Sidika poproszę!

W latach osiemdziesiątych (jak mi to dziwnie pisać - ubiegłego wieku) podstawą młodzieżowych kolekcji muzycznych w moim otoczeniu były kasety magnetofonowe. Płyt gramofonowych słuchali starsi i bynajmniej nie kwestie techniczne o tym decydowały, ale raczej sam repertuar. Jeśli się lubiło to, co wiele lat później nazwano muzyką środka, to kaseciak plus radio były zestawem optymalnym. Dla lepiej uposażonych (a raczej ich dzieci) owego kaseciaka zastępowała czasem wieża z Diory lub Unitry.

Na gramofonach słuchało się kolęd, wszelkiego rodzaju muzyki spoza głównego nurtu i oczywiście brzmień poważnych. Czasem trafił się baaardzo zaangażowany maniak rocka, bluesa czy metalu, który sobie tylko znanymi sposobami sprowadzał płyty gramofonowe z Zachodu, ale nie oszukujmy się, większość dzieciarni w wieku między 10 a powiedzmy 15 lat wolała Franka Kimono, Urszulę, Kim Wilde, Sandrę czy Limahla. Niektórym znanym redakcji zostało to nawet do dziś…

Pierwszą kasetą, jaka trafiła w moje łapki była jednak nie licencyjna czy też piracka kopia płyty któregoś z tych lub podobnych brzmieniowo wykonawców, a powiedzmy program kabaretowy (?) autorstwa moich dwóch kuzynek i mnie pod jakże oryginalnym tytułem Radio Wolne Kielce. Było to coś w rodzaju wymyślanych na żywo skeczy, czasem i piosenek, a nawet własnej twórczości instrumentalnej każdego z nas powstałej na „syntezatorze” z targowiska. Pamiętam, że inspirowany Markiem Bilińskim (przy całej absurdalności tego porównania) produkowałem się tam czasem i dobre dziesięć minut waląc w klawisze przy włączonej autoperkusji. I co gorsza lubiłem potem słuchać tychże dokonań w nieskończoność.

Później „dorobiłem” się już prawdziwej kasety ze sklepu. O ile mnie pamięć nie myli co do kolejności, to była to prawie na pewno płyta zespołu OMD, którego znałem wówczas i lubiłem chyba tylko jedną piosenkę. No, ale tutaj chodziło o legalność. Miałem licencyjną kasetę. Szok.

Potem był wspomniany wyżej Marek Biliński ze swoją Ucieczką do tropiku, Crazy Zdzich, czyli Piotr Fronczewski z piosenkami z serialu Tulipan oraz jakieś kabarety. Należy przy tym dodać, że w tamtych czasach nie kupowało się czegoś dlatego, że się chciało, ale dlatego, że akurat było, a jutro już mogło nie być. No i zawsze można było przecież skasować "nietrafioną" taśmę robiąc miejsce na nocną audycję Bogdana Fabiańskiego w radiowej Dwójce.

Do tego oczywiście nieśmiertelne czyste kasety Stilon C-60 i licencyjne niby to BASF-y (dziś firma BASF nie produkuje już nośników tylko… chemikalia, a ówczesny dział elektroniki funkcjonuje pod usamodzielnioną marką EMTEC), a później nocne nagrywanie i radość z każdej upolowanej piosenki.

O swoim pierwszym magnetofonie MK433 już kiedyś na tym blogu opowiadałem, gramofonu analogowego w zasadzie nie miałem (mieli jakiś monofoniczny rodzice, ale stał prawie nieużywany), a o wieży nie było co marzyć. Dopiero około roku 1989 pojawiła się szansa upgrade’u mojego sprzętu do poziomu… stereo, a dokonałem tego zakupując w cenie 139 dolarów HAMERYKANCKICH ;) dwukasetowego „jamnika” firmy Sanyo.

O rany, cóż to były za emocje!

Pierwsza sprawa: kasa. I to zielona. Skąd? Z psa na przykład.

Można powiedzieć, że psem zarabiałem na jamnika. Poza normalnie należnym ;) kieszonkowym, mój tata płacił mi za chodzenie na spacery z naszym Misiem albo dobre stopnie w szkole, a jako że byłem dobrym dzieckiem, to płacił w dolarach. :))

Tak więc zieloniutkie banknoty płynęły do mojej skarbonki długimi miesiącami po kilka lub kilkanaście, aż wreszcie w połowie 1989 roku mogłem ze ściśniętym gardłem powiedzieć do taksówkarza zdanie, o którym marzyłem całe życie: Pan tu zaczeka, bo NIE MAM POLSKICH PIENIĘDZY.

           

A niby skąd miałem mieć, skoro za wszystko kupiłem magnetofon i jeszcze kilka kaset TDK na dostawkę. (Dostawka była owszem. W domu. Pasem.) ;))

Ech młodości! Ja, dolary, Pewex, elegancja Francja i do tego nowiuteńki sprzęt Sanyo pod pachą. Z dźwiękiem surround! I taksówka jeszcze. No, ale skoro Pewex, to przecież nie mogłem wracać autobusem, prawda? To by było faux pas.

Se więc wziąłem taksówkę. Mercedesa nawet. Czarnego.

I wio!

I oto miałem światową nowość wprost z katalogów. Dwie kieszenie, pięciostopniowy equalizer, dwudrożne głośniki i wspomniany już surround, a co najważniejsze było toto trochę jakby HD ready ;) za sprawą gniazd cinch.

Logiczne, że trzeba było jak najszybciej COŚ w te gniazda wpiąć. Najlepiej „sidika”.

Nie wiem dlaczego tak to ze mną jest, ale od zawsze kupowałem nośniki wcześniej niż same urządzenia. Kasety miałem na kwartał przed magnetofonem, kasety video na pół roku przed magnetowidem, a płyty CD chyba też coś koło tego. Powtórzyło się to później jeszcze z dyskietkami, płytami CDR i DVD.

Pierwsza płyta? Oczywiście, że pamiętam, a nawet mam ją tuż za plecami pisząc te słowa. Największe przeboje z filmu Miami Vice, oczywiście tego prawdziwego z lat 80. Cud miód i orzeszki. Płyta gra do dziś jak nowa, choć swoje przeżyła. Drugim zakupem były piosenki z „Pogromców Duchów II”, a trzecim… hity Krzysztofa Antkowiaka… ;((

W szkole za zajęcia praktyczne płacono nam pensję. Pensja była przelewana na książeczkę PKO, a same książeczki wydawał nam i odbierał przed wypłatą szkolny (klękajcie narody!) portier. Proszę nie pytać czy to wtedy zrozumiałem kim chcę zostać gdy dorosnę :)

Pamiętam ten dzień. Koniec roku szkolnego, wielkie sprzątanie międzykopalnianego ośrodka wypoczynkowego Radoszowy w Katowicach i nasze rozważania o przyszłości… Głównie materialnej.

Prawie każdy z moich kolegów przeliczał pensję na dolary, a dolary na zakupy. Po pierwsze dlatego, że dopiero co otwarto wtedy legalne kantory, a po drugie, że dolar, wiadomo, miał odpowiednią wymowę, której brak w „biletach NBP” był oczywisty nawet dla przedszkolaka.

A więc ja na start (???) muszę mieć CD. Dźwięk jak kryształ, standard profesjonalny, niezniszczalność, jakość, styl i szpan. Koledzy słuchają z rozdziawionymi buziami, a potem opowiadają o swoich planach zakupowych „gdy już będziemy bogaci”.

Chciałem wtedy mieć sprzęt NEC-a, dziś chyba nomen omen nieco zapomnianej firmy. Jednokasetowy magnetofon z pionową kieszenią CD. Albo Sharp z poziomą…

Po co mi drugi radiomagnetofon? Ba! A po co mi dziś dwa komputery? Albo wcześniej dwa „widea”? Ja już tak mam. Technologiczny bigamista. Na szczęście tylko technologiczny.

Ale stało się inaczej. Tata wrócił z „eksportu”, dolary się skończyły, a razem z nimi (o ironio!) także komunizm. Nastał rok 1990. Za którąś zaoszczędzoną wypłatą i pożyczką od rodziców uzbierałem wreszcie milion czterysta tysięcy złotych (spokojnie, dziś to tylko 140) i na ulicy imienia marszałka Koniewa (niech mu gwiazda lekką będzie) zakupiłem urządzenie, którego oficjalną nazwą był „gramofon cyfrowy” produkcji polskiej firmy Unitra Fonica.

Ach! Łza się w czytniku kręci…

CDF-001

Jest taki czas, kiedy wszystko bywa pierwsze…

Ale ja nie o tym ;)

Moje marzenie, o którym czytałem długie lata spełniło się. Miałem odtwarzacz! Drżącą ręką podłączyłem cinche do gniazdek i włączyłem płytę…

Pośród rozwalonych po całym pokoju styropianów i kawałków kartonu ja i grający ile fabryka dała mój komplecik…

Umc… umc… umc…umc…

Tak sobie myślę, że niezły to był chyba sprzęt. Odtwarzacz sprzedałem dopiero jakieś dwa lata temu i proszę mi wierzyć, nigdy nie miał żadnej awarii, a radiomagnetofon zamieniłem w 1993 roku na wieżę Philipsa. Czy to nie dziwne, że człowiek pamięta takie rzeczy?

Jeśli wokół poplątanych na dywanie kabli z kolejnych sprzętów na przestrzeni dziesięcioleci leżą też kawałki jego życiorysu, to chyba nie.

Ech, posłucham sobie zaraz starych hiciorów…