Pewnego lata w Zakopanem

Mam w domu kilka takich książek, które, choć dobrze się je czyta dalekie są jednak od moich zainteresowań i pojawiły się na regale wyłącznie ze względów hmm… historyczno sentymentalnych. O dwóch z nich, Opowieściach z dreszczykiem i Książce kucharskiej dla samotnych i zakochanych już kiedyś wspominałem. Pora na kolejną.

Ryszard Marek Groński - Kropla deszczu na dłoni

Łańcuszek moich skojarzeń zaczął się od jakiejś wypatrzonej na Allegro książki dla dzieci ilustrowanej przez niepowtarzalnego Bohdana Butenkę, a może też po części od zapamiętanego  jakimś cudem opisu  śniadania, który od zawsze powodował u mnie ślinotok nie tyle chyba przez jakąś wybitną wyjątkowość, ile raczej właśnie „pragmatyczną” smakowitość:

„Śniadanie było obfite: jajka na miękko, żółty ser, biały ser, szynka, dżem, miód. No i pieczywo. Słowo daję: tak dobrego pieczywa nigdy nie jadłem.

-Bo w Warszawie nigdy nie dowożą chrupu – zauważył stary”

Czytając te słowa w mrokach stanu wojennego wyobrażałem sobie taką szynkę i taki twarożek…

I niestety na wyobrażeniach musiałem jeszcze parę lat bazować, bo szynkę w Polsce jadło się wtedy dwa razy w roku.

I dziś, a dokładniej kilka dni temu ten obrazek kreślony charakterystyczną kreską plus odwieczna miłość do… twarożku właśnie przypomniały mi coś, co wyciągnęło mnie z łóżka w środku nocy i kazało wyszukać w Internecie książeczkę o tytule już wyżej wspomnianym napisaną w latach siedemdziesiątych przez Ryszarda Marka Grońskiego.

Właściwie to znów tylko kwestia emocji, bo na dobrą sprawę poza kolorem okładki, autorem oraz ilustratorem, a także smakowitym sniadaniem ;) nie pamiętałem zbyt wiele. Ale mimo to uśmiechnąłem się, gdy udało mi się po kilku minutach znaleźć i kupić upragniony ni stąd ni zowąd zeszycik.

Kiedy czytałem go po raz pierwszy? Zapewne w okolicach 1982 roku plus minus, czyli dawno. Oczywiście w piwnicy, podczas prania. O tym też już opowiadałem.

Mieliśmy tam takie pudło pełne np. Widnokręgów, Magazynów Polskich (polecam wydać parę złotych i kupić sobie kilka numerów najlepiej z lat 60 lub 70) starych książek i tygodników, które spełniały rolę mojej rozrywki w czasie, gdy mama robiła pranie. I tak siedząc na nieśmiertelnej skrzyni z ziemniakami i podjadając np. truskawki z kompotu odkrywałem przygody Ferdynanda Wspaniałego, Gapiszona, Gucia i Cezara, Tytusa, Romka i A’tomka oraz smaki śniadania w górskim pensjonacie. ;)

Gdybym miał w największym skrócie opisać ten tomik powiedziałbym, że jest skrzyżowaniem przygód kapitana Żbika i bohaterów… Podróży za jeden uśmiech. Ot, taka przygoda z milicyjnym morałem w tle. Za to świetnie napisana, genialnie zilustrowana i pełna różnych smaczków, których urok działa na czytelnika i dziś mimo upływu wielu lat.

A zaczyna się od tego, że syn milicjanta wraz ze swoim ojcem jadą na wakacje do Zakopanego. Od początku jest dziwnie, bo chłopak był już spakowany na obóz, a tu nagle tata zarządził zmianę planów. I mało tego, gdy już dojechali na miejsce uprzedził go, że od dziś, gdyby ktoś pytał, jest oficjalnie szefem fabryki zabawek Kubuś…

Gdy zaś okazało się, że w bagażach ojca jest także służbowy pistolet i dwa magazynki, wiadomo już było, że to nie będą zwykłe wakacje…

Polecam z całą odpowiedzialnością.