Rififi po sześćdziesiątce

Są takie miejsca, w których czas nie istnieje. Jednym z nich jest moja portiernia.

Proszę sobie wyobrazić brudnoszarą, niegdyś zapewne pomarańczową (!!!) boazerię, niesprawny od lat zegar, zaplombowaną gablotkę z kluczami do hal i budynków, które buldożery zamieniły w kupę gruzu dekadę temu i wiszące na ścianie „ważne numery telefonów” z Milicją Obywatelską na pierwszym miejscu…

Pełny oldskul.

I teraz w takiej scenerii dwóch (nie bójmy się tego słowa) cieciów na granicy rękoczynów, wałkujących podniesionym głosem kwestię „mieć czy być”. Zaśnieżoną nocą na peryferiach miasta i życia. O wpół do czwartej dokładnie! Niewiarygodne? Owszem, a jednak prawdziwe.

Zaczęło się od zwykłej rozmowy na temat układu dyżurów w święta i jego wpływu na nasze plany. Od słowa do słowa doszliśmy do sprawy jednego z kolegów, którego z przyczyn rodzinnych raczej Boże Narodzenie nie cieszy i wtedy mój współtowarzysz wyraził jakże odkrywczą myśl:

-A po co mu żona w święta albo dzieci? Żeby łazili za uszami? Tak ma chłop święty spokój. Kupi se wódeczkę, odpocznie, zje dobry obiad w restauracji…

-A może jemu nie o dobry obiad chodzi, ale o to, żeby mieć z kim usiąść przy tym stole, tak samo jak rok temu? – odpowiedziałem czując jak szybko rośnie mi ciśnienie.

-Co? Ty chyba życia  nie znasz! Jak ma kasę, to se znajdzie taką babkę na święta, że palce lizać i co mu po żonie? Lokal, rozumiesz… Dobre jedzonko…

-Ale to mu rodziny nie zastąpi!

-Rodzina! Coś ty taki dziwny? Pójdzie do lokalu, zabawi się albo wyjedzie na sylwestra do Paryża… Byłeś kiedy w Paryżu?

-Nie!

-No widzisz. Tak że nie ma co rozpaczać.

-Ale ja mówię o świętach, o rodzinie, o atmosferze, a nie o kasie!

-Ja też o świętach!

-Nie. O pieniądzach. A pieniądze to nie jest najważniejsza rzecz na świecie!

-Nie? A co niby?

-Ku…! – nie wytrzymałem – Co by mi było po świętach z kimś, kogo KUPIŁEM?

-A co ty pierd… – rozmówca wyraźnie się rozkręcił – Zabawi się, potańczy, napije i też ma święta.

I tak do oporu. Całości nie ma sensu cytować.

Zgadza się. Jestem idealistą, choć wcale nie nazwałbym tak sam siebie. Uważam, że pieniądze są ważne, są też środkiem do celu, którym może być lepsze życie i nie ma w tym niczego niestosownego, ale gdy stają się tylko celem, stają się też chorobą. Na taką chorobę cierpi przypuszczalnie ów pan, w którego towarzystwie przyszło mi spędzić ten dyżur.

Nie chciałbym, żeby ten post brzmiał jak donos, nie w tym rzecz, ale myśląc nad naszą nocną dyskusją przeanalizowałem rozmowy z pozostałymi kolegami z obiektu, na którym pracuję.  Jest nas razem jedenastu. Gdyby sprawa miała się tak, że nie dogaduję się z żadnym lub z większością, to uznałbym bez bicia, że wina jest po mojej stronie, ale skoro z dziesiątki wojuję tylko z jednym…

Jest w człowieku coś takiego, że gdy wierzy w coś, co jest dla niego ważne, a spotyka na swojej drodze kogoś myślącego radykalnie inaczej, to jakoś automatycznie i jego poglądy się „stroszą”, stają bliższe jakiemuś ekstremum. Podobnie było tej nocy chyba i z nami.

Pan, o którym tu wspominam przy dosłownie każdej okazji opowiada mi o swoich pieniądzach. We wszystkich konfiguracjach. O podwyżce w firmie, o waloryzacji emerytur, o cenach alkoholu, ubrań, wczasów itd. Nawet, gdy już nie wytrzymałem i grzecznie poprosiłem go o zmianę tematu pokazał mi swój złoty zegarek…

Wszystkie argumenty, jakie mam na taką wizję świata zabrzmiałyby tu bardziej staffowsko niż realistycznie, więc zachowam je tym razem dla siebie, ale przyznam się, że przestraszyłem się tego człowieka.

On wierzy w to, co mówi.