów przełomu 1989 roku postępuje zatem na naszych oczach erozja wiary, głównie zresztą tej wiary pisanej z małej litery, wiary w nieomylność ludzi w sutannach. O ile do czasu śmierci Jana Pawła II proces ten przebiegał w ukryciu i z oporami, o tyle później znacząco przyspieszył i przeniósł się na ocenę Kościoła, jako takiego.

Ta przemiana, jaka się dokonała w młodych ludziach i stopniowo dokonuje także w starszych, miała wpływ na pewną radykalizację drugiej strony, a może i obu stron jednocześnie. Wprowadzono stan wojenny w myśleniu i ocenianiu. Pewien jestem, że jak każdy radykalizm tak i ten do niczego dobrego nas Polaków nie doprowadzi.

Myślę o tym, ponieważ zdarzyło mi się wczoraj słuchać przez godzinę (a po kilku latach przerwy) Radia Maryja, a w nim dyskusji ze słuchaczami. I o ile wolno mi tak powiedzieć, przecierałem uszy ze zdumienia. 

Mężczyzna omawiający sprawę przegranej w wyborach na stanowisko prezydenta Warszawy Czesława Bieleckiego sugeruje, że należy zastanowić się nad celowością popierania przez PIS człowieka, który prawdopodobnie jest Żydem. OCZYWIŚCIE to według dzwoniącego MA ZNACZENIE.

Profesor J. R. Nowak odpowiada spokojnie (nikt słuchaczowi w trakcie długiej wypowiedzi nie przerywał), że może sprawa pochodzenia nie jest jednak najważniejsza, ale przecież Bielecki jako polityk ma inną wadę niezaprzeczalną, jest bowiem agnostykiem.

W kraju w którym 70 procent populacji nie zrozumie takiego słowa ciężko mi uznać agnostycyzm za wadę, ale niech tam, jestem tylko portierem. Słucham więc dalej.
A to dopiero początek.

Następny dzwoniący twierdzi, że pani Kluzik Rostkowska od początku wydawała mu się jakaś dziwna, a pan Poncyliusz inny. Tą opinią wpisuje się zresztą w wywody prof. Nowaka opisujące szczegółowo, kto z „rozłamowców”, kiedy i w jakich okolicznościach zachował się tak lub inaczej i mówił to lub tamto. Konkluzja jest jasna. „PIS oczyścił swoje szeregi z osób chwiejnych, niepewnych, nieskutecznych i szkodzących partii. Dobrze, że już ich tam nie ma. Od początku nie pasowali do reszty” .

Który to rok mamy w kalendarzu?
1953? 1976? 1981?

Nieważne.

Kolejny telefon. Tutaj dzwoniący przebija wszystkich oświadczając, że prezes Kaczyński jest jak Napoleon, którego też zawodzili czy wręcz zdradzali doradcy…

Jeszcze kilka głosów w podobnym tonie. Oczyszczenie, kłopotliwe elementy, niepewni ludzie itp. Pan profesor oczywiście skwapliwie potwierdza to wszystko apelując przy tym do prawicy o zjednoczenie w imię patriotyzmu i polskości przeciwko (uwaga!) meksykanizacji Polski. (Say what?!)

Tym razem kobieta. Znów problem z prezydentem Warszawy. Bo ten Bielecki to z tą Łepkowską bez ślubu żyją, w konkubinacie! To przecież dla polskiego polityka absolutna dyskwalifikacja!

O 23:40 do studia dzwoni sam Dyrektor. Opowiada o swoich spotkaniach ze zwykłymi ludźmi i ich szczerej wierze. Już mam nadzieję, że będzie milej, gdy po chwili padają słowa pełne żalu do naukowców, którzy nie pracują z narodem w imię idei, nie angażują się jak powinni (?) i stoją tylko z boku czekając na zaszczyty.

A potem jest już tylko gorzej.

Na chwilę przed północą o. Rydzyk wzburzonym głosem mówi o 25 milionach Polaków zamordowanych przez Polaków po wprowadzeniu ustawy aborcyjnej, oraz dwóch setkach płodów, które (gdzieś, kiedyś - dodaje) zatkały kanały ściekowe…

I o Bogu.

Zadaję sobie pytanie, po co Go do tego wszystkiego miesza...

---------------------------------------------------- 

Dla jasności. Uważam, że za obecną sytuację pomiędzy Kościołem, a społeczeństwem, za obecną ocenę Kościoła zwłaszcza, odpowiedzialne są obie strony. Tak jak nie jestem w stanie zaakceptować ofensywy absurdalnego dziś już fundamentalizmu, tak zawsze będę przeciwnikiem obrażania czy drwin z Wiary, papieża czy instytucji kościelnych.