Być jak Ebenezer Scrooge

Proszę sobie wyobrazić grupę osób pracujących razem przez powiedzmy dwa lata. Znają się, wiedzą czego się mogą po sobie wzajemnie spodziewać i siłą rzeczy musiały też przywyknąć do wszelkich ewentualnych minusów swojego towarzystwa. Summa summarum są jednak ekipą zgodną, sprawną i skuteczną. Aż pewnego dnia ich miejsce pracy ulega likwidacji. Przy czym nie mówię tu o zwolnieniu, a o utracie przez firmę ich zatrudniającą tego akurat jak to się dziwnie nazywa „obiektu”.

Kto w jakiejkolwiek formie zetknął się kiedyś z firmami ochroniarskimi lub sprzątającymi wie, że co rok czy dwa taka rotacja jest na porządku dziennym. Wygrywa tańszy.

Ale ja dziś nie o tym.

No więc zakład zatrudniający grupkę o której mówię utracił obiekt. Nikt nikogo nie wyrzuca, jest się dokąd przenieść, a kto ma ochotę, może zostać na nowych warunkach. Czyli w zasadzie nie ma problemu, prawda?

I zaczyna się coś ciekawego. Oto z siedmiu osób dwie deklarują chęć zmiany pracodawcy, tzn. pozostania na dotychczasowym miejscu pod nowym szyldem, a pięć innych odchodzi ze starą firmą.

Trzeba opuścić szatnię, pozbierać swoje rzeczy, zdać klucze (to ja!) i tak dalej.

Odwiedza mnie para mająca się tym zająć. Oczywiście z racji swojej pożal się Urzędzie Skarbowy funkcji muszę tą przeprowadzkę dozorować. Co widzę?

Pada deszcz. Tam pada! Leje!

Ona, nazwijmy ją Lala ;) wynosi z szatni kolejne toboły do samochodu, zaś On, powiedzmy Ken, drałuje dwieście metrów z ogromnym dywanem na plecach, a zaraz potem w tym samym kierunku pruje z zasłonami, grzejnikiem olejowym i jakąś lampką. Patrzę i oczom nie wierzę. Gdzie? Do śmietnika. Dlaczego? „Żeby ta k… nie dostała” – słyszę w odpowiedzi.

„Tą k…” nazwał był Ken swoją jakby nie patrzeć koleżankę z pracy, z którą jeszcze wczoraj razem żartowali i uważali się za kumpli. No, ale skoro Lala i Ken zostali w starej firmie, zaś tamta wybrała nową, to już nie jest koleżanką, a k… właśnie. W mniemaniu Kena oczywiście.

Widząc było nie było pełnoletniego mężczyznę z wściekłością niszczącego, (bo jak nazwać rzucanie czegoś w błoto przy kontenerze na śmieci) kolejne przedmioty, tylko dlatego, że mogłyby zostać tutaj dla jego byłej współpracowniczki, nie wierzę własnym oczom i uszom. Do tego stopnia, że pytam wprost:

-Pracowaliście razem tyle czasu i teraz jej państwo żałują starego grzejnika czy dywanu?

-A pan wie jaka ona jest? Niech spier… Niech marznie teraz!

Ken i Lala odjeżdżają swoim czymś tam ku zachodzącemu słońcu z poczuciem dobrze wykonanej pracy…

Koniec. Napisy.

Scenka druga. Portiernia (nihil novi, he he)

Mamy tu dwóch panów znających się ponad dekadę. Pracowali razem w różnych miejscach i niejedno razem przeżyli. Dziś jeden z nich przychodzi do pracy "na cyku". W takim stanie nie ma mowy o przekazaniu służby.

Dygresja.

Co zrobiłbym ja? Wykopał "cykniętego" za bramę i zadzwonił do firmy, że NIE MAM ZMIANY.  W najgorszym razie za 90 minut ktoś by doszedł. Winowajca dostałby tylko OPR ;), ewentualnie, co bardzo mało prawdopodobne, naganę, ale na pewno nic ponadto. (W ochronie dniówki można zamieniać bez większych problemów)

Koniec dygresji.

Co zaś robi jego kolega?

Wpisuje rzecz całą do raportu nie odmawiając sobie przyjemności subiektywnego komentarza, a następnie wzywa grupę interwencyjną i razem z wypitym nieszczęśnikiem spokojnie czeka.

Również po około półtorej godzinie dostaje zmiennika.

"Cyknięty" następnego dnia wylatuje z pracy.

Koniec. Napisy.

Wreszcie scenka trzecia i ostatnia. Z większym nieco udziałem niżej podpisanego.

Listopad. Mam urlop. W tym samym czasie mój przełożony dostarcza na portiernię druczek do dobrowolnego rozpisania dyżurów świątecznych. Panowie (poza mną jeszcze czterech) rozpisują i po około trzech dniach jeden z nich wpada wreszcie na pomysł żeby telefonicznie zapytać i mnie.

-Został sylwester i wigilia, bo myśmy już resztę podzielili.

-Nie wezmę wigilii. Miałem w zeszłym roku. Piszcie sylwestra i jakiś dyżur w święta, ale inny. Zamieńcie się któryś ze mną i już. Szef wie, jak pracowałem rok temu.

-Dobra, ok. Już piszę. Sylwester tak, wigilia nie. Dobra, cześć.

-Cześć.

Przychodzę do pracy z końcem listopada. Od niechcenia rzucam okiem na grudniowy grafik. Wigilia nocka, Sylwester nocka. Po dwanaście godzin wyciętych z życiorysu.  A pomiędzy nimi jeszcze 24 na dokładkę.

Koledzy z pracy…

Jest coś takiego na tym świecie?