Od sera do bohatera

Opowiadając mniej lub bardziej znajomym o swoich wojnach i wojenkach często spotykam się z opinią, że to tylko wydziwianie i że nie zawsze wobec wszystkiego, co nie jest w porządku należy się buntować. Wszak jest różnica pomiędzy oszukującym pracodawcą, a nieświeżymi wafelkami, twierdzą na przykład moi rozmówcy.  I tutaj mówię im NIE. Nie ma żadnej różnicy.

Nie po to ustalono jakieś zasady, abyśmy potem akceptowali ich łamanie. Skoro więc coś ma być, to i być powinno. A przynajmniej mamy prawo się tego domagać.

Prawie dokładnie rok temu w jednym  z obiektów (ach, jak ja lubię tą wojskową nomenklaturę w portierstwie!) poznałem kolegę, który w kilka godzin zdobył moją sympatię, gdy po dłuższej rozmowie o błędach i wypaczeniach wszelakich wyłożył mi przed nos taki oto druk.

Ktoś powiedziałby: a cóż to za bzdura? Gościu poleciał z kawałkiem sera do ekspertyzy?! Nudziło mu się, czy jak?

Nie, to nie takie proste.

Gościu, jeżeli zostaniemy już przy tym nazewnictwie, stwierdził tylko że nie za to płaci w sklepie, aby mu sprzedawano nieświeży towar. I miał w tym świętą rację. Inna sprawa jak zadziałała Inspekcja Sanitarna, ale tutaj akurat po kilkunastu doświadczeniach np. z PIP nie jestem zdziwiony. To tak funkcjonuje. Nieważne. Sednem jest, że ktoś, kto zobaczył lub doświadczył czegoś, co jest niezgodne z tym co być powinno, pojął także, że na pensję załogi marketu składa się również jego wpłata w kasie i że w związku z tym ma prawo oczekiwać poważnego traktowania swojej osoby, że już o serze nie wspomnę.

I zadziałał, za co go bardzo szanuję.

Nie możemy, wręcz nie mamy prawa narzekać na nieodśnieżone chodniki czy niedoświetlone ulice, siną kiełbasę, czy zdemolowany przystanek, jeżeli nie dopełnimy tego najprostszego obywatelskiego obowiązku jakim jest aktywność własna w tych i każdej innej możliwej kwestii.

Jak już wcześniej wspominałem siłą rzeczy (i może to i dobrze) rzadko kiedy zdarzy się nam przygoda rodem z kina, najczęściej będą to właśnie stare sery, zdemolowane przystanki i niedogrzane pociągi, ale w niczym nie usprawiedliwia to naszej wobec nich obojętności.

Dwa błahe przykłady.

Piąta dwadzieścia rano. Idę na przystanek autobusowy i dłoń ma odziana co prawda w rękawiczkę zamiast z przyciskiem na słupku świateł styka się z… czarną dziurą, z której wystają tylko smętne kabelki. Razem ze mną przechodzą przez ulicę cztery osoby. I one przechodzą, a ja okręcam się wokół wspomnianego słupka niczym Demi Moore w najlepszych latach i odnajduję naklejkę z numerem telefonu alarmowego pod który ma się rozumieć zaraz dzwonię. A przypominam, że mamy piątą dwadzieścia rano.

Po kilku godzinach telefonicznie robię mały „research” i dowiaduję się, że usterkę usunięto już przed dziewiątą. I co? Dużo mnie kosztował ten telefon?

Sobotni wieczór w obcym mieście. Maszeruję raźno na przystanek (zbieżność przystankowa przypadkowa) i oto widzę, że autobus, na który według rozkładu (to dobre określenie, gdy mowa o naszej komunikacji) powinienem poczekać jakieś dwie minuty właśnie nadjeżdża i nawet nie zwalniając przy zatoczce pruje dalej ignorując moje rozpaczliwe tańce i machanie rękami na chodniku…

Pośpiech pana kierowcy kosztuje mnie godzinne opóźnienie. Ale nic to. Co się odwlecze…

Około chyba północy znajduję sobie w necie stronę miłościwie mnie nie przewożącego przedsiębiorstwa i…

Po dwóch dniach dostaję prośbę o dosłanie pełnych danych adresowych (było tylko imię i nazwisko), a dziś znajduję w skrzynce to…

Czy to wszystko ma sens? Czy to jest potrzebne? Czy to jest ważne?

Tak! Trzy razy tak.

Jeżeli ja wykonuję swoje obowiązki (cokolwiek bym myślał o nich prywatnie) tak jak należy, to tym samym „zyskuję” prawo do wymagania tego samego od innych.

A że nie wszyscy są portierami, to raz wojować trzeba o żółty serek, a innym razem o uciekający autobus. Ale trzeba. Jak to mawiał Boguś Linda - „w imię zasad!” ;)