Patriotyzm II

Fragmenty tekstu z wiosny 2007 roku przesłanego przeze mnie do redakcji jednego z zachodnich czasopism polonijnych.

--------------

[...] Po przeczytaniu w lutowym wydaniu [...] artykułów [...] oraz [...], dotykających w odmienny co prawda sposób, tego samego jednak problemu obecnej kondycji naszego kraju, postanowiłem podzielić się i ja swoimi refleksjami na ten temat.Jako że mieszkam stale w Polsce i jak na razie nie zamierzam jej opuszczać, wydaje mi się że z bliska pewne sprawy oceniam może nieco inaczej. Podstawowym wnioskiem, jaki można wysnuć po przemyśleniu wspomnianych publikacji i zderzeniu ich z polską codziennością A.D. 2007 jest ten oto, że nasz kraj nie ma pomysłu na siebie. Nie ma tego autorytetu, jaki miała II RP czy nawet, abstrahując od ideologicznych ocen, PRL. Nie stwarza poczucia stabilności niezależnego od zawirowań sceny politycznej. Zgadzam się oczywiście z twierdzeniem, że emigracja jest czymś najzupełniej normalnym i że z pewnością nie każdy kto wyjeżdża, robi to po to by nigdy już nie wrócić, ale to, co moim zdaniem powinno być dzwonem na trwogę dla polityków, to argument ważniejszy czasem od prostych różnic w zarobkach.

W Polsce trudno jest mieć nadzieję.
Czy to nie znaczące, że nasi rodacy, którzy na Zachodzie okazują się najczęściej sumiennymi pracownikami gotowymi do podnoszenia kwalifikacji nie mieli możliwości realizowania się w swojej Ojczyźnie? Przecież (przynajmniej z punktu widzenia tzw. szarego człowieka) tu jest łatwiej! Nie ma bariery językowej, szybciej można opanować wszelkie sprawy najogólniej rzecz ujmując urzędowe i jakby nie patrzeć jest się „między swemi"! I co? Nie potrzebujemy aktywnych obywateli? Nie potrzebujemy ambitnych pracowników? A może boimy się zmian? Może Polska boi się „być sexy", bo rzutowałoby to na jej tradycyjny wizerunek? Załóżmy że tak, ale w takim razie pozostaje nam tylko trwanie w „małżeństwie z rozsądku" - kraju tych, którzy jeszcze nie wyjechali albo są zbyt niezaradni, biedni czy wiekowi by się na to odważyć. Kraju, który trudno jest kochać a jeszcze trudniej naprawdę szanować.

Wiele jest w Polsce do zrobienia. Od podstaw. Przede wszystkim należałoby pożegnać raz na zawsze asekuracyjne myślenie rodem z PRL-u w stylu „a co ja mogę", „nie warto próbować" albo „po co poprawiać skoro jakoś działa".
Sekret „seksapilu" Zachodu kryje się w sprawnej organizacji. Jeśli będę wydajnie pracował, dużo zarobię, jeśli nauczę się czegoś nowego, dostanę podwyżkę, jeśli... i tak dalej. Takie proste, prawda?
W Polsce nadal jeszcze najwygodniej jest nie wychylać się i malować trawę na zielono, jeśli tylko życzy sobie tego taka czy inna „góra". Tisze jedziesz dalsze budiesz jak mówią nasi wschodni sąsiedzi.
Przeżywamy życie spotykając na swej drodze absurdy, które prawie każdy dostrzega, ale większość nie ma odwagi nazwać po imieniu. Narzekamy na nieudacznych polityków zamiast ich zmienić albo kandydować samemu. Cicho znosimy marnotrawstwo czy mobbing zamiast dla dobra ogółu podjąć, spróbować przynajmniej podjąć, z nim jakąś walkę.
Uwierzyć w siebie.

Owszem, może być i tak że dobrzy fachowcy z Polski summa summarum poprawią wizerunek naszego kraju w świecie, ale tutaj, co i kto zostanie tutaj? Kto będzie miał odwagę poprawić Polskę?
W trakcie ubiegłorocznych wyborów samorządowych zauważyłem że nawet kandydaci do rad dzielnic włączali do swojej kampanii np. hasła budowy autostrad, ale próżno by oczekiwać odważniejszych propozycji ułatwiających życie właśnie w najbliższej okolicy. Cóż, ponoć najtrudniejsze są rzeczy proste. Samorządu dzielnicy za opóźnienia w budowie autostrady raczej nikt nie potępi. Za nieoświetloną osiedlową uliczkę mógłby.
Z niewielką tylko przesadą można powiedzieć, że tego typu postawy dominują wśród polityków naszego kraju aż do najwyższych szczebli. Zamiast zmieniać, reformować, rozwijać, lepiej stawiać kolejny zamek na piasku pobożnych życzeń albo psioczyć na poprzedników. W efekcie Polska jest jedynym znanym mi krajem, w którym każda zmiana rządu czy parlamentarnej większości traktowana jest jak kolejne odzyskanie niepodległości. A więc znów, zburzyć co było, bez wnikania w to czy dobre czy złe, a potem wytyczyć dalekosiężne plany. Im dalsze tym bezpieczniejsze dla planujących.

Zapewne zwykła codzienna praca nad rozbudową tego, co już jakoś działa jest mniej medialna niż wzięte z sufitu obietnice.
I oto doczekaliśmy czasów, w których młodzież dorasta ze świadomością że jeśli nie wegetować a naprawdę żyć to nie tutaj. O ile mnie pamięć nie myli nawet w poprzednim ustroju nie było to tak wyraźne masowe odczucie.

Organizacja, dynamika, otwarte myślenie. Fundamenty zmian.
[...] Pracując nad nimi, scalając je, doskonaląc możemy zbudować naprawdę sprawne państwo. Państwo, które można kochać i w którego przyszłość można wierzyć.

Dopóki jednak realia, głównie w rozumieniu przepisów i procedur zmuszać będą obywateli do ciągłego udowadniania, że nie są wielbłądami, dopóty doraźne posunięcia czy też jak to ostatnio bywa, granie na bogoojczyźnianej nucie pozostaną sztuką dla sztuki, a Polacy będą traktowali emigrację jako jedyny sposób na godziwe życie.

Pozostaje więc mieć nadzieję że zanim „ostatni zgasi światło" dostrzeżemy wreszcie że chociaż niewątpliwie miejscu między Bugiem a Odrą daleko jest do ideału to jednak to czym jest, a zwłaszcza to czym będzie zależy w równym stopniu od zaangażowania każdego z nas.